"กินอิ่มแล้วหรือ?"
"อืม" ไป๋เฉียงเฉียงเดินไปนั่งข้างๆ เคอร์ติส หยิบตะกร้าไม้ไผ่ที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาดูแล้วถามว่า "คุณคิดว่าขนาดนี้เป็นยังไง? พอให้ลูกงูนอนได้นานแค่ไหน?"
ตะกร้าไม้ไผ่นี้มีเส้นผ่านศูนย์กลางเกือบหนึ่งเมตร ไม่ต่างอะไรกับกระด้ง ขอบตะกร้ามีไม้ไผ่ยื่นออกมายุ่งเหยิง พร้อมที่จะปิดได้ทุกเมื่อ
เคอร์ติสไม่ได้มองตะกร้าไม้ไผ่ แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่ไป๋เฉียงเฉียง เสียงนุ่มนวลว่า "ขอแค่ใส่ไข่ได้ก็พอ หลังจากฟักออกมา สัตว์งูจะโตเร็วมาก"
"อย่างนี้นี่เอง!" ไป๋เฉียงเฉียงจินตนาการถึงภาพบ้านเต็มไปด้วยเคอร์ติสขนาดย่อมๆ แล้วรู้สึกขนลุก บ้านคงกลายเป็นถ้ำงูแน่ๆ
ขณะที่กำลังจินตนาการไปเรื่อยเปื่อย ไป๋เฉียงเฉียงก็เริ่มปิดตะกร้า ใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วโมงจึงทำรังให้ลูกงูเสร็จ
ตอนบ่ายเวนสันออกล่าสัตว์ ตอนกินอาหารก็เกิดการแย่งชิงกันอีกครั้ง แม้แต่ไป๋เฉียงเฉียงก็ถูกพวกเขาชวนให้กินมากขึ้นด้วย
ผ่านไปสามวันแบบนี้ บาดแผลของปาเคอร์หายดีแล้ว เวนสันก็จากไป
ทั้งๆ ที่เวนสันเป็นเผ่าอสูรที่พูดน้อย แต่พอเขาจากไป บ้านกลับดูเงียบสงบลงทันที
