ไป๋เฉียงเฉียงไม่มีอะไรทำ ได้ยินเสียงทำอาหารดังเกรียวกราวจากข้างนอก รู้สึกคันในใจ มองดูเคอร์ติสแล้วค่อยๆ ขยับหัวของเขาอย่างระมัดระวัง ใช้เวลานานกว่าจะคลานออกมาได้
เคอร์ติสรู้สึกว่าหัวของเขาห่างจากหมอนอุ่นๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมองไป๋เฉียงเฉียงแวบหนึ่ง แล้วก็หลับต่อ
ไป๋เฉียงเฉียงห่มหนังสัตว์เดินเข้าไปในห้องหลัก ปาเคอร์คิดว่าเธอหิว จึงเติมฟืนหนาๆ อีกสองสามท่อนลงในกองไฟที่กำลังลุกโชน พูดว่า "ยังไม่เสร็จ ต้องรออีกสักพัก"
"โอ้" ไป๋เฉียงเฉียงถือผ้าขนหนูที่บิดจนแห้งหมาดๆ นั่งลงข้างๆ ปาเคอร์ "ฉันแค่มาดูๆ แล้วก็ผิงไฟไปด้วย"
ได้กลิ่นหอมของอาหาร ไป๋เฉียงเฉียงรู้สึกหิวขึ้นมาจริงๆ อดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปาก
ปาเคอร์เห็นท่าทางแบบนั้นก็พูดว่า "ฉันไปเก็บผลสายน้ำผึ้งมาให้คุณแปรงฟันนะ"
พูดจบร่างกายก็พุ่งออกไปในสายฝนแล้ว ไป๋เฉียงเฉียงเห็นเขาออกไปตัวเปล่า ก็ภาวนาในใจว่าอย่าให้มีใครอยู่ข้างนอกเลย
ต้นสายน้ำผึ้งเติบโตขึ้นแล้ว ใบหนาและเป็นมันวาวดูสดชื่นเขียวขจีหลังได้รับการหล่อเลี้ยงจากน้ำฝน ปาเคอร์เด็ดผลสายน้ำผึ้งที่มีหนามเล็กๆ แหลมคมหนึ่งลูก ระหว่างทางกลับยังเก็บน้ำฝนมาครึ่งชาม
