เคอร์ติสเห็นน้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของไป๋เฉียงเฉียง หัวใจเขาก็สั่นวูบ รีบปล่อยมือเธอ "เจ็บมากหรือ?"
ไป๋เฉียงเฉียงใช้มือซ้ายกุมนิ้วมือขวาที่บาดเจ็บไว้แล้วนวดเบา ๆ เพราะความเจ็บปวดทำให้เธอไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ชั่วขณะ
ปาเคอร์กอดไป๋เฉียงเฉียงเพื่อปลอบโยน "ขอฉันดูหน่อย"
นิ้วเรียวบางราวกับหยกขาว ปลายนิ้วแดงก่ำ และมีรอยกดลึกอยู่หลายจุด ในชั่วพริบตา บาดแผลที่เพิ่งถูกดูดเลือดออกไปก็มีเลือดซึมออกมาอีกครั้ง แสดงให้เห็นถึงความเปราะบางที่ทำให้ใจหาย
เคอร์ติสเห็นรอยกดบนมือของไป๋เฉียงเฉียงก็ตะลึง ปาเคอร์ได้โอบกอดไป๋เฉียงเฉียงเพื่อปลอบประโลมแล้ว เขาจึงได้แต่มองอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
ทำไมถึงอ่อนนุ่มขนาดนี้? เขาควบคุมแรงไว้แล้วนะ น้อยกว่าตอนล่าเหยื่อมากมาย แต่ก็ยังทำให้เธอเจ็บอยู่ดี แต่ก่อนก็เป็นแบบนี้ เขาคิดว่าตัวเองเบามือแล้ว แต่ก็ยังทำให้เพศเมียร้องไห้อยู่เสมอ
เคอร์ติสจมอยู่ในความรู้สึกผิดที่วนเวียนไม่สิ้นสุดชั่วขณะ
ปาเคอร์รู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน เขาจับเอวของไป๋เฉียงเฉียงแล้วอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักของเขา "ชิงชิงมานั่งเล่นบนตัวฉันนะ"
