"ผมรู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่" เคอร์ติสกอดไป๋เฉียงเฉียงไว้ หน้าผากแนบชิดกับหน้าผากของเธอ สายตาลึกล้ำจ้องมองดวงตาคู่สวยของไป๋เฉียงเฉียง
ด้วยระยะห่างที่ใกล้ขนาดนี้ ไป๋เฉียงเฉียงรู้สึกตาพร่าไปหมด เธอกะพริบตาอย่างห้ามไม่อยู่ ใบหน้าแดงก่ำ อ้าปากพูดแต่ก็ไม่มีเสียงออกมา แต่ในใจกลับคิดวุ่นวายไม่น้อย
ไป๋เฉียงเฉียงอดคิดไม่ได้ว่า เพศผู้ที่นี่ช่างง่ายเหลือเกิน! ทั้งที่จดทะเบียนสมรสกันแล้ว เรื่องสนิทสนมเกินเลยก็ทำกันมาไม่น้อย แค่เธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อนครั้งเดียว เพศผู้ถึงกับตื่นเต้นขนาดนี้ แถมคนนี้ยังเป็นเคอร์ติสที่มีอารมณ์เย็นชาอีกต่างหาก ถ้าเป็นปาเคอร์ล่ะก็ คงจะลอยขึ้นฟ้าไปแล้วกระมัง?
เห็นไป๋เฉียงเฉียงหายใจเป็นปกติแล้ว เคอร์ติสก็เชยคางของเธอขึ้น แล้วจูบลงบนริมฝีปากที่บวมเล็กน้อยของไป๋เฉียงเฉียงอีกครั้ง
ไป๋เฉียงเฉียงแหงนคอขึ้น มือวางอยู่บนอกของเคอร์ติส "แล้ว... ปาเคอร์จะทำยังไงล่ะ?" พูดพลางก้มตาลง ซ่อนความเสียดายในดวงตา "พวกเรายังอาศัยอยู่ในบ้านของเขาอยู่นะ..."
พูดตามตรง ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องกับเคอร์ติสลงเอยไปแล้ว ไป๋เฉียงเฉียงอยากเลือกปาเคอร์เป็นคู่ครองมากกว่า
