"ไม่มีอะไร!" ไป๋เฉียงเฉียงส่ายหัวอย่างตกใจ กระชับหนังสัตว์บนตัวแน่นขึ้น พูดว่า "ฉันแค่คิดถึงปาเคอร์เหมือนพี่ชาย ไม่งั้นเราย้ายออกไปกันเถอะ คุณอย่าทำร้ายเขานะ"
สีหน้าของเคอร์ติสอ่อนลง เห็นไป๋เฉียงเฉียงหน้าตื่นกลัว เขาลูบใบหน้าขาวของเธออย่างทะนุถนอม พูดเสียงนุ่มว่า "เสี่ยวไป่อย่ากลัว ฉันไม่ฆ่าเขาหรอก"
ไป๋เฉียงเฉียงถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ปาเคอร์เคยช่วยชีวิตเธอ สมควรเป็นคู่ครองของเธอไม่ใช่หรือ" ปลายนิ้วเย็นเฉียบของเคอร์ติสลูบไล้ใบหน้าของไป๋เฉียงเฉียง ผิวของเขาไม่มีขน ปลายนิ้วก็ไม่มีลายนิ้วมือ ปลายนิ้วเรียบลื่นที่ลูบบนใบหน้าคนราวกับการลูบไล้ของผีร้ายจากนรก
ผิวที่ถูกลูบของไป๋เฉียงเฉียงรู้สึกชาไปหมด เธอนั่งเรียบร้อยข้างเคอร์ติส ไม่กล้าขยับ ร่างกายที่เดิมอุ่นจากหนังสัตว์ก็เย็นวาบไปหมด
เงียบกันไปพักใหญ่ ไป๋เฉียงเฉียงพยักหน้าแรงๆ "อืม" ทีหนึ่ง "ฟังคุณทุกอย่าง"
