ปาเคอร์ปีนขึ้นต้นไม้และถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มเผ่าอสูร พวกเสือผลัดกันพยายามปีนขึ้นต้นไม้ แต่สูงสุดก็ปีนได้แค่สิบกว่าเมตร ปาเคอร์กระโดดขึ้นไปอีกนิดก็หลบพ้นอันตรายได้อย่างง่ายดาย
เสียงวุ่นวายด้านนี้ดังมาก ไป๋เฉียงเฉียงเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ ปาเคอร์จากไปนานเกินไปแล้ว
"เคอร์ติส เราไปดูกันเถอะ" ใบหน้าของไป๋เฉียงเฉียงซีดเผือดไปบ้าง อาจเป็นเพราะความหนาว แต่เคอร์ติสคิดว่าเป็นเพราะกลุ่มเผ่าอสูรพวกนั้น
"ได้" เสียงของเคอร์ติสไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะฆ่า
ดูเหมือนว่าความรู้สึกหวงแหนอาณาเขตของเขาจะอ่อนแอลง ถ้าเป็นแต่ก่อน พวกเผ่าอสูรที่บุกรุกอาณาเขตของเขาคงตายไปแล้ว ไหนเลยจะมาส่งเสียงดังอย่างโอหัง แถมยังทำให้คู่ครองของเขาตกใจอีก
เคอร์ติสอุ้มไป๋เฉียงเฉียงว่ายไปยังจุดหมาย ปาเคอร์เป็นคนแรกที่เห็นพวกเขา ส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้นบนต้นไม้: "โฮ่ง~!"
"เป็นปาเคอร์!" ไป๋เฉียงเฉียงชี้ไปที่เสือดาวบนต้นไม้
พวกเสือหยุดชะงักทันที หันหน้ามาทางสัตว์งูพร้อมกัน ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยความระมัดระวังและหวาดกลัว
