เธอหยิบแผ่นเส้นก๋วยเตี๋ยวขึ้นมาชิม รู้สึกคล้ายๆ กับก๋วยเตี๋ยวหลอด รสชาติก็ใช้ได้
นึกถึงเส้นก๋วยเตี๋ยว เธอจึงไม่พลิกกลับด้านอีก ใช้ไฟอ่อนๆ ย่างช้าๆ แล้วยกออกจากเตา
เพียงแค่นึ่งสามฝาหม้อ ชามข้าวของไป๋เฉียงเฉียงก็เต็มแล้ว แต่น้ำแป้งยังเหลืออีกมาก คาดว่าพอกินได้สามสี่วัน ประหยัดข้าวได้มากกว่ากินข้าวเปล่า
ไป๋เฉียงเฉียงใช้พริกแห้ง พริกเสฉวน ขิงและกระเทียมผัดเป็นเครื่องปรุง ราดลงบนเส้นก๋วยเตี๋ยวนึ่งแล้วคลุกเคล้า รสชาติทำให้เธอประหลาดใจมาก แม้แต่ในยุคปัจจุบัน ถ้าทำรสชาติแบบนี้ได้เธอก็ภูมิใจแล้ว
"พวกคุณลองชิมดูสิ อร่อยมากเลยนะ" ไป๋เฉียงเฉียงพูดพลางยกชามลุกขึ้นยืน
เคอร์ติสมองอาหารสีแดงสดแวบหนึ่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ลิ้นในปากรู้สึกร้อนวูบวาบ
"เอ่อ... ปาเคอร์ลองชิมดูสิ" ไป๋เฉียงเฉียงหันไปทางปาเคอร์อย่างเก้อเขิน คราวหน้าทำแบบไม่เผ็ดแล้วค่อยให้เคอร์ติสชิมดีกว่า
"ได้เลย" ปาเคอร์ยิ้มแย้มวิ่งเข้ามาทันที
เขาเสียดายที่จะกินข้าวมาก จึงชิมแค่นิดเดียว รสชาติก็ชอบอยู่ แต่เขาเป็นสัตว์กินเนื้อ จึงชอบอาหารมังสวิรัติไม่มากนัก
"รสชาติดีมาก ถ้าทำเป็นเนื้อคงอร่อยกว่านี้แน่" ปาเคอร์พูด
