สองคนยังไม่ถึงบ้าน ก็ได้ยินเสียงร้อง "กู๊กกู๊กกู๊ก" ของนกปีกสั้น หน้าประตูมีลูกสัตว์หลายชนิดกำลังมองดู อยากจะเข้าไปแต่ไม่กล้า พอเห็นพวกเขากลับมา ลูกสัตว์พวกนั้นก็วิ่งหนีหายไปทันที
"พรืด" ไป๋เฉียงเฉียงอดข่ำไม่ได้ พยักหน้าบอกให้เคอร์ติสปล่อยตัวเองลง
"พวกนั้นคงไม่ได้คิดจะกินนกปีกสั้นหรอกนะ?" ไป๋เฉียงเฉียงพูดพลางเดินเข้าบ้าน "นกปีกสั้นยังไม่ได้กิน มันคงหิวแล้ว"
พอเคอร์ติสเข้ามา เสียง "กู๊กกู๊ก" ก็หยุดทันที ไม่มีเสียงอะไรเลย
ไป๋เฉียงเฉียงตาลาย "นกปีกสั้นอยู่ไหนนะ? โดนนายทำให้ตกใจจนไม่มีเสียงเลย"
"กู๊กกู๊ก!" นกปีกสั้นร้องเสียงแหลมสองครั้ง ถูกเคอร์ติสจับขาทั้งสองข้างส่งมาตรงหน้าไป๋เฉียงเฉียง
ไป๋เฉียงเฉียงเบิกตาโพลง มองอยู่นานกว่าจะเห็นเค้าโครงของนกปีกสั้น "มันกินอะไร?"
"กินได้ทุกอย่าง นกปีกสั้นเป็นนกกินทั้งพืชและสัตว์" เคอร์ติสตอบ
ความคิดแรกของไป๋เฉียงเฉียงคือให้มันกินข้าว แต่นึกขึ้นได้ว่าข้าวที่นี่มีค่ามาก จึงนึกถึงปลาในตะกร้าจับปลา "ดูซิว่ามันกินปลาไหม"
"ได้"
