ในห้องมืด ไป๋เฉียงเฉียงถูกจับจ้องด้วยดวงตาสัตว์สองคู่ที่เปล่งประกายวาบ เธอแทบไม่รู้ตัวว่าอาบน้ำเสร็จได้อย่างไร
เมื่อสวมเสื้อผ้าเสร็จอย่างยากลำบาก ไป๋เฉียงเฉียงเพิ่งจะถอนหายใจโล่งอก เงามือสีดำก็ยื่นมาตรงหน้าเธอ
"ฉันเตรียมสำลีให้คุณแล้ว" ปาเคอร์พูดพลางถือแผ่นสำลีที่มีความหนาพอเหมาะ
"...ขอบคุณค่ะ" ไป๋เฉียงเฉียงรับมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ แล้วก้มตัวลงยัดเข้าไปในกางเกงในผ้าฝ้ายอย่างลวกๆ
มือเย็นเฉียบสัมผัสใบหน้าของเธอ จากนั้นไป๋เฉียงเฉียงก็ได้ยินเคอร์ติสพูดว่า "บนใบหน้ายังมีคราบสกปรกอยู่"
ในบรรยากาศแบบนี้ การสัมผัสเช่นนี้ทำให้หัวใจของไป๋เฉียงเฉียงเต้นตึกตักด้วยความประหม่า เธอลูบใบหน้าตัวเองแล้วพูดว่า "ฉันตั้งใจทาไว้น่ะค่ะ ของพวกนี้มีไม่มาก ใช้หมดก็ไม่มีแล้ว ต้องประหยัดใช้หน่อย"
ตอนนี้ม่านตาของเคอร์ติสเป็นรูปวงกลม สามารถรับแสงที่อ่อนที่สุดเข้าสู่ดวงตาได้ ความมืดที่ไป๋เฉียงเฉียงยื่นมือออกไปยังมองไม่เห็นปลายนิ้ว แต่ในสายตาของเขากลับเหมือนกลางวัน
เคอร์ติสมองดูจุดดำบนผิวขาวของไป๋เฉียงเฉียง ใช้นิ้วค่อยๆ เขี่ยออกไปเม็ดหนึ่ง แล้วพูดว่า "รอบตัวเธอไม่มีเพศผู้มากนัก เป็นเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?"
