"เคอร์ติสหรอ?" ไป๋เฉียงเฉียงยังไม่หายตกใจ หน้าอกยังกระเพื่อมรุนแรง หมอกเข้าสู่ปอดมากขึ้น เธอไม่อาจห้ามตัวเองไม่ให้ไอได้สองสามครั้ง
เคอร์ติสรีบลูบหลังให้ไป๋เฉียงเฉียง ขมวดคิ้วพูดว่า "ยังเป็นหวัดอยู่หรือ?"
ปาเคอร์กลับร่างเป็นมนุษย์ ยื่นแขนยาวโอบเอวไป๋เฉียงเฉียงแล้วอุ้มเดินไปสองสามก้าว "ฉันร้อน ให้ฉันอุ้มชิงชิงเอง"
เคอร์ติสก้มลงมองมือตัวเองอย่างเศร้าๆ
ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าคำพูดของปาเคอร์ที่ว่า "ฉันร้อน" นั้นทำร้ายจิตใจเคอร์ติสมาก เคอร์ติสอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าตัวเองก็ร้อนก็คงดี จะได้กอดเสี่ยวไป่นอนทุกวัน
ตอนนี้ยังเป็นฤดูร้อน เสี่ยวไป่ก็ทนอุณหภูมิของเขาไม่ไหวแล้ว พอถึงฤดูหนาวก็คงไม่แตะต้องเขาเลยสินะ
ไป๋เฉียงเฉียงเอามือปิดปากไอสองสามที พูดว่า "ไม่เป็นไรค่ะ แค่รู้สึกคันๆ ในปอดนิดหน่อย"
เคอร์ติสได้ยินแล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย
พอเปิดประตู หมอกขาวก็พุ่งเข้ามาพร้อมแสงสว่าง ข้างนอกขาวโพลนไปหมด ราวกับว่าสีถูกบดบังไว้ ทำให้โลกทั้งใบกลายเป็นภาพวาดหมึกขาวดำ
ปาเคอร์พูดว่า "อ๊ะ! ฤดูฝนใหญ่กำลังจะมาแล้วนะ"
