ไป๋เฉียงเฉียงถูกปาเคอร์อุ้มเบียดอยู่ท่ามกลางฝูงสัตว์ เห็นฝูงสัตว์ป่าจำนวนเกือบร้อยตัวเดินมาอย่างยิ่งใหญ่ มีทั้งนกอินทรี เสือดาว เสือ และหมาป่า ยังมีเพศเมียห้าคนขี่หลังสัตว์มาด้วย สีหน้าดูหวาดกลัวเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนซ่อนความคาดหวังไว้
ผู้นำคือเสือขาวตัวหนึ่ง มีรอยแผลเป็นจากกรงเล็บสัตว์ที่กินพื้นที่ครึ่งใบหน้าด้านซ้าย ทำให้ดูน่ากลัว เพียงแค่มองก็รู้สึกถึงแรงกดดันที่พุ่งเข้าใส่
อย่างไม่คาดคิด เสือตัวนั้นเหลียวมอง สายตาบังเอิญสบกับสายตาของไป๋เฉียงเฉียงพอดี
ไป๋เฉียงเฉียงลืมเรื่องเผ่าอสูรและชนเผ่าไปชั่วขณะ รู้แต่เพียงว่าตนเองถูกสัตว์ป่าที่ดุร้ายจ้องมอง ขนหลังลุกชัน เหงื่อเย็นไหลซึม
แต่นั่นเป็นเพียงการมองผ่านของเสือขาว เมื่อพบว่าตนทำให้เพศเมียตกใจ จึงรีบเบนสายตาไปทันที
ไป๋เฉียงเฉียงพลันหายใจได้อีกครั้ง อ้าปากหายใจเข้าลึก ๆ
ปาเคอร์รู้สึกถึงความกลัวของไป๋เฉียงเฉียง จึงรีบพูดว่า "ชิงชิงไม่ต้องกลัวนะ มีฉันอยู่นี่"
เคอร์ติสก็กุมมือไป๋เฉียงเฉียงไว้ ปลอบโยนอย่างไร้เสียง
"เขาก็เป็นเผ่าอสูรเหรอ?" ไป๋เฉียงเฉียงอดถามไม่ได้ เธอรู้สึกว่าเสือขาวดูเหมือนสัตว์ป่าจริง ๆ มากกว่า
