ปาเคอร์เห็นเกล็ดงูก็รู้สึกหงุดหงิด เขาคว้าเกล็ดงูจากมือของไป๋เฉียงเฉียงทันที "ฉันจะตัดเอง เธอนั่งข้างๆ นี่แหละ"
ไป๋เฉียงเฉียงไม่เกรงใจปาเคอร์ เธอยิ้มสดใสให้เขา "ขอบคุณนะ"
ไป๋เฉียงเฉียงมีดวงตากลมโต หางตาเฉียงลงเล็กน้อย ม่านตาสีดำสนิท บางครั้งก็ดูใสซื่อเหมือนเด็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ ตอนนี้เธอยิ้มจนตาหยีเล็กน้อย ดวงตาสีดำสนิทดูเหมือนมีหยดน้ำเล็กๆ ตกลงมา สดชื่นและใสกระจ่าง
ป่าไผ่สีเขียวสดถูกลมพัดจนส่งเสียงดัง "ซู่ซู่" ลมพัดพากลิ่นหอมสดชื่นของใบไผ่มา ราวกับกลิ่นของเพศเมียในป่า
หัวใจของปาเคอร์เต้นผิดจังหวะไปหนึ่งที จากนั้นก็เต้นรัวแรง เขารู้สึกว่าแม้แต่รอยกระบนใบหน้าของเพศเมียตรงหน้าก็ดูน่ารักเสียจนทำให้ใจเต้นแรง
ไป๋เฉียงเฉียงสังเกตเห็นว่าปาเคอร์เหม่อลอย เธอลูบหน้าตัวเอง "คุณมองฉันทำไมล่ะ? รีบตัดไผ่สิ"
"หา?...อ๋อ" ปาเคอร์รีบก้มหน้าลง แล้วเริ่มตัดไผ่อย่างรวดเร็ว
ปาเคอร์ตัดไผ่เสร็จแล้ว และตามคำขอของไป๋เฉียงเฉียง เขาก็ผ่าไผ่ออกเป็นแผ่น ส่วนไป๋เฉียงเฉียงนั่งอยู่บนพื้นสานทรงกระบอก
