ไป๋เฉียงเฉียงเอาเศษดินออกจากใบหน้า ทำให้ผิวตรงนั้นรู้สึกเย็นสบายทันที เธอถอนหายใจแล้วพูดว่า "ถ้าต้องพอกดินแบบนี้ทุกวัน ฉันจะเสียโฉมไหมนะ?"
ปาเคอร์ดมดมใบหน้าของไป๋เฉียงเฉียง "กลิ่นของไข่ราชันย์สัตว์จางลงไปมากแล้ว ลองล้างหน้าแล้วให้ฉันดมอีกทีนะ"
ไป๋เฉียงเฉียงดีใจ รีบส่งเนื้อย่างให้ปาเคอร์ถือไว้ แล้วล้างหน้าให้สะอาดด้วยน้ำที่ใช้ล้างมือ
"เป็นไงบ้าง? ลองดมดูสิ" ไป๋เฉียงเฉียงเอาหน้าเข้าไปใกล้จมูกของปาเคอร์
ปาเคอร์ได้กลิ่นหอมหวานเบาๆ จากปลายจมูก ทำให้ใจเต้นแรง เขาแลบลิ้นเลียใบหน้าของไป๋เฉียงเฉียงทีหนึ่ง "หวานจัง"
ไป๋เฉียงเฉียงจ้องมองปาเคอร์อย่างดุๆ
ปาเคอร์จึงตอบอย่างจริงจัง "จางมากแล้ว พวกสัตว์ร้ายขนาดยักษ์อยู่ไกลจากเราด้วย คงไม่ได้กลิ่นแน่นอน"
"แล้วผมล่ะ?" ไป๋เฉียงเฉียงลูบหางม้าที่เหมือนเชือกดิน ตอนนี้ดินแห้งแล้ว ทำให้ผมทั้งหมดแห้งกรอบ
"กลิ่นที่ติดอยู่บนผมแรงที่สุด อย่าเสี่ยงเลยดีกว่า" ปาเคอร์พูด
ไป๋เฉียงเฉียงยักไหล่ "งั้นก็ช่างมันเถอะ ความปลอดภัยสำคัญกว่า"
ไป๋เฉียงเฉียงมองดูผิวอย่างละเอียด โชคดีที่แค่แดงนิดหน่อย ไม่ได้ทำร้ายผิวเลย
