สัตว์ร้ายขนาดยักษ์จดจำได้แค่กลิ่น ไม่ได้ไล่ตามเสือดาวบนต้นไม้
มูเอร์พยายามบินขึ้นไปให้สูงที่สุด จนกระทั่งไป๋เฉียงเฉียงบอกว่ารู้สึกไม่สบายตัวจึงเริ่มเบนทิศทาง
ปาเคอร์มองขึ้นไปบนท้องฟ้า เห็นจุดดำเล็กลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายมองไม่เห็นเลย เขาถึงกับตะลึง
ถ้ารู้แต่แรกก็น่าจะไปกับพวกเขาด้วย
ปาเคอร์มองไม่เห็นพวกเขา แต่ดวงตาอินทรีอันแหลมคมของมูเอร์สามารถมองเห็นทุกอย่างเบื้องล่างได้อย่างชัดเจน เขาลองบินไปทางหนึ่งสักพัก พบว่าฝูงสัตว์ไม่ได้ถูกล่อมา จึงรู้ว่าวิธีนี้ได้ผล
ไป๋เฉียงเฉียงรู้สึกไม่สบายมากบนที่สูง คงเป็นอาการของโรคความดันอากาศสูง หน้าอกแน่น หายใจไม่ออก ที่แย่กว่านั้นคือหูปวด รู้สึกเหมือนมีน้ำอุดอยู่ในหู
"ทรมานจัง..." ไป๋เฉียงเฉียงนอนราบบนหลังของมูเอร์พูดอย่างอ่อนแรง ความเจ็บปวดบริเวณหน้าอกที่ถูกกัดก็ชัดเจนขึ้น
เธอใช้มือปิดหน้าอก จู่ๆก็รู้สึกถึงความชื้นอุ่นๆที่ฝ่ามือ
แผลเปิดออกเสียแล้ว!
"ไม่ไหวแล้ว... ฉันทนไม่ไหวแล้ว" ไป๋เฉียงเฉียงหายใจถี่ ไม่ว่าจะสูดลมหายใจเข้าลึกแค่ไหนก็ไม่สามารถตอบสนองความต้องการออกซิเจนของร่างกายได้
