สัตว์ร้ายขนาดยักษ์คำรามอย่างโกรธเกรี้ยวขณะก้มหัวลงกัดขาที่มีเสือดาวเกาะอยู่ หางยาวหนาของมันกวาดพื้นทำให้หินกระเด็นกระจาย
ปาเคอร์ปีนอย่างคล่องแคล่วไปทางด้านหลังขาของสัตว์ร้าย คว้าหางของมันแล้วกระโดดขึ้นหลัง
ไป๋เฉียงเฉียงรู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย ภาพนี้ดูคุ้นตา ราวกับย้อนกลับไปวันแรกที่เธอข้ามมิติมา วันที่ปาเคอร์ช่วยเธอจากฝูงหมาป่า
แม้ศัตรูจะแข็งแกร่งกว่า แต่ปาเคอร์ก็ได้เปรียบ
ปาเคอร์กัดคอด้านหลังของสัตว์ร้ายอย่างดุเดือด เกาะขนหยาบกร้านของมันแน่น ร่างกายถูกสะบัดไปมาจนเกือบหลุด แต่เขาก็รู้วิธีแก้ไขอย่างรวดเร็ว นั่นคือไม่ยอมปล่อยปากเด็ดขาด
กระดูกสันหลังของสัตว์มีกระแสประสาทควบคุมทั่วร่างกาย ไม่รู้ว่าปาเคอร์กัดโดนตรงไหน จู่ๆ สัตว์ร้ายก็ทรุดลงกับพื้น ร่างใหญ่โตล้มครืนลงมา
สัตว์ร้ายขยับตัวไม่ได้ แต่ยังหมุนคอได้ นอนอยู่บนพื้นพลางกัดไปมา
ปาเคอร์กลับลำบากที่จะกัดมากขึ้น เพราะอาจโดนปากของมันกัดได้ง่าย เขาจึงต้องปล่อยสัตว์ร้ายและวิ่งวนรอบตัวมัน
ไป๋เฉียงเฉียงลูบคอที่มีผมแดงและเกล็ดงูห้อยอยู่ แล้วถอดมันออกเดินเข้าไปหาพวกเขา
"ปาเคอร์!"
