"จางเฟิง อย่าไปนะ!"
เมื่อเห็นจางเฟิงหันหลังจะเดินจากไป วังเซียงรีบยื่นมือไปคว้าตัวเขาไว้
แล้วหันไปพูดกับซูเสี่ยวซวนว่า "เสี่ยวซวน ถ้าเธอไม่อยากพาจางเฟิงไปบาร์ เธอก็ไปคนเดียวสิ!"
ซูเสี่ยวซวนได้ยินคำพูดของวังเซียงแล้วก็ชะงักงัน สีหน้าแสดงความไม่อยากเชื่อ
"วังเซียง เมื่อกี้นายพูดอะไรกับฉัน?"
ซูเสี่ยวซวนถามวังเซียงด้วยสีหน้าโกรธๆ
"ฉันบอกว่าถ้าเธอไม่อยากพาจางเฟิงไปบาร์ เธอก็ไปคนเดียวสิ ยังไงวันนี้ก็จางเฟิงเลี้ยงเหล้าพวกเรา ถ้าจางเฟิงไม่ไป ฉันก็ไม่ไปเหมือนกัน!" วังเซียงกัดฟันพูดเบาๆ ซ้ำอีกครั้ง
"วังเซียง นายสมองเป็นน้ำหรือไง? นายกล้าไล่ฉันเพื่อไอ้ขี้ยากส่งอาหารคนนี้เหรอ?"
ซูเสี่ยวซวนเบิกตาโต ทำหน้าไม่อยากเชื่อสุดๆ
"ซูเสี่ยวซวน ฉันบอกเธอหลายครั้งแล้วนะ ไม่ว่าจางเฟิงจะจนหรือไม่ เขาก็เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน ฉันชอบเธอก็จริง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะมาดูถูกเพื่อนฉันได้ ถ้าเธอคิดว่าพวกเราไม่มีสิทธิ์ไปดื่มเหล้ากับเธอ เธอก็ไปเลยสิ!"
วังเซียงที่เคยอดทนมาตลอดในที่สุดก็ระเบิดอารมณ์ออกมา เขาตะโกนใส่ซูเสี่ยวซวนเสียงเบา
