"คุณครูครับ ผมไม่รู้จริงๆนะครับ!"
จางเฟิงพูดอย่างจนปัญญา
"ฮึ่ม..."
ชินหลานเห็นท่าทางดื้อดึงของจางเฟิง จึงสูดลมหายใจลึกๆ แล้วปรับอารมณ์ตัวเอง
จากนั้นก็พูดว่า "ชุดนอนที่ฉันแขวนไว้ที่ระเบียงหายไป ในห้องนี้นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีใครเข้ามาเลย ถ้าไม่ใช่เธอขโมยชุดนอนของฉันไป แล้วจะเป็นใครล่ะ?"
เมื่อได้ยินคำพูดของชินหลาน จางเฟิงรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางกระหม่อม
เขาไม่เคยคิดเลยว่า สิ่งที่ชินหลานทำหายจะเป็นชุดนอนเซ็กซี่โปร่งใสตัวนั้น
และตอนนี้ชินหลานยังเข้าใจผิดคิดว่า ชุดนอนนั้นถูกจางเฟิงขโมยไปอีก!
แม้ว่าจางเฟิงจะออกไปที่ระเบียงเพราะชุดนอนตัวนั้นจริงๆ
แต่จางเฟิงไม่ได้วิปริตถึงขนาดจะขโมยชุดนอนของชินหลานไป
"ครูชินครับ วันนั้นผมไปที่ระเบียงจริง แต่ผมไม่ได้ขโมยชุดนอนของคุณครูนะครับ!"
จางเฟิงอธิบายกับชินหลานด้วยสีหน้าจนปัญญา
"ในห้องพักของฉันมีแค่เธอคนเดียวที่เข้ามา ถ้าไม่ใช่เธอขโมยไป แล้วจะเป็นใครได้อีกล่ะ บอกฉันมาสิ!"
ชินหลานจ้องตาใหญ่ๆคมเหมือนตาจิ้งจอก แล้วตะโกนใส่จางเฟิงอย่างอับอายโกรธแค้น
"แม้ว่าผมจะมาที่ห้องพักของคุณครู แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมขโมยชุดนอนของคุณครูไปนี่ครับ!"
