(วันนี้ตอนบ่ายเสี่ยวหลงต้องออกไปข้างนอก อาจจะมีอีกหนึ่งบทที่อาจจะลงช้าหน่อย ต้องขออภัยทุกคนด้วยนะคะ~~)
เหาเหรินมองเธอ คิดในใจว่า เธอไม่ใช่ไม่สนใจฉันแล้วหรอ?
แต่เขาก็ไม่ได้ขี้น้อยใจขนาดนั้น หันไปหยิบคีย์การ์ด "ไปกันเถอะ"
เจาเยียนจื่อถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอก เธอนึกว่าเหาเหรินจะให้เธอออกไปกินคนเดียว เธออยู่ที่นี่ไม่รู้จักใครเลย ถ้าไม่ใช่เพราะหิวจนท้องร้องจ๊อกๆ และพ่อแม่ก็ไม่อยู่ เธอก็คงไม่หน้าด้านมาขอให้เหาเหรินไปกินข้าวด้วยหรอก
นึกถึงตอนที่เธอแกล้งไม่สนใจเหาเหริน แต่ตอนนี้กลับมาขอร้องเขาอย่างน่าสงสาร เจาเยียนจื่อรู้สึกว่าท่าทีของตัวเองอ่อนลงไปนิด
พวกเขาทั้งใหญ่ทั้งเล็กเดินออกจากโรงแรม แล้วไปหาร้านอาหารเล็กๆ แถวนั้น อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เกือบสี่ทุ่มแล้ว ใกล้ห้าทุ่ม ร้านอาหารส่วนใหญ่ปิดแล้ว พวกเขาเดินหาไปมาแถวๆ โรงแรมอย่างไร้จุดหมาย ไม่เจอร้านอาหารที่เปิด กลับยิ่งทำให้หิวมากขึ้น
เจาเยียนจื่อเดินชิดๆ เหาเหริน กลัวว่าตัวเองจะหลงทาง ส่วนเหาเหรินเดินไปตามถนนที่ค่อนข้างเปลี่ยว ในที่สุดก็เห็นร้านอาหารเล็กๆ ที่ยังเปิดอยู่อยู่ข้างหน้า
