(ขอขอบคุณเพื่อนๆ ที่บริจาคอีกครั้ง! อีกสักพัก เสี่ยวหลงจะทำรายชื่อผู้บริจาคเป็นพิเศษเพื่อขอบคุณพวกคุณ นอกจากนี้ ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ลงคะแนนให้เสี่ยวหลงอย่างเงียบๆ!!! แม้ว่าจะมีคนบุ๊กมาร์กไม่มาก แต่ฉันรู้สึกถึงความจริงใจของพวกคุณ!)
ออกจากโรงแรม เจากวงขับรถพาพวกเขาไปยังอีกที่หนึ่งที่เชิงเขาชิงเยียนซาน
ตลอดทาง ฝนโปรยปรายเบาๆ ภูเขาเขียวขจีและสายน้ำใส ราวกับมีความเศร้าบางๆ ปกคลุมอยู่ เจาเยียนจื่อเล่นกับชายเสื้อยืดตัวยาวของเธอ มองออกไปนอกหน้าต่างที่มีฝนตก เงียบไม่พูดอะไร
เนื่องจากวันนี้อากาศเย็นลง เธอจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ส่วนเหาเหรินเนื่องจากไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน จึงต้องใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดิมเมื่อวาน
ในฉากหลังของเทือกเขาที่เคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องภายนอก กรอบหน้าต่างสี่เหลี่ยมพอดีวาดเส้นโครงด้านข้างของใบหน้าเจาเยียนจื่อ นี่เป็นใบหน้าที่ประณีตมาก คอสีขาวอมชมพูรองรับศีรษะเล็กๆ นี้ เส้นผมสีดำสยายอยู่ข้างหูที่เหมือนหยก มีความงามที่คลุมเครือและเลือนราง
ถ้าเด็กคนนี้ไม่ส่งเสียงดังหรือวุ่นวาย จริงๆ แล้วก็สวยดีนะ เหาเหรินแอบมองเธอ คิดในใจ
