หญิงสาวเห็นสีหน้าเขาเย็นชา เหลือบมองกองงานที่สุมอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาแวบหนึ่ง แล้วถามเสียงเบา "หยาเจ๋อ ฉันรบกวนคุณหรือเปล่าคะ?"
แม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาของเขาแล้ว เป็นนางเยาว์วัยน้อยของตระกูลเมิ่อที่แต่งเข้ามาอย่างถูกต้อง แต่ต่อชายผู้ลึกลับคนนี้ เธอยังคงระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าเธอจะเติบโตมาด้วยกันกับเขาตั้งแต่เด็ก แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่เคยเข้าไปอยู่ในใจเขาอย่างแท้จริง
การหมั้นหมายกับเขาทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก เธอรักชายคนนี้จนสุดหัวใจ แต่น่าขันที่เธอกลับไม่เคยมองทะลุปรุโปร่งชายคนนี้ได้เลย
แม้ว่าเขาจะเป็นสามีของเธอ แต่ส่วนใหญ่แล้วเขาก็เย็นชากับเธอเหมือนตอนแรกพบ หรืออาจเป็นเพราะชายคนนี้เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร เขาเผด็จการ เย่อหยิ่ง เย็นชาและตัดสินใจเด็ดขาด แต่ไม่เคยเห็นเขาอ่อนโยนกับใครเลย
-- ยกเว้นอี้เฉิน
มีเพียงต่อหน้าอี้เฉินเท่านั้น ที่เขาจะเก็บความเฉียบคมเย็นชาในยามปกติเอาไว้
มู่หย่าเจ๋อยกมุมปากบางขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชามีความอ่อนโยนแฝงอยู่เล็กน้อย "ไม่มีหรอก!"
มู่หวานโร่วยิ้มบาง รู้สึกดีใจกับความเอาใจใส่เล็กๆ น้อยๆ นี้ ดวงตาเผยความรักอย่างเต็มเปี่ยม
เธอค่อยๆ เดินอ้อมไปด้านหน้าเขา ยื่นแขนทั้งสองข้างออกอย่างยั่วยวน โอบรอบไหล่เขาอย่างสนิทสนม ร่างกายเซ็กซี่แนบชิดอกเขาอย่างกึ่งๆ จงใจ เธอหลุบตาลง ค่อยๆ โน้มใบหน้าหล่อเหลาของเขาเข้ามาใกล้ จูบไปที่ริมฝีปากเซ็กซี่นั้น
มู่หย่าเจ๋อหรี่ตามองอย่างเย็นชา หันหน้าหนี จูบของเธอพลาดไปโดนคางเขาอย่างกะทันหัน
สีหน้าของมู่หวานโร่วแข็งค้างไป ขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้น เห็นสายตาเย็นชาของชายหนุ่มมองไปทางหนึ่ง มุมปากยกขึ้นอย่างขมขื่นโดยไม่รู้ตัว
เธอเยาะเย้ยตัวเองในใจ ใช่สิ เธอลืมไปได้อย่างไรกัน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ริมฝีปากของเขาก็เป็นเขตหวงห้ามมาตลอด ไม่มีใครสามารถแตะต้องได้ การที่เขาอยู่กับเธอก็เหมือนกับการแสดงละคร ไม่ต่างอะไรกับการทำหน้าที่ตามปกติ ผู้หญิงคนไหนก็ไม่มีข้อยกเว้น
มู่หวานโร่วรู้สึกโกรธมาก เธอประคองใบหน้าของฉินอี้ด้วยมือทั้งสองข้างอย่างน้อยใจ ดวงตาเริ่มมีน้ำตาคลอ
"เจ๋อ คุณรักฉันไหม? ตอบฉันอย่างจริงจังนะ คุณรักฉันจริงๆ หรือเปล่า? หรือว่าแค่ทำตามความปรารถนาของปู่ของคุณ แค่มองการแต่งงานของเราเป็นหน้าที่ที่ต้องทำตามคำสั่งเท่านั้น?"
แม้ว่าเธอจะพยายามอดทนมาตลอด แต่วันนี้เมื่อเธอเห็นข่าวลือเกี่ยวกับเขากับผู้หญิงคนอื่นในนิตยสาร เธอก็ยังรู้สึกเสียใจและโกรธ!
เธอไม่สามารถทนได้ที่ชายคนที่เธอมองว่าเป็นเหมือนเทพเจ้าในใจเธอมาตลอด จะถูกผู้หญิงคนอื่นแตะต้อง!
ใบหน้าที่เคร่งขรึมของมู่หย่าเจ๋อไม่มีอารมณ์ใดๆ ปรากฏ เย็นชาราวกับน้ำแข็ง ไม่รู้ทำไม แม้ว่าใบหน้าตรงหน้าจะเป็นมู่หวานโร่วอย่างชัดเจน แต่ความคิดของเขากลับถูกดึงไปที่โครงการพัฒนามูลค่าหลายแสนล้านทั้งหมด
มู่หวานโร่วรู้สึกไม่พอใจ เธอจูบริมฝีปากของเขาอีกครั้ง แต่เขากลับหลบหน้าหนีอย่างแนบเนียน ปฏิเสธเธอราวกับอยู่ห่างกันเป็นพันลี้
"หวานโร่ว อย่าทำแบบนี้"
มู่หวานโร่วยิ้มอย่างขมขื่น ในใจรู้สึกหดหู่ เธอรู้ดีว่าเขาจะหลบหนี เพราะเขาไม่เคยจูบเธอ หรือแม้แต่ผู้หญิงคนไหนเลย
หมู่เส่าแห่งจิ้งเฉิง เย็นชาและไร้ความรู้สึก แม้ว่าจะมีผู้หญิงมากมายวิ่งเข้าหา แต่ก็ไม่มีใครพิเศษสำหรับเขาเลย
แม้แต่เธอ ที่เป็นคู่หมั้นอย่างถูกต้องตามกฎหมายของเขา และเป็นผู้หญิงที่ใกล้ชิดเขาที่สุด ก็ยังไม่เคยได้รับการยกเว้น
เขารักเธอจริงๆ หรือ? หรือแค่มองว่าเธอเป็นที่ปลอบประโลมในยามเหงา
หรือแม้แต่การปลอบประโลมก็ไม่ใช่ แม้แต่การเล่นละครก็ไม่อยากจะร่วมด้วย?
เธอเคยสงสัยมาหลายครั้งแล้วว่า ถ้าไม่มีการหมั้นหมายที่ปู่กำหนดไว้ ถ้าไม่ใช่การแต่งงานที่เกิดจากความคาดหวังของปู่ บางทีชายคนนี้อาจจะไม่แม้แต่จะมองเธอสักแวบเดียวก็ได้