Alinteina's POV
Kinabukasan ng hapon ay dinala na rito ang bangkay ni Tita. Napakagat ako sa kuko ng hinlalaki ko dahil sa kaba.
Hindi ko alam kasi kanina pa nakatingin si Papa sa kabaong ni Tita, tsaka kasama niya sila Bia at Chichi. Simula kagabi ay hindi ako mapakali na baka biglang saktan ni Papa sila Chichi kaya palagi ko silang binabantayan.
I mean, hindi naman nila ako masisi kung bakit ako overprotective at natatakot para sa kanila.
Role model din nila si Papa and they think about him highly. He's totally innocent and perfect father in their eyes.
One of the reason kaya mahihirapan akong kumbinsihin silang lumayas.
"Where's Mama, Papa?" I asked.
I didn't see her yesterday, and last night she wasn't there to sing and read me a bed night story.
"Papa?" I asked again, balisa lang siyang nakatingin sa bintana.
Is Mama there?
I looked outside the window, but she wasn't there.
I grabbed Papa's shirt but I winced when he pushed me.
"Ahhh." I yelped when my arm hit the table and I fell on the ground.
"ANG KULIT MO RIN NOH?! SHE LEFT OKAY?! SHE LEFT!" he angrily shouted at me.
I bit my lower lip para hindi umiyak. It hurts—my arm hurts.
"W-When w-will she c-comeback?" I asked with my shaking voice since I never saw Papa shouted before but in my dreams.
Mama and Papa always fought recently in my dreams.
I'm scared.
"NEVER, SHE WILL NEVER COMEBACK!" he shouted again and violently grabbed my arm.
"Ahhh that hurts, Papa."
"You know why she left?! Huh?!" He asked so I shook my head, and started sobbing since it hurts so bad.
"Papa, l-let m-e go."
"She's tired of you! And I'M ALSO TIRED OF YOU." He harshly pushed me again against his table, and covered my mouth so that I wouldn't cry out loud. "The moment you were born, I know bad luck will come to this family!"
"That bitch didn't even give me a son, instead she gave me something so useless and a curse."
"Nandito ka lang pala." natauhan ako nang lumapit si Angelo sakin at binigyan ako ng coffee. Tipid lang akong ngumiti sa kanya bago tinanggap ang coffee.
"Ayos lang ba na nandito ka?" tanong ko sa kanya, tumango naman siya bilang sagot at tumabi sakin.
"Balisa ka kanina ah. May problema ba or something?" tanong niya, napatingin ulit ako sa kanilang tatlo na nakaupo sa harapan.
Nasa gitna nilang dalawa si Papa, habang nilalapitan naman sila nang mga nakikiramay.
Mukha mang hindi sasaktan ni Papa silang dalawa, pero naninigurado lang ako. Alam din ni Tita yun kaya ayaw niya akong palayasin para ako lahat sumalo ng galit ni Papa.
It's now or never.
"Pwede ba ako humingi ng favor, Angelo?" tanong ko at nagmamakaawang tumingin sa kanya. Parang maluluha na ako dahil hindi ko alam saan ako magsisimula.
Wala kaming bahay kung lalayas, tsaka magcocollege palang ako. Nag-aaral din silang dalawa.
"Kahit ano, Teina. Ano yun?" He genuinely asked, at hinawakan ang magkabilang balikat ko.
"Angelo, tulungan mo ako. Gu—"
"Alinteina." sabay kaming napatingin ni Angelo nang tinawag ako ni Papa, "Mag-usap tayo." sambit niya kaya napalunok ako.
"M-Mamaya na l-lang o-or bukas, Angelo." nanginginig kong sambit at iniiwasan na tignan si Angelo bago tumayo at sinundan si Papa.
Hindi ko na narinig ang gustong sabihin ni Angelo.
Gusto ko tumakbo papalayo pero hindi ko magawa. Alam ko na ang gagawin niya pero hanggang ngayon hindi ko pa rin alam anong gagawin para hindi yun mangyari o hindi niya gawin ng paulit ulit.
Nang makapasok na kami sa opisina niya agad niya kinuha ang belt na nakasabit sa gilid ng pintuan niya.
"Luhod." hindi pa ako nakakaluhod ay agad kong naramdaman ang lakas ng hampas ng belt sa likuran ko na s'yang nagpaluhod sakin agad.
"AHHHHH!"
Hindi lang sakit sa likod ang naramdaman ko kundi pati na rin sa mga tuhod ko, kaya hindi ko maiwasan maluha.
"KANINA PA AKO NAGTITIMPI NA HUWAG KANG SAKTAN, PUTANGINA!" galit na galit na sigaw niya at muling nagbitiw ng malakas na hampas sa likuran ko.
Iniiwasan kong hindi sumigaw kasi alam kong malalagot ako. Tsaka nasa labas lang sila Chichi at Bia.
"KAHIT KAILAN TALAGA, AHHHH! WALA NANG MAGANDANG NANGYARI SA BUHAY KO SIMULA NONG DUMATING KA SA BUHAY NAMIN—BUHAY KO!"
Napahawak ako sa bibig ko upang hindi mapadaing nang malakas dahil sa sobrang hapdi ng likod. Tahimik lang din akong umiiyak habang hinahampas niya ako.
"MINSAN HINDI KO MAIWASANG ISIPIN NA ISA KA TALAGA MALAS NA INIWAN NG MAMA MO EH NOH?!" sigaw ni Papa at malakas na hinampas ang belt niya sa likuran ko.
At wala akong magagawa don, mas lalo lang akong masasaktan kapag nanlaban pa ako.
It must be weird for an 18 year old lady na parusahan ng ganito or whatsoever kahit wala namang kasalanan, but...kahit bata pa ako wala na akong nagawa upang pigilan 'to kundi umiyak nang umiyak at itago lahat.
"AHHHH UMALIS KA NA! BILIS, BAKA MAPATAY PA KITA!" sigaw niya sakin kaya I wiped my tears at dahan dahan na tumayo.
I immediately went outside of his room para hindi na madagdagan ang galit niya, but my eyes widen nang makita kong nasa labas si Bia.
D-Did she hear everything?!
"A-Ate—"
Natauhan ako nang marinig ang yapak ni Papa na papalabas sa kwarto niya, kaya I immediately grabbed Bia's wrist at hinila siya papalayo sa kwarto ni Papa.
We went to my room, nang makapasok kami ay walang nagsalita sa aming dalawa. I'm just sitting in my bed while nakatayo siya sa harapan ko.
I'm so tired and numb.
"I'm sorry." Ako ang unang nagsalita while looking down on her feet.
"For what?" she asked, like it is wrong for me to apologize to her.
"Kasi nakita mo ako na ganito kahina." I answered without lifting my head. Napakuyom ang kamao ko at pinigilan na huwag umiyak ulit.
I don't know, I can't explain kung anong nararamdaman ko ngayon.
I just feel so useless and weak, like I just want to disappear.
"Kailan pa?" she asked.
"Since the beginning?" patanong na sagot ko sa kanya at tipid na ngumisi while thinking about it. I'm so pathetic, in front of my sister na simula palang ay tingin sakin ay perfect sister na sobrang lakas or something.
"W-Why?" doon na ako napatingin sa kanya nang marinig kong nanginginig na ang boses niya at ang mga kamay niya.
"Wha—What do you mean?"
"Bakit? Bakit hindi mo sinabi?! We could have help you!" she said and covered her eyes. Is she crying?
"You can't. I can't even help myself."
"Ate! Pwede naman natin subukan eh! W-We...we—" I sadly smiled at her, I know it.
We can't, tatay namin siya. We can't tell the police, sino magpapakain samin kung wala na kaming parent ngayon?
If it was before this happened, Tita will also blame me. Sino na magpapatakbo sa company? Ako na walang alam?
"Bia, you don't have to worry about me. You should worry about yourself and Chichi." napatingin siya sakin, she was crying and bit her lip para maiwasan na humikbi.
"W-What do you mean?"
"We don't know how his mind works. Hindi natin masisigurado na hindi niya kayo sasaktan ni Chichi. We should leave this place, to save us. I know Angelo will help."