It had been six months since Ira stepped into this house and all that time, Collin's son never visited his father again. She was happy when Collin announced that he wanted her to live with him and his son. But the very first day she went here, it was already hell.
Matthew wasn't delighted that she was here. And he always found ways to push her out of the house.
"What are you thinking?"
She got startled when Collin suddenly put his hands on her shoulder. Hindi niya napansin na nakadating na pala ito mula sa trabaho. Kahit pa ginawa nitong C.E.O ang anak ay hindi ito tumigil sa pagtulong na mas mapalago pa ang kumpanya nila.
"Matthew. When will he come back?" She softly asked. Hindi naman lingid sa kaalaman ni Collin na hindi sila magkasundo ng anak. Alam din nito na hindi gusto ni Matthew na nandito siya sa bahay ng mga ito. Lalo na't palaging pinamumukha nito na hindi siya karapat-dapat dito.
Collin sighed. He walked near the veranda and put his hands in his pocket. Kahit pa pinapakita nito na ayos lang ito ay dama niyang malungkot ito sa pag-alis ng anak at hindi na nito pagbisita sa bahay. Noong una ay sinasabi na niya dito na lilipat na lang siya sa isang apartment para wala ng gulo pero ayaw nitong pumayag. Katuwiran nito, babalik at babalik din ang anak at hindi siya nito matitiis.
Pero mukhang malabo naman iyon. Lalo na't halos tumira na si Matthew sa opisina nito.
"I miss him. He wasn't like that before, you know? He was sweet and never a single day he will miss to see me even if he is busy."
"He will come back when I leave this house. Marami naman available apartment na malapit dito. Pwedeng-pwede ka bumisita doon kahit kailan mo gusto."
Matigas na umiling si ito. "I don't want that, Ira. Gusto ko buo ang pamilya ko. Gusto ko nandito tayong lahat."
"Pero hindi natin pwede pilitin si Matthew. Baka bumalik ang sakit ng ulo niya kung mas-stress siya habang magkakasama tayo ditong lahat. Ayaw ko naman na mangyari 'yon."
Gustuhin man niya na buo sila, hindi niya pwedeng ipilit ang bagay na iyon kay Matthew.
"Hindi ko kaya na umalis ka dito, Ira. Mami-miss kita kahit pa sabihin na nasa malapit na apartment ka lang dito."
"What about me po? Di mo ako mami-miss?"
Isang matinis at nagtatampo na boses ang gumulat sa kanilang dalawa. Unang nakabawi sa pagkabigla si Collin.
There she was, Iza Hidalgo. Her four years old daughter. Matalim ang tingin nito sa kanilang dalawa habang nakahalukipkip ang magkabilang braso.
"Our little Snow White! Of course, Dada misses you everyday kahit palagi tayong magkasama."
Mabilis ang mga hakbang na tinawid ni Collin ang pagitan nito at ni Iza bago mahigpit na niyakap ito. Walang patid ang halakhak ni Iza habang buhat buhat ito ng kaniyang Dada.
"Dada, I saw a new Barbie set on my tablet. I want to buy it po!" Iza cheekily said to his Dada. Her big round eyes were shining.
"If that's my Snowyy want. Dada will surely buy it," he replied without a second thought.
Napairap na lang siya sa usapan ng dalawa. "Dad, masyado ng spoiled si Iza sa'yo. Baka paglaki niyan kapag di naibigay ang gusto eh magligalig."
Iza was spoiled by her Dada. Everything she wanted, Collin would give. Natutuwa siya dahil mahal na mahal nito si Iza pero ayaw naman niya na mapasobra ang pagbibigay nito sa bata. Ayaw niyang lumaki ang anak na kagaya ng mga napapanuod niya sa drama. She wanted the best for Iza but not too much. She wanted Iza to be responsible for everything.
"Pagbigyan na natin. Minsan lang maging bata. Beside, I can provide for her naman, hayaan mo muna akong pagbigyan siya sa lahat."
"But Dad-"
"Ssssh! Iza and I will go to the mall. And we'll buy what?" He asked Iza.
"A Barbie set! Thank you so much po, Dada. I love you so much!" Iza kissed her Dada's both cheeks.
***
Iza groaned when she looked at her own mess. The whole kitchen looked shabby because of her, who tried to cook a dinner. Inaamin naman niya na sa larangan ng pagluluto ay wala talaga siyang kahilig hilig. Nasanay siya na ipinagluluto ng asawa. Palagi nitong sinasabi sa kaniya na hindi na niya kailangang matuto magluto dahil kasama naman siya nito palagi.
Pero kahit ganoon, pinilit niyang mag-aral magluto dahil alam niyang hindi naman totoo na palaging nandyan ang asawa para sa kaniya. At napatunayan na niya iyon.
She got startled with a ringing phone. Her brows knitted after seeing that it was Collin's and it's ringing nonstop. Collin was nowhere to be seen, guessed he didn't even it.
Ira decided to answer the call. Her heart skipped when she saw the caller's name.
My Son
She gave it a second thought. If she answered it, she surely knew that Matthew would get mad. But what if it was important? He never called or visited the house since she came here.
Hope you won't yell
"Hello, Matt?" Her voiced trembled, afraid of what she response she would hear from him.
A long silence came. Her forefinger tapped the back of the phone. She could feel the taste of a blood as she bit her lips, stopping herself to talk again.
"Father. I want my father." Matthew's voice was one of those she was afraid of.
"He's not here, Matt. I don't know where's Dad. Do you have something to say to him? I can relay them," she replied. Nasapo niya ang noo dahil sa naisagot.
1, 2, 3
"Don't fucking call me Matt! You have no rights to speak my name!"
Napangiwi siya nang halos matanggal na yata ang kaniyang tainga dahil sa lakas ng sigaw nito. Muntikan pa niyang maibato ang cellphone dahil sa takot sa boses nito.
"Sorry." Tanging iyon na lamang ang nasabi niya. Tama naman ito, wala siyang karapatan lalo na't nagulo niya ang buhay nito.
Nangilid ang mga luha sa magkabilang mata niya.
"And don't fucking call him Daddy or Dad. Mandiri ka naman sa sarili mo, Ira Meneses."
Iyon ang huling mga salita na binitiwan ni Matthew bago siya nito pagpatayan ng tawag.
Mandiri ka naman sa sarili mo
Tuluyan nang nagbagsakan ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan. Walang patid ang paghikbi niya dahil sa mga narinig. Naninikip pati ang kaniyang dibdib hindi dahil sa galit sa lalaki kung hindi dahil sa lungkot at sakit.
"If this is all it takes to complete my family, I'm still gonna do this. Titiisin ko lahat ng sakit at lungkot mabigyan ko lang si Iza ng buong pamilya," bulong niya sa sarili.
Kahit makasakit man siya ng damdamin ng iba. Handa siyang lumaban kahit hindi patas basta para sa anak niya.
Nagbago na ang isip niya. Kahit magalit si Matthew sa kaniya, kahit ipagsiksikan niya ang sarili at anak sa bahay na ito, hinding hindi siya aalis.
Kahit ano pa man ang sabihin ni Matthew at ng ibang tao sa kaniya.
Let the battle begins