ปีศาจสาวในชุดนักโทษขาดเก่าเปิดเปลือกตาหนักอึ้ง ขยับตัวขึ้นนั่งบนกองหญ้าเปียกชื้นในห้องมืดแคบ หลังสัมผัสรับรู้ถึงเหล็กเย็นเฉียบบนข้อเท้า กลิ่นเหม็นเน่าของซากศพคละคลุ้งไปทั่ว
“สะ... สามี... ท่านอยู่ไหน?”
ความหวาดกลัวพลันพุ่งเข้ามาในใจ ริมฝีปากซีดสั่นกระทบกระทั่ง นางพยายามเรียกหาสามี ชะโงกมองผ่านช่องว่างของไม้ที่เรียงกันเป็นซี่เกรอะกรังคราบโลหิต ข้างกันนั้นเป็นเศษซากมนุษย์ ศพถูกฉีกเป็นชิ้นด้วยฝีมือของตัวอะไรสักอย่าง น่าจะเสียชีวิตมาล่วงวันแล้ว
ครั้งสุดท้ายนางอยู่ในโรงเตี๊ยมเมืองปีศาจ ซุกตัวนอนบนท่อนแขนอุ่น ใต้ผ้าห่มผืนโตทำจากขนจิ้งจอกนิล นางเฝ้ามองใบหน้าหล่อเหลายามหลับใหลแลดูไร้พิษภัย ลมเย็นวูบกระชากนางจากอ้อมแขนแข็งแรง
‘ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ให้เจ้ารอ ข้าจะไปรับเจ้ากลับเมืองมรณา บ้านของเรา’
นีเทียนต้าเซินกำชับเรื่องบททดสอบในตำราสีชาดยังคงไม่จบสิ้น สามีภรรยาต้องเผชิญด่านเคราะห์ร่วมกัน นางสำนึกรู้ว่าเกิดอะไรในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ หลับตาลงมองหาสามี พบเขาติดอยู่ในห้วงนิทราแห่งฝันร้าย ‘ธรรมเนียมของผีเสื้อ’
เทพปีศาจสวมชุดสีนิลลายเมฆาเช่นเคยสวมในเมืองมรณา ระหว่างเข้าร่วมงานวิวาห์ของนางและฮู่โหมว
สวนงดงามประหนึ่งสวนบุปผชาติในเทวโลกชั้นฟ้าได้รับการประดับประดาจากปีศาจ กุหลาบแดงปลิดปลิวใต้เวหาอันอ่อนหวาน ขณะดวงตาเศร้าหมองจ้องมองบ่าวสาวในอาภรณ์สีชาดจับมือกันแนบแน่น
‘แค่พบหน้าท่าน ข้าก็อยากจะอาเจียนแล้ว ร่วมร้อยปีมานี้ข้าแสนเบื่อหน่าย ไม่มีวันที่ข้าจะอยู่เมืองมรณาได้ ข้าปรารถนาอิสรภาพเยี่ยงปีศาจพึงเป็น เทพปีศาจ... ไม่สิ ยมทูตควรกลับไปในที่ของตน’
เจ้าสาวผู้ซึ่งมีใบหน้าเหมือนนางไม่ผิดเพี้ยนตัดสัมพันธ์แขกผู้มาเยือนอย่างเลือดเย็น นางว่าไม่ชอบเขาแล้ว นางจะไม่กลับเมืองมรณาเป็นอันขาด
เหลวไหลสิ้นดี!
บาดแผลในใจอันยากเยียวยาทำให้เกิดความฝัน นัยน์ตาสีชาดที่เคยหยิ่งผยองบัดนี้แดงก่ำเศร้าหมอง ราวกับว่าเขาเป็นเพียงชายเสียสติผู้สูญเสียความรักจากภรรยา คร่ำครวญถามไยนางไม่รักเขาแล้ว เกิดอะไรขึ้น นางจะไปแต่งงานกับผู้อื่นได้ยังไง เหมือนตอนเขารังแกผู้อื่นไม่มีผิด
กรรมตามสนองแล้วไง!
ภรรยาตะโกนเรียกสามีเท่าไรก็ไม่เป็นผล เสียงของนางแผ่วเบาราวกระซิบ นั่นทำให้นางรู้สึกผิด ที่ผ่านมานางเอาแต่กินเล่นเที่ยว นางไม่ปรับความเข้าใจกับเขาให้ชัดเจน ประจวบเหมาะพอดี ประตูไม้เปิดอ้ากว้าง
ปีศาจสตรีหน้าตาโกรธขึ้งผู้นี้นางคุ้นเคยดี ด้านหลังมีทาสร่างกำยำอีกสองถือขวดใส่ผงยาพิษมองนักโทษสาวด้วยแววตาชั่วร้าย พวกเขาสวมชุดสีนิล
“ปีศาจทรยศ ละเมิดกฎตระกูลเหมยเตี๋ยอย่างร้ายกาจ นางไปเข้าพรรคพวกกับเทพ ดึงปีกนางออกมา!” มารดาหันไปสั่งบุรุษร่างกำยำ ทาสปีศาจปฏิบัติตามคำสั่ง กระชากแขนบอบบางไขว้ไว้ข้างหลัง กดตัวนางให้ก้มศีรษะลง นางไม่ทันตั้งตัว พวกเขาก็สาดผงที่ทำให้แสบตาใส่หน้านาง ละล่ำละลักพูด
“มารดาเขามาเจรจากับพวกท่านแล้ว ข้าแต่งงานกับเขาแล้ว ข้าทำผิดกฎอะไร?”
“พูดเรื่องไร้สาระอะไรของเจ้า!”
“ข้าพูดความจริง”
“ใช่ เจ้าพูดออกมาเองว่าจะมอบปีกของเจ้าคืนให้กับตระกูลเหมยเตี๋ย ในเมื่อเจ้าทำผิดกติกา มิใช่หรือ? มิฉะนั้นเจ้า... ไปกับเทพมรณาทำไม?”
หากเรื่องผิดเพี้ยนไปเช่นนี้ นางคงสิ้นไร้ไม้ตอก ไม่มีใครฟังนางร้องขอชีวิต ทั้งมารดาและพี่สาว บุรุษร่างกำยำบังคับจับไหล่นางไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อน ลากนางไปกับพื้น จับนางโอบรอบเสาหิน บ่าวรับใช้ทั้งสองเอาน้ำร้อนมาราดใส่แผ่นหลังนาง บังคับนางให้สลัดปีกสีชาดออกมา
การลงโทษปีศาจในคุกใต้ดิน ท่านปู่เป็นผู้คิดค้นแมลงพิษ กัดเพียงแผลเดียวก็ทำให้แขนขาอ่อนแรง ดวงตาพร่าเลือน พวกเขาสกัดใส่ขวดโหลไว้เพื่อจัดการกับผู้ทรยศ ทาสปีศาจปลดเปลื้องอาภรณ์ของนางให้อับอาย เอาแส้ฟาดตีนาง ตวาดกร้าวสั่งให้นางสลัดปีกออกมา ทว่านางก็ดื้อรั้นนัก
สภาพร่างกายอ่อนแอของนางเป็นปัญหาใหญ่ แม้อย่างไรเสียนางคงไม่ยอมพ่ายแพ้ หลับตาลงเพ่งกระแสจิตเรียกหาสามีอย่างไม่ย่อท้อ พวกปีศาจก็ตั้งหน้าตั้งตาลงโทษนาง พี่รองสบตานางครู่หนึ่ง หันไปพูดกับมารดา
“ช้าก่อนท่านแม่ หัวหน้าเผ่าจิ้งจอกนิลอยากได้ตัวนางนัก เราจะจัดการเรื่องนี้ยังไง?”
“เอาตัวนางให้พวกมันไป ข้าไม่ได้บอกนี่ว่าจะส่งมอบนางแบบครบถ้วน ดึงปีกสีชาดนั่นออกมา อย่าชักช้า มาช่วยกันลงมือ เร็วเข้า!” สิ้นเสียงตวาดกร้าว นัยน์ตาสีอำพันมองขวับไปทางแผ่นหลังซึ่งเต็มไปด้วยแผลพุพอง ไม่มีผู้ใดฟังเสียงร้องขอชีวิตของปีศาจน้อย เมื่อความโลภเข้าครอบงำจิตใจ
บุรุษผู้ไม่เคยมีรัก จะเข้าใจความรักก็หาไม่
นีเทียนต้าเซินมีเลือดปีศาจมากกว่าเจ็ดส่วน บิดาเคยกล่าวว่าเขาเหมาะสมกับการเป็นเทพผู้ลงทัณฑ์ความชั่วร้ายยิ่งกว่าผู้ใดในเทวโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขามิใช่เทพสวรรค์ผู้มีเมตตาและให้อภัย การถือกำเนิดของเขาเป็นเรื่องถูกต้องเหมาะสม
ในขณะที่การบำเพ็ญเพียรเพื่อสำเร็จเป็นเทพผู้พิพากษาไม่ต่างจากการเสียสละตน ในที่สุดก็กลายเตาดูดพลังแห่งความเคียดแค้นชิงชัง ตำราซึ่งคาดหวังให้ผู้ถือครองพลังสีชาดเปี่ยมด้วยความรักอันบริสุทธิ์ ไม่มีทางเป็นไปได้!
นีเทียนต้าเซินกอดร่างงามในอาภรณ์สีชาดที่หลับใหล ยกมือทุบอกร่ำไห้ในเรือนมรณา สถานที่พำนักอาศัยของเขาและนาง
อาการเจ็บร้าวเสมือนถูกปักด้วยกริชคมในอกคืออะไร เขารักนาง เคียดแค้นชิงชังนางถึงเพียงนี้ มันเกิดขึ้นได้ยังไง? เขาควรส่งนางไปกับจิ้งจอกเงินด้วยใจปีติยินดี นางมีความสุขเป็นเรื่องดี ยิ่งเสียกว่าอะไร...
จำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยกล่าวกับนางว่ายมทูตไร้หัวใจ เขากลืนคำพูดตนเมื่อพบบ่าวสาวจับมือเคียงคู่ เขาตัดพ้อไยนางทำเช่นนี้ แต่นางรักฮู่โหมว ดังนั้นนางก็ควรฆ่าเขาให้ตายไปกับนาง เขาพร้อมจะตายเพราะพิษรัก ตายไปพร้อมกับนาง ปีศาจทุกตนในงานวิวาห์ของนางก็ต้องตาย
“ภรรยา... เจ้ารักข้า เจ้าว่าเจ้ารักข้า เจ้าจะอยู่กับข้าชั่วนิรันดร์ในเมืองมรณา เจ้าไปกับจิ้งจอกนั่นได้ยังไง เจ้าโกหกข้าหรือ? เจ้าหลอกข้ามาตลอด... ปีศาจเช่นเจ้า”