ในเมื่อนางไปรักผู้อื่น นางนอกใจเขา หญิงชู้ชายชั่ว เหมาะควรกับสถานที่แห่งเดียว นรก!
นัยน์ตาสีชาดบรรจุเพลิงโทสะ ทว่าสงบลงในอีกครู่หนึ่ง เขามีสีหน้าครุ่นคิด
จะว่าไปก็แปลก เผ่าพันธุ์ผีเสื้อมีนิสัยตรงไปตรงมา ปีศาจเจ้าเล่ห์ร้ายกาจเห็นจะมีเพียงผู้นำตระกูลอย่างหลี่หวังหยาง ไม่ใช่อุปนิสัยถิงถิง นางเป็นปีศาจที่มีรักเดียว นางจะไปรักผู้อื่นหลังทอดทิ้งอดีตคนรักได้อย่างไร นางควรตายเพราะพิษรักในใจนาง มิอาจตัดใจเป็นอื่น
แววตาสับสนมองร่างงามในอ้อมแขน หลังชิงตัวนางมาจากวิวาห์โลหิต เขาตัดสินใจว่าจะฆ่านางให้ตายตกตามชู้รักของนาง ค่อยละสังขารตามนางไป เขาทนเห็นนางมีความสุขกับชายอื่นไม่ได้ เขาปรารถนาให้นางอยู่ข้างกาย เขาเสียสติไปแล้วจริง ๆ จึงไม่ได้ยินเสียงภรรยา
กว่าจะฟื้นคืนสัมปชัญญะก็เมื่ออาชากระดูกย่างกรายเข้ามา กระแทกเท้าพ่นลมหายใจเกรี้ยวกราดอยู่หน้าเรือนไม้
เมื่อพิจารณาถุงสมบัติบนหลังของมันหล่นลงบนพื้นน้ำแข็ง สิ่งของกระจัดกระจายมีต่างหูสร้อยคอ ของวิเศษจากตลาดในเมืองจิ้งจอก
‘ดูแลของของข้าให้ดีนะเจ้าคะ ข้าคงไม่ได้ออกมาซื้อของบ่อยนัก’ เสียงหวานกำชับว่าฝากของพวกนี้ไว้ที่เขาก่อน ค่อยส่งให้นางตอนกลับเมืองมรณา
‘ของภรรยา ข้าลืมไปได้ยังไง!?’
ด้วยความคิดเพียงเท่านั้น ร่างบางในอ้อมแขนก็พลันหายไป นัยน์ตาเอ่อคลอลืมพรึบมองจันทราโลหิตกลางท้องนภา แสงสีชาดตกกระทบลงบนพรรณพฤกษา ถัดไปเป็นลำน้ำสีมรกตทอดยาวสุดตา เยียบเย็นดุจเหมันต์ แม้แลดูนิ่งสงบ แท้จริงแล้วโลกบาดาลแสนโกลาหล
ร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีนิลพึ่งตกลงมาในป่าแห่งหนึ่งไม่ไกลจากเมืองจิ้งจอก ในตำราอันไร้ห้วงเวลา ทุกสรรพสิ่งในโลกภายนอกหยุดนิ่งไร้การเคลื่อนไหว เขากลอกตาไปมาครู่หนึ่ง กะพริบตาถี่ ๆ เมื่ออารมณ์ประหลาดถาโถมเข้ามาราวกระแสน้ำ ราวกับว่าเป็นมัจฉาที่ว่ายวนในน้ำกรด เขาเกิดความรู้สึกเจ็บแสบไปทั้งแผ่นหลัง รอยแดงเกิดขึ้นบนข้อมือข้อเท้าซึ่งถูกรัดตรึง
“ถิงถิง!”
เร็วกว่าความคิด ละอองสายสีชาดปรากฏในคุกใต้ดิน ปีศาจอีกห้าตนในคุกใต้ดินมองขวับ หน้าตื่นตะลึง
ตามนัดหมายของตระกูลเหมยเตี๋ย รับปากว่าจะส่งมอบเจ้าสาวผีเสื้อให้แก่จิ้งจอกนิล แขกคนสำคัญจะมารอนางในห้องรับรองแขกของเรือนใต้ในอีกสามราตรีข้างหน้า ไยเขามาปรากฏตัวในคุกใต้ดินได้
“พวกเจ้า... ทำอะไรนาง?”
“ท่านจางหลิง! ข้ากำลังอบรมสั่งสอนนาง สมควรได้รับโทษทัณฑ์ตามกฎของตระกูล”
มารดาคุกเข่าลงบนหญ้าเปียกชื้น เต็มไปด้วยโลหิตของปีศาจน้อย ในสีหน้าหวาดกลัวจนตัวสั่น เพียงพบบุรุษร่างกำยำในอาภรณ์สง่างามห้อมล้อมด้วยไอสังหาร หางสีนิลทั้งเก้าพลิ้วไหวอยู่เบื้องหลัง
“ที่ข้าเห็นคือเจ้ากำลังดึงปีกนางเพื่อเอาไปสะสมในขวดโหลโง่ ๆ ค่อยส่งตัวนางมาให้ข้า ซึ่งไม่นานนางก็คงจะตาย พวกเจ้า... บังอาจดูแคลนตระกูลข้าหรือ?”
“หามิได้! นางแข็งแกร่งที่สุดในเผ่าพันธุ์เรา ไม่นานเกินสามราตรี ประเดี๋ยวนางก็สลัดปีกคู่ใหม่ออกมา งดงามยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ขอให้ท่านวางใจ...”
“เผ่าพันธุ์ข้าไม่ชอบการต่อรองเหมือนพวกจิ้งจอกเงิน โดยเฉพาะข้า...” ในน้ำเสียงข่มขู่ที่เงียบไป กรงเล็บสีนิลกางออก หลุบตาลงมองมือปีศาจพร้อมแสยะยิ้มร้ายกาจ “การทรยศคือความตาย”
เพลิงโทสะในแววตาหายไปหลังการแผ่ซ่านของไอสังหาร บุรุษจิ้งจอกสะบัดกระบี่ออกจากคมฝักชั่วพริบตา โลหิตสาดกระเซ็นไปทั่ว กระทั่งใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ขลาดกลัวเหลือเพียงส่วนศีรษะ หายไปเป็นเถ้าควัน
ภายในห้องเยียบเย็นเติมเต็มด้วยกลิ่นอายของความเคียดแค้นสาหัสสากรรจ์
ไม่รู้ว่าควรโกรธแค้นพี่สาวและมารดาของนางหรือตำราสีชาด มอบบททดสอบให้ดวงวิญญาณที่น่าสงสาร เขาก้าวเข้าไปใกล้แผ่นหลังพุพองน่าเกลียด เป่าลมจากริมฝีปากเบา ๆ บาดแผลเหล่านั้นกลับเป็นผิวขาวนวลเนียน แต่นางยังคงเนื้อตัวมอมแมม ใบหน้าเปรอะเปื้อนดินทราย
“ขอบคุณท่าน…” นางก้มหน้าเอียงอาย คว้าอาภรณ์ขาดวิ่นขึ้นปิดบังร่างเปลือยเปล่า ดวงตาทั้งสองสบประสาน เงยหน้าขึ้นมองอักษรสีชาด
‘รักษาชีวิตภรรยา’
อักขระประหลาดเหนือศีรษะเขาและนางหายไป บุรุษจิ้งจอกนั่งลง ถอดอาภรณ์ชิ้นนอกออกคลุมกายนางด้วยสายตาที่อ่อนโยน
“เจ้าเป็นไงบ้างภรรยา เจ้ารอข้านานไหม?”
ถิงถิงส่ายหน้าไปมา หลุบมองเขี้ยวปีศาจตรงมุมปากหนา ไอปีศาจห้อมล้อมรอบกาย ราวกับว่าเขาไม่ใช่สามีนาง แม้ใบหน้าหล่อเหลานี้ยังคงเป็นเช่นเดิม นางหลับตาลงมองหาสามี กลับเป็นบุรุษจิ้งจอกผู้นี้...
สองวันถัดมา บาดแผลบนร่างกายนางหายสนิทดีด้วยพลังสีชาด นีเทียนต้าเซินเป็นผู้รักษานางอย่างระวัง เขากำชับนางว่าเรื่องนี้สำคัญเป็นอย่างมาก นางจำต้องเล่นละครไปตามน้ำ
เรื่องราวของตำรามีการเปรียบเปรยถึงโลกปีศาจ อาจหมายถึงการใช้ชีวิตร่วมกันของสามีภรรยา จะต้องเข้าใจกันในโลกของปีศาจ ทั้งเผ่าพันธุ์ผีเสื้อและจิ้งจอกนิล ในร่างจางหลิงนี้เขาสามารถใช้ได้ทั้งเวทหยินหยาง เวทสีชาดของตำรา เช่นเดียวกับนางที่เรียนรู้มันได้อย่างรวดเร็ว
“จางหลิงผู้นี้ปรารถนาในสิ่งของหายาก เป็นนักสะสมเหมือนท่านปู่เจ้า วันหนึ่งเขาดันได้ยินเรื่องประหลาดจากทาสในเรือน ปีศาจน้อยตระกูลเหมยเตี๋ยมีปีกสีชาดงามนัก จึงยื่นข้อเสนอให้มารดาผีเสื้อส่งตัวนางมา”
“หมายความว่าเรื่องราวในตำราสีชาดเชื่อมโยงกับโลกความจริง แต่เป็นไปในอีกทิศทางหนึ่ง”
นีเทียนต้าเซินพยักหน้า “ใช่แล้วภรรยา เจ้าฉลาดมาก” เขาจิ้มหน้าผากนาง หยอกล้อนาง
บนฟูกในห้องกว้างขวาง นางสวมชุดสีขาวเนื้อผ้าเบาบาง เฝ้ามองเขี้ยวปีศาจด้วยแววตาหลงใหล บุรุษจิ้งจอกมีหางทั้งเก้าพลิ้วไหวอยู่เบื้องหลัง ไอปีศาจห้อมล้อมรอบกาย แลดูน่าเกรงขามเฉกเช่นเทพมรณา แม้ในรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนแปลงไป เขาตั้งคำถามนางพร้อมให้คำอธิบาย ทว่านางยังสงสัยอยู่หลายส่วน...
หลายราตรีก่อนมารดารับปากว่าจะมีการมอบสัญญาส่งตัวเจ้าสาวผีเสื้อ หากด้วยความละโมบโลภมาก ผู้นำตระกูลเองก็อยากได้ปีกนางจึงบอกว่าจะส่งนางให้ทั้งสองฝ่าย เพื่อให้เกิดการวิวาทระหว่างเผ่าพันธุ์ ให้พวกเขาสู้กันจนตัวตาย ปีกสีชาดและชีวิตของนางจะเป็นของเรือนใต้ต่อไป
เรื่องราวไม่เข้าท่า แถมสามีนางมาอยู่ในร่างปีศาจจิ้งจอก ทั้งที่ชิงชังจิ้งจอกเสียยิ่งกว่าอะไรดี เหตุใดเจ้าตำราสีชาดช่างหาเรื่องใส่ตัว! ตำราเล่มนี้มิได้เกรงกลัวเทพมรณาแม้แต่น้อย
บททดสอบนานัปการรังแต่จะยั่วโทสะเขาให้พ่ายแพ้ ไม่สามารถรับนางเป็นภรรยา
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น? นางจะตายหรือไม่?