"เท่าที่จำได้ ข้าไม่พบหลี่หวังหยาง ตอนนี้มารดาเจ้าเป็นผู้นำตระกูล อ้อ... ไม่ใช่สิ พวกเขากำลังหาผู้สืบทอดใหม่หลังจากที่ข้าสังหารพวกนาง"
"ข้าจำได้เช่นกัน สามีข้าเกรี้ยวกราดเพราะมารดาจะแย่งชิงปีกข้าไปสะสมในขวดโหลหรือเจ้าคะ?" นางยกมือป้องปากหัวเราะ โดยไม่ได้ใส่ใจปีศาจในเรือนใต้ ก่อนหน้านี้สามีบอกนางว่าโลกภายนอกนั้นพวกเขาอาจเพียงล้มป่วย ร่างกายอ่อนกำลังลง ไม่ถึงแก่ความตายแต่อย่างใด
"ที่นี่ไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้ เจ้าพักผ่อนเสีย เจ้านอนมาก ๆ เติมท้องให้เต็ม ข้าไปดูพวกปีศาจแล้วจะรีบมา"
"ข้านอนไม่หลับแล้วล่ะ ข้าว่า... นอนมากไปก็ไม่ดี"
"เจ้าดื่มยา พักผ่อนเสีย ยังไงเจ้าก็ต้องพัก ข้าไม่อยากใช้เวทแห่งการหลับใหลเลยภรรยา ข้าไม่ได้ขู่เจ้า แต่เจ้าต้องนอน" เขายิ้มเจ้าเล่ห์ มองนางทำแก้มป่อง ท่าทางน่าเอ็นดู
ถิงถิงไม่ทันได้ถกเถียงสามี บังคับนางให้นอนทั้งที่นางไม่รู้สึกอ่อนเพลีย สตรีใบหน้างดงามในอาภรณ์สีนิลยกถาดยาเข้ามา สามีหลุบตาลงมองต่ำ ไล่ทาสปีศาจในเรือนไปให้พ้นสายตา พวกนางวางอาหารและยาเอาไว้แล้วก็รีบไป เขาชิมมันก่อนจะส่งให้ภรรยา เพื่อให้แน่ใจว่าปลอดภัย ที่แห่งนี้มีศัตรูมากกว่ามิตรสหาย ภรรยายกถ้วยยาดื่มจนหมดแล้ววางบนโต๊ะ ครู่หนึ่งนางนึกถึงสตรีจิ้งจอกเรือนร่างเย้ายั่วด้วยใจริษยา
"จะว่าไปแล้วพวกนางก็งามนัก งามไม่แพ้ปีศาจราตรีเช่นข้า ในตำราเล่มนี้ท่านมีหญิงงามเคียงข้างมากมายไม่ซ้ำหน้า ข้าได้ยินมาว่าท่านหลับนอนกับพวกนาง"
"เจ้าหยุดเลย อย่าเอาใจเจ้าเข้าไปพัวพันกับตำราโง่เง่านี่ สร้างเรื่องให้สามีภรรยาผิดใจกัน" เขาหยิกจมูกนาง ภรรยายกมือขึ้นลูบจมูก หน้าตายู่ยี่
"ข้าเจ็บนะ"
"ก็เจ้าหาเรื่องข้า ทำร้ายหัวใจข้า เจ้าปีศาจเลือดเย็น ข้าสิต้องโกรธเจ้า ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นเจ้าถิงถิง กล้าดียังไง ไล่สามีให้ลงไปนอนพื้นเพราะจิ้งจอกชั่วช้านั่น เจ้ากับชู้รักของเจ้ายังตามมาหลอกหลอนข้าในห้วงนิทรา"
"ข้าทำลายความไว้วางใจท่าน" นางหน้าซีดเจื่อน นั่งประสานมือโขกศีรษะเหมือนคำนับอาวุโส นางรู้สึกผิดมหันต์เมื่อนึกถึงเสียงร้องไห้คร่ำครวญ กอดร่างไร้สติของนาง เขามอบคำสาบานว่าจะสังหารชู้รักของนางและนางให้ตายตกตามกัน
ในงานวิวาห์ของนางและฮู่โหมวกลายเป็นวิวาห์เลือด พรรณพฤกษาอันงดงามในเรือนบุปผาสาดชโลมด้วยโลหิตปีศาจ ชิ้นส่วนร่างทั้งผีเสื้อและจิ้งจอกเงินกระจัดกระจายไปทั่ว ก่อนที่เขาจะลืมตาตื่นขึ้นพบว่าตนกลายมาเป็นปีศาจจิ้งจอก
"ข้าขอโทษ… สามี"
"เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว ถิงถิง" สามีดึงนางเข้าหา นางซุกศีรษะลงบนอาภรณ์กลิ่นหอม ดอกปี่อั้นเจือจางทำให้นางสำนึกรู้ว่าอยู่ในอ้อมกอดสามี เขาพูดน้ำเสียงอ่อนโยน "เจ้าหายเจ็บรึยัง?"
"ข้าสบายดี ไม่ดื่มยาก็หายได้"
"ข้าหมายถึงตรงนั้น..." แล้วก้มลงกระซิบข้างหูนาง จูบแก้มแดงซ่านที่ร้อนผ่าวไปถึงใบหู "ส่วนที่หอมหวานที่สุดของเจ้า ภรรยา ข้าว่าถึงเวลาแล้วที่เราควรปรับความเข้าใจ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าจากอ้อมแขนสักเค่อหนึ่ง"
ถิงถิงเบิกตากว้าง เบือนหน้าไปทางประตูที่เปิดอ้ากว้าง มองเห็นป่าพฤกษาในเรือนจิ้งจอก เพื่อหลบเลี่ยงสายตาประกาศเจตนารมณ์ แม้อดคิดถึงค่ำคืนแรกของสตรีพรหมจรรย์มิได้
อ้อมแขนของสามีร้อนแรงเหมือนดวงตะวัน ให้ความรู้สึกอบอุ่นผ่อนคลายแก่นางเหมือนวสันตฤดู นางเม้มริมฝีปากเมื่อเขาจ้องหน้านางนาน ๆ
"ขออภัยท่านจางหลิง มีแขกมารอพบท่านในห้องอาบน้ำ"
สตรีในอาภรณ์เนื้อผ้าเบาบางมองเห็นเนินอกอวบอิ่มเข้ามาขัดจังหวะ คุกเข่าบนพื้นเยียบเย็นรอรับคำสั่งอยู่บริเวณประตู สามียอมผละจากร่างนุ่มนิ่มกลิ่นหอมบนฟูกทั้งที่จวนเจียนคลั่งเพื่อการเจรจา
บุรุษจิ้งจอกยืนเอามือไพล่หลัง หลุบตามองหัวไหล่สั่นเทาเพราะไม่สามารถต้านทานไอปีศาจรุนแรงของเขาได้ นัยน์ตาสีชาดฉายประกายขุ่นเคืองใจ
"ไล่พวกนางไปให้หมด หากประตูบานนี้ไม่เปิดออกด้วยมือข้า ห้ามไม่ให้ใครเข้ามารบกวนเป็นอันขาด"
"ขอประทานโทษท่านจางหลิง หากข้าเสียมารยาทเกินไป ผู้อาวุโสกำชับข้าเรื่องการดื่มด่ำพรหมจรรย์สตรีในคืนเดือนเพ็ญเพื่อเพิ่มพูนพลัง ไม่แน่ใจว่าข่าวลือเรื่องปีศาจน้อยถิงถิงเป็นความจริงหรือไม่?"
"เจ้าคิดว่าข้าแข็งแกร่งไม่พอ... จนต้องพึ่งพาพลังโง่เง่าในคืนเดือนเพ็ญงั้นหรือ?" เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม หัวเราะเย้ยหยัน ทาสสตรีรู้ดีว่าจิ้งจอกเก้าหางผู้นี้แข็งแกร่งที่สุดในภพภูมิปีศาจ แถมเข่นฆ่าโดยไร้เหตุผล
"หามิได้เจ้าค่ะ เพียงแต่ผู้อาวุโส..."
"ไปบอกปีศาจเฒ่าพวกนั้นว่าข้าจะแจ้งข่าวก่อนรุ่งอรุณ รีบไป!" เสียงเข้มตะคอก ทาสในเรือนจิ้งจอกรักตัวกลัวตาย พลันหายไปในเวหาเยือกเย็น
แววตาที่น่าสะพรึงกลัวกลับมาอ่อนโยนอีกครา เมื่อบานประตูที่เปิดอ้ากว้างปิดลง บุรุษจิ้งจอกนั่งลงบนฟูก เอื้อมมือไปลูบแก้มเย็นเฉียบ นางส่ายหน้าบึ้งตึง
"ท่านไม่ไปบอกลาพวกนางในห้องอาบน้ำหรือเจ้าคะ ท่านเป็นคนบอกข้าเองว่าเรื่องราวในตำราเล่มนี้สำคัญ..."
"ถิงถิง" เขาปรามเสียงเข้ม นางล้มตัวลงนอน สะบัดผ้าห่มคลุมกาย หัวใจดวงน้อยสุมด้วยไฟริษยา
"ข้าจะเข้านอนแล้ว"
ด้วยท่าทีเง้างอนเช่นนั้น เรียกเสียงหัวเราะชั่วร้ายดังไปทั่วเรือน บุรุษร่างกำยำแทรกกายเข้าผ้าห่มผืนโต โอบกอดเอวบางจากข้างหลัง นางดิ้นขลุกขลัก พยายามผลักไสไล่ส่งเขาด้วยแรงอันน้อยนิด เอ่ยถ้อยคำอ่อนหวานว่านางจะนอน สามีเป็นคนบังคับให้นางพักผ่อนนอนหลับ
เพียงแต่... ในเมืองปีศาจ พรรณพฤกษาภายใต้กลิ่นกายอวลอ่อนจากเนื้อนาง คนคุ้นเคยสนิทสนมกันจะข่มตาหลับลงได้อย่างไร
"ภรรยา... เจ้าอย่าเพิ่งนอน ข้าว่าห้องอาบน้ำที่นี่ กว้างขวางกว่าเรือนมรณา"
"ทำไมท่านไม่ไปคนเดียว ข้าจะนอน"
"เจ้าลืมไปแล้วหรือ? ปีศาจน้อย ข้าเป็นใคร" เขาเรียกนางข้างหูแผ่วเบา นางเอี้ยวมองตามคำขู่ เบิกตากว้างเมื่อมืออุ่นร้อนลูบผ่าหน้าขา ลอดผ่านอาภรณ์น้อยชิ้นเข้ามาถึงเนินอกอวบอิ่ม "ตอนนี้ข้าไม่ให้เจ้านอนแล้ว"