ร่วมแรมเดือนมานี้กลุ่มควันขมุกขมัวในเมืองมีปริมาณมากเกินไป ปีศาจพูดกันว่าไอหยินรอบเรือนไม้กว้างขวางคอยปกปิดกลิ่นหอมอบอวลของปีศาจราตรี นับตั้งแต่นางมาเหยียบเรือนจิ้งจอกนิล
ข่าวลือเรื่องจางหลิงหวงแหนนางนักน่าจะเป็นความจริง จากที่เคยคาดการณ์ว่าเขาคงหลงใหลนางไม่นาน สักพักก็เบื่อหน่าย หากไม่กลืนกินไอวิญญาณ สานสัมพันธ์ปีศาจกับนางสักสองสามราตรี คงฆ่านางทิ้งเสีย หาไม่เช่นนั้นก็ส่งต่อให้ปีศาจตนอื่นเชยชม เก็บไว้เป็นแหล่งอาหารส่วนรวม เอื้อประโยชน์แก่ตระกูลจิ้งจอกนิลในกาลหน้า
ทว่าปีศาจมองเห็นสายตาที่เขามองนาง ขนาดอาวุโสจิ้งจอกจำต้องแสร้งทำดีกับนาง เพียงท่านผู้นำกำชับให้ผู้แข็งแกร่งคอยเฝ้าเรือนอย่างเข้มงวดกวดขัน ใช้เวทหยินปิดบังกลิ่นหอมฟุ้งจากเรือนร่างนุ่มหอมอันเป็นธรรมดาของเผ่าพันธุ์ผีเสื้อ เพื่อไม่ให้ใครได้กลิ่นนาง ไม่ให้ใครได้ยินเสียงครวญครางแสนหวาน แม้แต่จะยลโฉมนางสักเล็กน้อย
'ท่านจางหลิงพาปีศาจผีเสื้อมาจากเรือนใต้แห่งแมลงบุปผา พวกเจ้าดูแลนางให้ดี'
'นางไม่ใช่จิ้งจอกเสียหน่อย พวกเจ้าดูแลนางแค่ให้เห็นว่าไม่ละเลยหน้าที่ก็เพียงพอ จะดีกับนางมากมายไปเพื่ออะไร'
'เหตุใดข้าต้องรับใช้ปีศาจราตรีอายุขัยแค่ห้าพันกว่าปีให้เสียศักดิ์ศรี พวกผีเสื้อเก่งฉกาจเรื่องยั่วยวนบุรุษ แต่ไร้วรยุทธ สติปัญญา พวกนางโง่เหมือนหมู'
'จริงของเจ้า ข้าได้ยินว่าปีศาจผีเสื้อน่ะอ่อนหัดเสียยิ่งกว่าทาสปีศาจชั้นต่ำในเมืองเสียอีก'
'หากนางโง่เง่า เป็นปีศาจชั้นต่ำ นางไม่มีทางเป็นที่โปรดปรานของท่านจางหลิงแน่ พวกเจ้าระวังตัวให้ดี อย่าได้ขัดใจนายท่านโดยเด็ดขาด เว้นเสียแต่ว่าพวกเจ้าไม่อยากรักษาชีวิต อยู่ดีมีสุขในเรือนจิ้งจอกนิล'
ถิงถิงย่อมได้ยินคำติฉินนินทา นางนอนนิ่งบนฟูก แสร้งทำเป็นไม่สนใจ ก่อนที่นางจะพบว่าทาสสตรีอย่างน้อยสองในสามเฉลียวใจ ไม่พูดมากเรื่องปีศาจผีเสื้อผู้ไม่เป็นที่ต้อนรับ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พักหลัง ๆ มาห้องนอนของท่านผู้นำหาได้เต็มไปด้วยเรือนร่างเปลือยเปล่าของสตรีไม่ ทั้งที่พวกนางเคยนอนเกลื่อนกลาดไปทั่วทุกมุมห้องในสีหน้าเป็นสุขยิ่งนัก เขากลับไล่ตะเพิดพวกนางไปเสียหมด อนุญาตให้ถิงถิงอยู่เคียงข้างกายเท่านั้น
ย่ำเข้าราตรีท่ามกลางกลิ่นบุปผาอวลอ่อน ทาสสตรีพาลหลบหน้านางไปเสียหมด ทว่าทำด้อม ๆ มอง ๆ สังเกตการณ์ เมื่อบุรุษจิ้งจอกในอาภรณ์เบาบางอุ้มพานางในสภาพเหนื่อยล้าอ่อนแรง ร่างเปลือยเปล่าของนางเต็มไปด้วยรอยจ้ำแดง รอยกัดจากคมเขี้ยวจิ้งจอกเด่นชัดบนผิวกายขาวเนียนทั้งบนหัวไหล่ ลำคอ แขน ต้นขาด้านใน เขาตีตรานางด้วยอารมณ์ปรารถนา ห่มคลุมกายนางด้วยผ้าขนสัตว์หนา
บุรุษจิ้งจอกลอบยิ้มเจ้าเล่ห์ เฝ้าฟังนางเอ่ยน้ำเสียงสั่นพร่าว่าเจ็บปวดทรมานน้อยกว่าคราแรก ถึงนางแสนเป็นสุขนัก นางก็อยากจะพักผ่อนบ้าง ไยเขาเอารัดเอาเปรียบนางไม่หยุดหย่อน เขาก้มหน้าจูบนางไปตามทางโถงยาวระหว่างสวนด้านหลังและเรือนนอน กว่าจะยอมผละริมฝีปากจากนาง
"เรากลับห้องอาบน้ำ… ดีไหม? ข้าจะอาบน้ำให้เจ้า"
ถิงถิงสั่นศีรษะ สองมือของนางโอบกอดสามีแนบแน่น "ข้าหนาว"
"เมื่อคืนนี้เจ้าว่าร้อน น้ำร้อนไป"
"ข้าร้อนรุ่มกายเพราะสามีรบกวนข้า ท่านให้โอกาสข้าพักสักหน่อยได้หรือไม่ ข้าอยู่ที่นี่มาร่วมเดือนแล้ว ไม่เคยได้กินอิ่มนอนหลับ เกรงว่าข้าจะสิ้นใจในอ้อมอกสามีเสียก่อน"
"เจ้ากำลังจะเป็นปีศาจตบะแก่กล้า สามารถควบคุมพลังสีชาด พลังอันเป็นอนันต์ได้ เจ้าไม่เป็นไรแน่ ภรรยา เจ้ามีแต่จะยิ่งแข็งแกร่ง อีกหน่อยเจ้าคงมีพลังมากกว่าท่านปู่เจ้าเสียอีก"
ทว่าเจ็ดวัน! บุรุษจิ้งจอกผู้นี้ไม่ยอมมอบอิสรภาพให้นาง เมื่อมีธุระจำเป็นก็ใช้ร่างแยกไปพบผู้อาวุโสเพื่อดูแลเมืองปีศาจ โดยที่ริมฝีปากยังฝังจุมพิตไปทั่วทุกอณูกาย นัยน์ตาสีชาดไม่ละวางไปจากนาง เขาเทิดทูนนาง ชื่นชมนางประหนึ่งบุปผชาติอันดึงดูดแมลงพฤกษชาติมาดมดอม ปลายลิ้นโลมเลียตั้งแต่ปลายนิ้วเรียวยาวไปจนถึงฝ่าเท้า นางรู้สึกว่าเรือนกายรุ่มร้อนดังไฟแผดเผา กลางกายสาวเปียกปอนชุ่มฉ่ำ ได้รับการเติมเต็มซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางนับเวลาที่เขายอมถอดถอนร่างของตนออกไปได้ รวมแล้วไม่ถึงหนึ่งก้านธูป เจ้าสิ่งนั้นก็ยังไม่นิ่งสงบ
"เจ้าพูดเองว่าชอบ ข้าเลยให้ความอบอุ่นเจ้า หรือเจ้าอยากได้ผ้าห่มขนจิ้งจอกผืนใหม่แทนสามี ข้าว่าขนจิ้งจอกเงิน... น่าจะทำให้เจ้าหายหนาว"
"ไม่ ๆ ข้าไม่ชอบขนจิ้งจอก"
ถิงถิงกัดริมฝีปาก นางไม่แสดงอาการเดือดร้อนแทนจิ้งจอกเงิน
ไยนางจะไม่รู้ ในใจบุรุษเต็มไปด้วยความริษยาอาฆาต เขาข่มขู่นางเรื่องคนในอดีต หลังได้พบอีกฝ่ายในโลกตำรา จิ้งจอกเงินบุกมาชิงตัวนาง ต่างฝ่ายวาดกระบี่ปีศาจต่อสู้จนพังราบไปครึ่งเมือง จากนั้นทุกหย่อมหญ้าในอาณาเขตผีเสื้อราตรีตกอยู่ภายใต้การควบคุมของจางหลิง เผ่าจิ้งจอกเงินได้รับบาดเจ็บสาหัส ส่วนเผ่าพันธุ์ปีศาจอื่น ๆ ยอมสวามิภักดิ์
"ท่านอย่าใส่ใจเรื่องผู้อื่น ข้าขอกลับไปอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ ได้ไหมเจ้าคะ?"
"ทำไมจะไม่ได้ เจ้าถามแปลก อย่าบอกข้านะว่าเจ้าไม่ชอบข้าแล้ว?"
"ไม่ ๆ ข้า..." ปลายเสียงหายไปพร้อมจุมพิตเสน่หา ริมฝีปากอมแดงอมชมพูปิดปากนางอีก ระหว่างที่โอบอุ้มนางมาถึงเรือนนอน วางนางลงบนตั่งนั่งอย่างระวังมือ
ถิงถิงมิอาจห้ามใจตนเช่นกัน นางอ่อนคล้อยยอมตามจุมพิตอ่อนหวาน ไม่นานนัก ทาสปีศาจร่างกำยำปรากฏกายบนพื้นเรือน พวกเขาเข้ามารายงานเรื่องการตั้งเวรยามในเมืองนั้นลดน้อยลง นับจากหัวเมืองชั้นนอกไป พวกเขาเลือกรับปีศาจระดับสูงเข้ามาเพื่อการขยายอาณาเขต
"เอาไว้ข้าจะตกรางวัลให้พวกเจ้า รีบไปจัดการศัตรู ฆ่าให้หมด..."
นัยน์ตาสีชาดฉายประกายคั่งแค้น จางหลิงออกคำสั่งเด็ดขาดชัดเจนเรื่องการสังหารจิ้งจอกเงิน ก่อนจะก้มหน้าลงมองคนในอ้อมแขนบนที่นั่งของเจ้าเมืองปีศาจ กลุ่มไอหยินหายไป ถิงถิงลอบกลืนน้ำลายลงคอ
"เจ้าโกหกข้าเรื่องหนึ่ง"
"เรื่องอะไรหรือ?"
"เจ้าว่าปีศาจผีเสื้อหลงใหลคนรักของพวกนาง อาจมากกว่าวันละสามเวลาได้ เจ้าว่าพวกนางคลั่งรัก"
"ข้าไม่ได้โกหก ท่านน่ะ... ตั้งแต่มาอยู่ในร่างจิ้งจอกก็กลายเป็นพวกมักมากในกามารมณ์ มีความปรารถนาที่มากเกินไป ท่านคิดมากเกินไป"
"ไม่ใช่ว่าน้อยไปหรือ?"
"ท่านไม่ทำงานหรือเจ้าคะ?"
"ข้าแยกร่างได้... สิบ ยี่สิบ อาจเป็นร้อย ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าอยากร่วมรักกับข้าทีละหลายคนหรือไม่" เขาจับคางมนเชยขึ้น นางเม้มริมฝีปากแน่น แววตาหวาดกลัวระคนเอียงอายของนางทำให้เขายิ่งโมโห "น่าเสียดายที่ข้าหวงแหนเจ้า ตั้งแต่ที่ข้าพบเจ้า ข้าทนเห็นร่างจำแลงร่วมสัมพันธ์กับเจ้าไม่ได้"
"ตกลงว่าท่านจะไม่เป็นเทพผู้พิพากษาแล้ว แต่จะบำเพ็ญตบะปีศาจ ปกป้องเมืองปีศาจ หาเรื่องวิวาทกับปีศาจ ข้าไม่รู้ว่าท่านทำลายร่างปลอมของศัตรูในโลกลวงหลอกไปเพื่ออะไร มิสู้เรารีบหาหนทางออกไปจากที่นี่ดีกว่า"
"หากเจ้าขอร้องข้า... สัญญาว่าจะอยู่กับเจ้าในเมืองจิ้งจอกเนิ่นนานเท่าที่เจ้าต้องการ"
"ข้าอยากกลับเมืองมรณาไปเที่ยวเล่นกับท่านลุง ข้าเบื่อตำราสีชาดจะแย่"
"เจ้าโกหกแน่นอน ข้าเห็นเจ้ามีความสุขมาก ทุกวันของเจ้า มีรอยยิ้มให้ข้า"
"หากข้าโกหก... ข้าต้องตกนรกดึงลิ้นไหม?"
"เจ้าไม่ต้องรับทัณฑ์ในนรก เจ้าเป็นข้อยกเว้น"
ดวงตาสดใสสบมองสามีอีกครั้งหนึ่ง เมื่อระลึกถึงข้อยกเว้นในวันแรกนางมาเยือนนครมรณา นีเทียนต้าเซินแสนเย็นชากับนางนัก ข้อยกเว้นของนางไม่เคยได้รับมัน
แต่ในตำราสีชาด เขากำชับนางเรื่องการฝึกพลัง ให้ฝึกวันละห้าเวลา เขามอบลมหายใจให้นางดับกระหาย ห่มคลุมเรือนร่างของนางด้วยเรือนกายเปี่ยมพละกำลัง สักพักหนึ่งเขาพานางไปสวนด้านหลังเรือน เล้าโลมนางบนผืนหญ้าเขียวชอุ่มแล้วกลับเข้าเรือนนอน เขาผลักนางให้นอนลงบนฟูก
"ข้ามีความคิดว่าท่าน... ไม่ควรอยู่ในร่างนี้นานเกินไป"
"จะรีบร้อนไปไย ตำราสีชาดปรารถนาให้สามีภรรยามีความทรงจำร่วมกัน ห้าปี สิบปี ร้อยปี ข้าควรอยู่กับเจ้าที่นี่"
"เกรงว่ามันอาจส่งผลต่อโลกภายนอก แถมไม่ดีกับท่านด้วย"
"แล้วยังไง?"
"ท่านดุร้ายเกรี้ยวกราด อารมณ์ร้อนเหมือนจิ้งจอก ท่านกินจุเกินไป ท่านหิวกระหายมากกว่าปีศาจทั่วไป"
"จริงของเจ้า..." เขายิ้ม เลื่อนมือขึ้นจับเรือนผมนุ่มหอมขึ้นสูดดม ประหนึ่งนางเป็นบุปผชาติหอมหวาน ทว่าหลุบตามองนางด้วยแววเร่าร้อน "ข้าให้เจ้าพักสักครึ่งวัน ดีไหม?"
"ได้โปรดเถิด เราควรใช้เวลาออกไปเที่ยวเล่นอย่างสามีภรรยา" ในน้ำเสียงหอบสั่น ดวงตากลิ้งกลอกของนางหลุบตามองอาภรณ์หลุดหล่นด้วยหัวใจสั่นไหว
ก็ไม่รู้ว่าครึ่งวัน... ของสามีและนางจะได้ออกไปเที่ยวเล่นจริงหรือไม่