Chapter: 6
Unbelievable.
Sa sobrang shocking ng biglaang nalaman ko, I really really really want to hug my mother tuloy sa neck niya hanggang sa maging kulay violet.
Poker face lang ang mukha ko simula nung kinaladkad ako ng Nanay ko palabas ng kwarto ko para harapin ang bisita niya, hindi pa nakuntento bigla pang ina-nnounced sakin na may kasal na silang pinaplano. Seriously?
"After ng graduation mo next year, Rai. Titira na tayo England, para magkasama-sama na tayo, as a family. Nagplano na kami ng stepdad mo na dun mo na itutuloy ang pag-aa-"
"Do what ever you want, Ma," I rude interrupted her. "Pero yung sa study ko, wag mo ng balakin pakielaman." Tumayo na ko sa pagkakaupo ko sa harapan nilang dalawa at nagmadaling kinuha ang bag ko sa kwarto ko para makaalis na ng bahay. Late na late na tuloy ako ng dahil sakanila. Tsk.
"Hatid na kita." My future stepdad offered ng makita niyang nagmamadali na ko sa pagsasapatos.
Napatingin ako sakanya at pilit na ngumiti. "No thanks nalang po." I don't like you.
***
"Ms. Licauan, you got the highest score."
Whatever.
Nagpalakpakan ang mga classmates ko ng i-announce ni Sir ang apelyido ko na nakakuha ng mataas na marka sa exam, I won't celebrate this, nasira na ang araw ko.
Tumayo ako para kuhain sa harapan ang exam paper ko na dini-distribute ni Sir. Flores. "Salamat, Sir."
Hindi naman ako masyadong nasurprise sa score ko, alam ko namang magaling ako. Kahit na puro online games at pagiging delusional ang madalas na pinagkaka-abalahan ko, ang mahalaga ay pasado.
59/60. Tsk okay, hindi naman masakit, saks lang. Ang sabi ko nga, ang mahalaga lang ay pasado.
Aanhin ko yung 59 kung isa nalang ay hindi ko pa nai-tama?
"Don't be hard to yourself, Ms. Licauan. nextime perfect mo na 'yan." Pinitik ko ang paper ko at tumango-tango.
Dismiyado akong bumalik sa upuan ko at hindi pinansin ang mga nagbubulungang kong mga classmates na parang mga bubuyog.
"Ilan kaya ang score niya?"
"Sana all highest."
"No wonder."
I fucking hate this scores, I don't like everything about studying, pero no choice ako kasi well it needed, it needed to graduate para magkaroon ng better future daw, at para hindi na maging mababa ang tingin sakin ng mga relatives ni Mama at the most important ay makaalis na ko sa puder niya. Tsk. When it comes? Eight or Ten years from now? Bullshit.
Inis kong isinilaksak sa bag ko ang papel na ginusot ko at agad na tumayo para umalis.
Absent si Naih, Si Mikha naman ay pinasama ni Sir. Flores. sa office, dahil kakausapin daw siya ng masinsinan. Lagi kasi siyang bagsak, dahil sa lowest scores niya. Si Fun daw kasi muna bago si aral, hindi naman daw kasi siya tumatanda ng paurong. That crap mindset.
Dumeretsyo ako sa Bench at tahimik na umupo. Sa harap ng Bench ay malawak ang bermuda grass, madalas ito ang tinatambayan ko kapag wala akong kasamang pumunta sa Canteen.
Binuksan ko ang bag ko at kinuha ang dalawa kong baon, ang chocolate at potato chips. Hindi naman ako masyadong mahiyain, pero ayoko lang na pumunta ng mag-isa sa madaming tao.
Mamayang mga alas-sais sasama akong dadayo kasama ang mga tropa kong pupunta sa Highville para maglaro ng Basketball. Lumaki tuloy ang mga ulo nila, ng matalo daw nila ang dalawa sa sikat na varsity players sa campus ko na pinapasukan, pero dalawa lang naman pala ang naging laman nila sa puntos, hindi ata makamove on ang mga natalo nila, kaya inaya ulit sila maglaro. Tsk.
Buti nalang inaya ako ng mga gunggong kong mga kaibigan, malalabas ko na din tong sama ng loob ko sa laro mamaya.
"Hello, Miss. Ang ganda ng araw ngayon d'ba? Napansin mo?" Taka kong napatingin sa lalaking nagsalita sa tabi ko. Anong ginagawa ni Triston dito?
"Kanina maganda ngayon hindi na." Walang gana kong bulong. Ano bang trip nito?
"Mas gaganda pa 'yan kung aalis ka sa tabi ko, Leave."
Kung sikmuraan ko kaya 'yang mukha nitong walang hiya? Palisin daw ba naman ako. eh, ako naman ang nauna dito.
"Nakita mo? Nakita mo yung pake ko?" Bagot kong tanong sakanya at bahagya ko pang sinandal ang likod ko sa bench. Idiot.
"I said leave." Diin niyang utos na ikinairap ko. Siya ba ang may ari nitong bench para paalisin ako? Napakabully, mukha namang Cockroach.
Tinignan ko siya na parang walang kwenta. Porket ba sikat siya dito sa school, gagawin niya kung ano ang gusto niya? Napaka mahangin.
"Lolo mo, leave." Pumikit ako para hindi na lang siya pansinin.
Bahala siya jan magmukhang tanga, well mukha naman na siyang tanga, parehas sila ng mga kaibigan niyang puro mahahangin. Akala ba nila sila ang naghahari dito sa buong school? Akala mo kung sinong mga makapangyarihan, mga mukha namang mga tangang ungg-
Pucha.
Napamulat ako sa gulat ng maramdaman ko ang biglang bumuhos sakin na kung anong napakalamig. Bwiset nga naman oh, sa uniform ko pa talaga!
"Baliw ka ba?" Di makapaniwalang tanong ko sa gumawa. Sino pa nga ba?
"Your not listening to me, that's why,"
Nakakaloko siyang tumayo at tinalikuran ako. Aba, bobong 'to napaka immature.
Pikon akong tumayo at hinabol siya. Marahas ko siyang hinarap at agad na sinunggaban ng suntok ang mukha niya.
"I'm not playing with you Mr. Cockroach. you should know kung sino ang ginugulo mo."
Gulat niya 'kong tinignan dahil sa panga niyang sinuntok ko. "What the fuck? Did y-you just punched my face? Kilala mo ba 'ko?!"
"Yes, I do. But I don't care."
***
Triston's Point Of View
What the fuck is wrong with that girl?! Is she a lesbian or something? Grabe solid sumuntok parang natanggal ng ilang segundo ang soul ko sa kamao niya.
"Hey, what's happened to your face?" Nag-aalalang tanong ni Angelo ng maka-akyat ako sa tambayan.
Napakarude ng babaeng yon para gantihan ako. Fuck! Stupid lang ang hindi siya gagantihan! Tinalikuran ba naman ako matapos niya kong saktan? Ni hindi pa nga ako nakakaganti! Bullshit! pasalamat siya, at she's the girl lang, at baka kung ano pa ang ginawa ko sakanya. She said she know me, huh? maghanda siya sakin.
"Are you okay?" Natatawang tanong ni Luke ng makita niyang umuusok na ako sa galit. Gagantihan ko talaga ang babaeng yun, makikita niya.
"Chill, is there something bad happened to you?" Nag-aalalang tanong din ni Sevi habang busy siya sa cellphone niya.
"Someone punched my face." Pikon kong sagot at inis na kumuha ng juice para magpalamig.
"Who?" Biglang seryosong tanong ni Luke at bahagya pang nilapitan ako para tignan ang pangang sinuntok ng babae kanina.
"I don't know who is she." Inis kong sagot na ikinina-tigil nilang tatlo.
"She?" Sabay-sabay nilang tanong.
"Yes, a girl from the bench who punched my face." Nagpipigil na galit kong sagot. Nakakainis. She said she know me? But she just direspecting me. Tinawag niya pa kong Cockroach, really? Infont of my handsome face?! She's a totally a bitch!
"Why she did that?" Hyung! Kumuha siya ng wine in can at binuksan habang hinihintay ang sagot ko.
I'm sure na paparusahan ko siya sa ginawa niya. "I was just sitting on the bench kanina, when she suddenly came and biglang she punched my face madly, I don't know what's the reason why she did that, bigla niya nalang din akong nilayasan pagkatapos, that crazy woman." I lied.
"Oh, that's insane, baka naman may ginawa kang kasalanan sakanya, kaya ka n-"
"I don't even know her!" I exclaimed, interrupted Angelo. "She just a crazy girl, out of the blue from nowhere! Nakakainis! gusto ko siyang gantihan! para malaman niya kung sino ang binabangga niya!"
"Then, do it." Hyung boredly say. I just need his permission. "But don't be to much, you said she just a girl."
***
Rai's Point Of View
Bumalik ako sa building ko sa inis dahil sa papansing nanira ng mood ko. Hayst, bakit parang ang malas ng araw na to? Magcutting nalang siguro ako.
Kinuha ko ulit ang bag ko at tahimik na naglakad paalis ng classroom. Kinuha ko ang earpods ko sa bulsa at kinonnect sa Bluetooth ng cellphone ko.
Basang basa ang ibang parte ng uniform ko, magpapalit pa ba ko? Wag na, hindi ko naman siguro ikamamatay 'to.
I was down and out and feeling so low
You took my hand and eased my mind
I was astray you showed me the way
And now I finally found my home with you
I still recall the time I've been through
Confused and didn't know what to do
I almost gave up but you gave me hope
You've made me strong as the day went on
You made me live again..
Hinagis ko ang bag ko sa kabilang pader at inayos ang skirt ko bago bumwelo na sumampa sa lumang kabinet, para maka-akyat sa hindi kataasang pader patungo sa kabilang side na palabas ng Campus.
One.
Two.
T-
"What are you doing?" Napatigil ako sa gagawin ko ng may magsalita sa likod ng gilid ko. "Ditching classes?" Natatawang tanong niya. Sinundan niya ba ko?
Napatingin ako sakanya. "Halata ba?" Tsk. Linapitan ko siya at kumuha ng pera sa wallet ko para makipagkasunduan. "Mind your own business."
Tinalikuran ko na siya habang pinapanood niya lang ako. "Hindi ka pa din talaga nagbabago, your still doing that, ghosting me over and over again."
Mabilis ang mga naging kilos ko ng makasampa na ko sa taas ng pader. I emotionless looked at him. "I'm no longer the same person you were once knew, boy."
Our paths have broken apart in ways, I never have could imagined. I choose to sit in perpetual sadness, immobilized by the gravity of my loss.