Natahimik ang makulimlim na hangin na sumabay sa gabi at sandaling naghari ang katahimikan. Sa sandaling iyon ng katahimikan, napagtanto ng binata na may mahaba, maitim na kayumanggi na kulot na buhok, na hindi ito ang gusto niya. Ang katahimikan mismo ay tila nagpalala lang ng mga bagay. Tila itinuon nito ang lahat ng mali at sa totoo lang, parang hinuhusgahan siya.

Sa kanyang kayumangging mga mata ay nakadikit sa bintana at ang kanyang tingin ay lumampas sa presensya ng kanyang silid, hindi siya nangahas na tumingin sa paligid. Hindi siya maglalakas-loob na kumuha ng sneak peak sa lupa, o ang mesa sa harap niya, kulang sa pakikipag-usap sa sarili at sa kabiguan na ilang oras na niyang pinagpupumilihan. Ang pagtitig sa dilim sa labas ng kanyang bintana ay mas gumanda ang pakiramdam.

Mas masarap ito sa maraming kadahilanan.

Dahan-dahan, nagsimulang muling lumabas ang karaniwang midnight cricket babble. Isa-isa silang sumabog sa buhay, bago nagtapos sa pagbibigay sa "kaniya" ng kinakailangang impresyon na hindi siya nag-iisa. Ngunit siya ay nag-iisa. Siya ay nag-iisa at nangangailangan ng isang bagay maliban sa kalungkutan. May kulang nitong mga nakaraang oras at habang lumulutang ang kamay niya sa ere. Kinagat niya ang ibabang labi at pumikit.

Ito ang ikalabing beses na pumikit siya, ngunit may magandang dahilan. Ito ay isang gawa na may malaking pag-asa. Ito ay isang pagkilos ng pagbabantay laban sa isang pambihirang antas ng personal na pagkahapo na may halong pagnanais na huwag sumuko anumang oras sa lalong madaling panahon.

"Please", bulong niya na parang may kausap sa kwarto.

Umalingawngaw ang boses niya sa bakanteng silid at wala na siya roon habang patungo siya sa bintana. Isa lamang itong walang malay at hindi napapansing paghingi ng tulong. Ang kanyang walang manggas na vest at napunit na maong ay magulo sa lahat ng tinta habang ang kanyang kanang braso na pinalamutian ng mga tribal tattoo ay nanginginig. Wala siyang makita kundi kadiliman sa loob, ang tanging nais niya ay isang sulyap ng liwanag.

Ang gabing iyon ay tiyak na hindi nilalayong maging kung ano ito sa oras at oras na iyon. Nangako ang lahat tungkol dito na magdadala ng sapat na inspirasyon. Ang gabi ay gumapang sa kanya nang hindi ipinaalam, ngunit ang kalangitan ay naging maganda sa loob ng ilang araw. Sa katunayan, noong nakaraang araw, handa siyang manirahan para sa isa pang gabi kung ang lahat ay mukhang maganda tulad noong nakaupo siya sa harap na balkonahe nang mag-isa.

Sa kabutihang palad, ang gabi ay nagsimula na rin sa pinakamagandang paraan. Ang asul na-rimmed na buwan ay dahan-dahang bumabalot sa madilim na ulap, habang milyun-milyong kumikislap na bituin ang nagbibigay liwanag sa kalangitan. Maliban sa ilang maitim na patak na tila sumama nang perpekto sa mga silhouette na nagagawa niya mula sa langit, ang tanging nakikita niya kapag tiningnan niya ito ay kagandahan at pagiging perpekto.

Iyon lang ay higit pa sa sapat para sa isang tao sa kanyang posisyon. Siya ay longed na ito ay itatak sa kanyang imahinasyon at pagkatapos ay transcribe sa isang lehitimong katawan ng sining. Gayunpaman, ang sabihing nabigo siyang gumawa ng pag-unlad ay isang maliit na pahayag. Ang sabihin na nagtagumpay siya sa bawat oras ay isang maliit na pahayag.

Ang pagpapakita ng ilang bagay na may kaugnayan sa kanyang mga nakaraang pagkabigo at kawalan ng kakayahan na talagang maisagawa ang kanyang pagnanasa ay ang pinakadakilang anyo ng kabiguan na kasalukuyang bumabagabag at nakakapinsala sa kanyang kaluluwa. Iyon ang naging dahilan ng panginginig ng kanyang mga kamay sa pagkakasukbit ng paintbrush sa pagitan ng kanyang mga daliri, hindi ang katotohanang siya ay napapagod. Pananagutan nito ang kanyang mataas na hininga na may halong bahagyang naninikip na lalamunan.

Sinusubukang patatagin ang kanyang hininga, pinigilan niya ang kanyang hininga ng ilang segundo bago agresibong huminga. 'Nandiyan na! Maghukay ka ng malalim at kunin mo!'

Ang mga salita ay sumiklab muli nang malakas at sa pagkakataong ito, na may ilang antas ng pananalig at sigasig. Ang kanyang mga kamay ay gumagalaw at mahusay; Sinipilyo niya ang paintbrush na hawak niya nitong mga huling oras sa ibabaw ng canvas, naramdaman ang masalimuot na koneksyon sa pagitan ng brush at canvas na nagsimulang pukawin ang kanyang puso habang nagpapatuloy siya nang hindi huminto o nagpipigil man lang.

"Maaaring mawala ito kapag huminto ka...maaaring mawala ito kung huminto ka sa pag-iisip", pagpapayo niya sa sarili sa paghinto upang tingnan ang kanyang pinipinta.

Talagang wala nang puwang para sa pagdududa sa sarili. Ang ibang mga pagkakataon ay nagwakas sa isang napakatinding pakiramdam ng pagdududa sa sarili na dumurog sa kanyang dibdib at naging sanhi ng pagsara ng kanyang lalamunan. Halos himatayin siya sa isang pagkakataon dahil sa pagkabalisa, bago nagpasyang itapon ang espesyal na canvas at magsimulang muli.

Sa ikalabing pagkakataon, muling nagsimula ang binata at sa pagkakataong ito, tila umuunlad na siya. Ang kanyang mga kamay ay nagpatuloy sa pagdampi ng brush na hawak niya sa pintura, habang siya ay yumuyuko at umiwas nang husto nang hindi hinahayaan ang alinman sa mga imahe na nabubuo sa canvas na makagambala sa kanya saglit.

"Tuloy lang!" isang panloob na boses, na ipinanganak ng pagkabigo at sakit, na humihimok sa kanya na magpatuloy at kusang-loob siyang sumang-ayon.

Nagwalis siya sa silangan at tumawid sa canvas, bago matikas na tumungo sa hilaga upang ipagpatuloy ang kanyang pagpipinta. Noong panahong iyon, ang mga intensyon sa likod ng kanyang mga pagpipinta ay tila hindi mahalaga; ang mahalaga ay ang makapagbaba ng isang bagay. Ang gusto lang niya ay isang bagay na kinuha sa kanyang emosyon sa sandaling iyon.

Paulit-ulit, tinuruan silang magtiwala sa kanilang mga emosyon kapag gumuhit sila. Itinuro sa kanila na igalang ang mga emosyonal na pagsabog at ilagay ang mga ito sa mga pagpipinta. Mayroong magagandang kuwento at mga halimbawa ng mga premium na pintor sa paglipas ng mga taon, na lumilikha ng mga obra maestra na hinahayaan ang kanilang mga emosyon na mangibabaw.

"Emotion over logic", ang mga salitang narinig ng binata sa kanyang isipan.

Ang lohika ay maaaring maging mali at sobrang kumplikado. Ang lohika ay may kasamang walang katapusang mga dahilan at pagnanais na hulaan ang kanyang mga aksyon bago niya matapos ang mga ito. Kaya, mananatili siya sa kanyang mga emosyon at hahayaan silang manguna nang hindi pinipigilan kahit kaunti.

"Yes! Yes! Yessss! " tila lumakas ang boses sa kanyang ulo habang paulit-ulit na sinasalubong ng kanyang brush ang canvas.

Siya splashed, brushed, smeared, at itinulak ang kanyang emosyon sa buong canvas bago tuluyang tumigil. Tila tumigil ang huni ng mga kuliglig sa hatinggabi na nagmumula sa labas ng kanyang bintana. Pakiramdam ko ay nagpahinga ang mundo sa sandaling iyon upang masaksihan at ma-access ang gawaing ginawa niya.

Ang asul na naka-frame na buwan ay nasa mga ulap nang maayos at tumingin din ito sa ibaba upang sumaksi sa batang artista sa pamamagitan ng bintana nito.

Mga butil ng pawis sa kanyang mukha sa hindi mabilang na bilang. Tumakbo ang mga ito sa kanyang katawan at tuluyang sumanib sa pawis na namumuo na sa ibabaw ng kanyang katawan. Pumipikit paminsan-minsan ang kanyang mga mata, lumalaban sa maalat na likidong pilit tumagos sa kaligtasan ng kanyang mga mata, at sa sandaling iyon, pilit niyang nakikitang malinaw ang kanyang nilikha.

Iyon ang pinakamahusay na maibibigay niya sa canvas para sa gabi at habang umuurong siya ng isang hakbang upang ma-access ito mula sa di kalayuan, itinatak niya ang kanyang paa sa rolled canvas paper na may malagkit na pintura. Ito ay isang paalala ng isa sa kanyang mga kabiguan at siya ay mabilis na nag-iwas ng tingin at sinubukang ituon ang kanyang paningin sa premyo sa unahan.

"May darating na sa wakas... may paparating", napangiti siya nang hindi man lang tinitingnan ang buong lawak ng kanyang ginawa.

It felt more than perfect that he could summon that much from himself. Nanatili silang perpektong kulay sa dilim bago niya dahan-dahang binuksan ang kanyang mga talukap. Sa sandaling iyon, nagsimulang lumakas ang tibok ng kanyang puso at ang kanyang mga kamay ay nagsimulang nanginginig nang marahan sa kanyang tagiliran. Pinagtibay niya ang kanyang sarili sa anumang darating, ngunit nakalulungkot, hindi sapat ang kanyang lakas.

"Oh my god," alam niyang ungol, sa kanyang tono.

Walang sugarcoating ang kanyang nilikha. Walang overhyping din. Paulit-ulit niya itong sinulyapan mula sa iba't ibang anggulo ng silid. Umaasa na ang kakaibang repleksyon ng liwanag sa ibabaw ng canvas ay magbibigay sa kanya ng lifeline, yumuko siya sa gilid at pinigil ang kanyang hininga nang napakatagal.

Sa wakas, pagkatapos ng hindi bababa sa limang minuto ng pagsisikap na makita ang pinakamahusay sa kanyang pagpipinta, nagmartsa siya papunta rito gaya ng ginawa niya nang maraming beses buong gabi, pinunit ang canvas mula sa pisara, nilukot ito sa sobrang galit na dumaloy sa kanyang veins at itinapon ito sa pinakamalayong sulok ng silid nang lumapag kasama ang ilan pang mga bigong canvasses na dating nakarating din doon.

"Aaaaarrrrrgggghhh!" napasigaw siya na frustrated, galit at nagmumura sa ilalim ng kanyang mga labi at sinipa at sinuntok niya lahat ng nakikita.

Ibinaba niya ang kanyang ulo sa kanyang mga kamay at naramdaman ang sakit mula sa bawat onsa ng kabiguan na kanyang tiniis sa buong magdamag, isa-isang bumabalik sa kanyang mga alaala at nagmumulto sa kanya.

"Bakit?" tanong niya sa sarili.

Kailangan niya ng mga sagot kung bakit hindi siya makabuo ng isang bagay na kawili-wili o kahit na nakabubuo mula sa inspirasyong naramdaman niya. Kailangan niya ng mga sagot kung bakit nagiging kakila-kilabot ang kanyang trabaho sa bawat oras at kung bakit tila hindi siya tama na gawin ang sa huli ay sinasang-ayunan niya at kung ano ang sa tingin niya ay tinatamasa niya. Nadurog ang puso niya habang nakatitig sa mga gusot na canvases na nakapalibot sa kanya.

Ang sahig ay napuno ng mga bahid ng kabiguan, dalubhasa sa pagkakagawa at sobra-sobra para sa kanya upang tumingala at humanga.

"Diyos ko!" narinig niyang bumulong ang sarili bago dahan-dahang gumapang sa lupa at napahawak ang ulo sa tuhod.

"Vukan!" isang paos na boses ang tumawag ng malakas mula sa isang lugar sa bahay sa kakaibang paraan.

Tumingala si Vukan, napagtanto kung sino ito at naramdaman ang kanyang sarili na basang-basa sa kawalan ng pag-asa.

"Not now...some other time but now", pakiusap niya sa sarili bago tumalon mula sa kanyang pagkakayuko at umaasang masisiyahan sa katahimikan.

Ang yabag ng mga yabag na papalapit sa kanyang silid ay parang isang halimaw na papalapit sa kanya. Ang kanyang puso ay tumibok alinsunod sa kanyang mapusok na mga paa at inihanda niya ang kanyang sarili para sa lahat ng pagsalakay na tatama sa pintuan ng kanyang studio. Mayroong isang tao at isa lamang, na may kakayahang magbitaw ng nakakagambalang hiyawan at sa mga oras na iyon ng gabi at hindi ito mas magandang gabi.

"Vukan", umalingawngaw ang boses mula sa kabilang panig ng pinto bago sumunod ang nakakatakot na katahimikan.

Nararamdaman ni Vukan ang kanyang mga baga na nag-o-overtime habang nagpupumilit siyang mapanatili ang isang maayos na pattern ng paghinga, kasama ang kanyang pinaka-problemang kritiko na nakatayo mismo sa kabilang panig ng pinto. Hindi iyon ang gusto niya sa nakakatakot na gabing iyon at negatibo rin. Pinagmasdan niya ang pagpihit ng doorknob, dahan-dahan, at halos magwawakas na ang buong mundo dito.

Kung maaari niyang pakiusapan ang pigura na huwag pumasok, gagawin niya. Kung kaya niyang bayaran ang mga bill para hindi pumasok at masaksihan ang sandali ng flop, gagawin niya. Kung makapagtanong si Vukan sa lalaki kung kaninong sapatos ang malinaw niyang nakikita na huwag pumasok sa studio na matatagpuan sa bahay na binili niya gamit ang kanyang pinaghirapang pera, gagawin niya ito.

Sa kasamaang palad, hindi iyon mangyayari at hindi ito mangyayari.

Isang lalaking kapareho niya ngunit nakaayos, pumasok sa silid at tumingin sa paligid bago tumingin. "Vukan", ungol ni Henry Adamson sa pintuan, kitang-kita ng kanyang anak ang buong frame niya at dahan-dahang gumagapang sa mukha niya ang kawalan ng pag-asa.

Sa kaunting hiningang naiipon ni Vukan, kung anong kaunting lakas ang mayroon siya, sumagot siya sa pamamagitan ng paghiwalay ng kanyang mga labi, "Ama".

Tahimik na tumayo ang dalawa pagkatapos ng salita na kilalanin ang presensya ng isa't isa sa silid. Magiging mas mahaba pa ang gabi para sa Vukan.