Ang hangin sa gabi ay nagsimulang umungol sa isang agresibong paraan habang ginagawa nito ang mga salamin ng bintana at ang mga sanga ng mga puno sa labas mismo ng kanyang bintana, sumayaw nang magkatabi sa kanyang himig. Ang buwan ay tila naglaho ngayon at habang hinihiling ni Vukan na ito ay naiwan pa rin sa kalangitan, siya ay natutuwa sa ilang antas na may isang bagay na kulang upang masaksihan ang mga susunod na pangyayari.
"Mayroon kang isang trabaho, Vukan", simula ni Henry sa pagsasabi. "Isa lang ang trabaho mo!"
Lumakas ang boses niya at medyo nanganak din dito. Tumayo ang lalaki na may hawak na akimbo, tila tinitipon ang kanyang mga iniisip at salita bago siya umatake nang maayos. Ang Vukan ay hindi estranghero sa mga sandaling iyon; nandoon na siya noon at habang natalo siya sa ilang pagkakataon, hindi siya papayag na matalo siya sa pagkakataong ito.
Dahan-dahang lumakad si Henry Adamson sa stretcher sa sahig, naglakad papunta sa bintana at pinasadahan ito ng hinlalaki na may dismayadong tingin sa kanyang mga mata.
"Ano pa ang kailangan mo?" tanong niya. "Ano pa ba ang kailangan mo para magawa ang mga bagay sa tamang paraan!?"
Tumingin si Vukan sa paligid at tinitigan din ang kanyang pagkabigo. Hindi namalayan, ang silid ay naging isang pangit na tanawin habang siya ay nagpupumilit na hanapin ang liwanag. Ang kanyang silid-tulugan ay magulo, ang kanyang studio, na kadugtong sa kanyang silid upang bigyan siya ng kadalian sa trabaho, ay hindi naiiba. Higit sa lahat, wala siyang positibong itinuturo.
Lumingon si Vukan sa kanyang ama na bahagyang na-guilty ang mga mata. "Nadala ako, ngunit ako ...".
Napahinto ang binata at napakagat labi na hindi alam ang sasabihin. Nang maalala ang gabi ay naging madilim, ang kanyang ama ay dumating sa kanyang silid at ang pag-aaral ay hindi niya naisip o ninais man lang. Napaasim ang mga bagay-bagay at naging sanhi din ng pag-alog ng kanyang tiyan. Kailangan niya ng daan palabas, ngunit wala pa ring sumagi sa isip niya.
"Baka pupunta siya", walang muwang na naisip ni Vukan sa sarili.
Nakatitig sa matayog na pigura na ilang metro lang sa kanyang harapan, naglalaan ng oras upang pagsama-samahin ang nakakagambalang tanawin kung nasaan ang silid, nanalangin si Vukan sa loob at halos narinig niya ang kanyang sarili na bumulong ng mga salita. Ang kanilang huling episode ay ilang linggo na ang nakalipas at hindi ito masyadong bumaba. Ang mga bagay ay nagsimulang maging mas mahusay sa nakaraang linggo ngunit siya ay may pakiramdam na sila ay lalala.
Ang nakatatandang Adamson sa silid ay ibinaba ang kanyang ulo at dahan-dahang ibinaling ang kanyang ulo upang tingnan si Vukan. "Gusto mo bang magpaliwanag?"
Nagtaka si Vukan kung ano ang ipapaliwanag; malinaw na sinusubukan niyang magpinta at hindi nakukuha ang gusto niya. Lumipat siya mula sa kinatatayuan niya, naglakad papunta sa ilang pakete ng mga canvases na itinapon ng kanyang reading table, at sinimulang kunin ang mga ito nang hindi sinasagot ang kanyang ama.
"Bumalik ka dito at sagutin mo ako kapag kausap kita, bata!" naguguluhan ang lalaki. "Ano ba talagang nangyari dito!?"
Napalunok ng maiinit na hikbi si Vukan dahil sa kahihiyan at pagkabalisa habang dahan-dahan siyang bumangon at lumingon sa kanyang ama. "Sinubukan kong magpinta at pagkatapos ng maraming pagsubok, hindi ko nakuha ang kailangan ko".
Iyon ang pinakamadaling paliwanag na naibigay niya sa mga pangyayari. Gayunpaman, nadama niya na higit pa ang kinakailangan sa kanya. Sa kabila ng nakakabagabag na pagtingin sa kanyang nakakalat at medyo magulo na silid, ang marahas na painting na kanyang itinapon ay walang laman para makita ng kanyang ama. Kulang na lang yumuko ang lalaki para kunin ito pero nakatayo siya roon, sumulyap sa anumang aspeto ng canvas na nakikita niya.
"Maaari kong ipaliwanag", depensa ni Vukan sa kanyang sarili at nag-alok ng ilang uri ng paliwanag upang protektahan ang kanyang mga aksyon.
Ngumisi si Henry at ginawa iyon sa panunuya habang umiiling. "Iyon lang ang hinihintay kong marinig. Parati kang may paliwanag sa pagkabigo at hindi na ako makapaghintay na malaman kung ano ang iaalok mo sa pagkakataong ito".
Saglit na sumimangot si Vukan, ibinuka ang kanyang mga labi para magsalita, ngunit walang salitang lumabas. Huminga siya ng malalim at umaasa ng lakas para sumagot ngunit napadpad siya sa bingit ng pagkautal.
"I... canvas...", nauutal niyang sabi, umaasang isisi ito sa kalidad ng canvas na sinusubukan niyang ipinta.
Ito ay isang maling galaw at siya ay pumasok mismo sa bitag ni Henry Adamson. Ang kanyang ama ay nag-order ng bawat kagamitan sa pagpipinta at kagamitan na mayroon siya sa silid mula sa isa sa mga pinakamahusay na tindahan ng sining sa Japan. Ginawa niya ito nang may labis na sigasig at pananalig na makuha ang pinakamahusay para sa kanyang anak at si Vukan ay hindi makapagtalo sa hitsura ng kaligayahan at kagalakan sa mga mata ng lalaki nang sila ay manganak,
"Hindi ako tatratuhin na parang tanga", ungol ni Henry. "Gusto mong sisihin ang canvas? Seryoso mong ihagis sa canvas ang anumang sisihin na nararapat sa iyo sa maling paraan?"
"Pero Father, ako...", humakbang si Vukan para ipagtanggol ang sarili bago nawalan ng masabi nang itaas ng kanyang ama ang kanyang kanang kamay para pigilan siya sa pagsasalita.
Lumapit si Henry sa isa sa mga canvases na nabasag sa lupa at pinulot ito. "Alam mo ba kung gaano ito kamahal?
Lumakas ang boses niya habang gumagalaw gamit ang dalawang kamay, bago itinaas ang isa sa mga itinapon na canvases sa mukha ni Vukan.
"You are Adamson! Act like it!" patuloy na galit ng kanyang ama. 'Di kami titigil! Hindi kami gaanong nabigo at kapag nagawa namin, babalik kami at hindi kumikilos na parang... parang...".
Nakahanap ng pagkakataon si Vukan nang ang kanyang ama ay nauutal para sa higit pang mga mapagkunwari na salita. "Like what? Call me what you really want to call me! I want you to call out the word! Failure! Malaking failure! Epic failure!"
Habang ang mga salita ay malupit at medyo nakakabahala na patunayan, iyon ang narinig niyang ginamit ng lalaki laban sa kanya. Hindi nagtagal ay lumiwanag at nag-strike out ang nakatatandang Adamson nang makita niyang hindi maganda ang performance ng kanyang anak. Ang kanyang mataas na mga inaasahan ay palaging pinagmumulan ng inis at trigger point para sa dalawa at sa partikular na gabing ito, wala nang inaasahan pa si Vukan.
"How can you call yourself a supportive father when all you've done to the slightest point of me failing is alienate me!?" Sigaw ni Vukan, gaano man kalayo ang lalakbayin ng boses niya sa kalagitnaan ng gabi.
Ngumuso si Henry at umiling. "Magkano pa ba ang dapat naming kunin mula sa iyo? Ilang pagkakataon ang ibibigay sa iyo bago ka tuluyang maging produktibo? Alam mo ba kung ilang beses kang huminto dahil hindi ka komportable dito?"
Agad na tinalikuran ni Vukan ang lalaki, umaasang makakatagpo ng kaaliwan sa patay na gabi sa labas ng kanyang bintana at sa pag-asang mapapawi ng kadiliman ang kanyang sakit.
"Tumingin ka sa akin kapag kausap kita, anak!" Tanong ni Henry.
Lumingon si Vukan bilang paggalang ngunit nakatayo habang nakahalukipkip ang mga braso sa dibdib.
"Let's feign interest for whatever reasons you have to give", Henry cleared his throat at dahan-dahang lumakad papunta sa isang stool at sumandal dito.
Hindi na bago sa Vukan ang Theatrics, ngunit ang level ng cam na biglang naramdaman ng lalaki habang nakaupo sa stool, naka-cross legs at nakadikit ang mga mata kay Vukan ay medyo nakakabagabag. Napalunok ng mariin si Vukan at naramdaman niyang nagsimulang pumikit ang kanyang lalamunan. Unti-unting namumuo ang mga bumps ng pag-aalala na may halong pagkabalisa sa kanyang trachea at kahit gaano pa niya sabihin sa sarili na kaya niyang lampasan ang bagyo, hindi ito mawawala.
"Kausapin mo ako, Vukan'', hiling ng kanyang ama. 'Ano ba ang nangyayari dito at bakit napakaraming mga canvases na nakakalat sa iyong sahig? Aabot tayo sa hindi magandang kalagayan ng iyong silid pagkatapos".