"Hey miss!"
"Don't close your eyes.."
"Someone here needs help!"
"Yes Mr. Vicen....."
"We are just waiting for another ambulance.."
Naramdaman ko ang pag hawak niya sa akin ulo. Gamit ang isang tela na tingin ko ay panyo iyon. Pinilit niyang takpan ang walang tigil na pag agos ng dugo ruon.
I want to see what he looks like. Pero ang pagod at mabibigat kong mata ang tuluyang bumigay. Napapikit ako kasabay ng pagkawala ng malay.
Siguro'y kung pagbibigyan ako ng pag pipilian ngayon ay mas gugustuhin ko ng mamatay. I am tired.
"Tatlong araw na at tapos na rin ang imbestigasyon."
"Sa oras na magising si Helena ay iuuwi na natin siya sa La Carlota."
Naramdaman ko ang mga tinig na nang tatalo sa akin paligid. Pakiramdam ko ay binugbug ako ng isang daang tao, dahil sa tindi ng sakit ng aking katawan.
"Dad, we can't stop the media. Kahit pa nag labas na tayo ng statement." Rinig na sabi ni Dan.
"It's also a trap because you will run for congressman. Besides issue parin ang pag putol ng puno sa malaking sakop ng La Carlota." Si Dan.
"I don't give a damn, on that issue right now. Ang kaylangan natin ay malinis ang pangalan ni Helana. Kahit pa di nag sampa ng kaso ang pamilya ng Villa Roman na iyon." Si Dad.
"But Clio cannot face the media. Hindi maganda na haharap pa siya sa presscon. Lalo lang madiin ang lahat dahil iisipan ng iba na guilty siya." Tita Mira.
"Clio is innocent of Hermione Villa Roman's death kita naman sa footage. At lasing ang driver ng truck na iyon." Si Dan.
"She's a victim too." Si Dan. Muli.
"Wag natin patulan ang media. Harvey, lalo lang nila tayo pag iinitan. Matunog ang pangalan ni Hermione dahil actress ito. Gutom ang media sa balita kaya't wala tayong magagawa kundi ang iwasan munang humarap anong interview." Si Tita Mira.
Nawala ang mga usapan. Ang buksan ko ang aking mga mata. Tumambad sa akin ang nakakasilaw na kisame ng hospital.
Natamaw ko si Abram sa aking kanan kamay. Hawak niya iyon habang natutulog sa aking tabi. Nguni't wala akong nararamdaman kundi galit at matinding pagsisi.
Binawi ko ang kamay ko sa kanya kahit pa puno iyon ng dextrose. Kita ko ang pag kakagising niya sa ginawa ko.
Nag tama ang tingin namin dalawa. Gulat ang kaagad na nabasa ko sa kanya. Mabilis itong kumilos at lumapit sa akin na tukuyan.
"C-clio..!" Aniya.
Gustuhin ko man murahin at sampalin siya ay di ko magawa.
"Tatawagan si Tito Harvey at Tita Mira." Anito.
Pero bago niya nagawa iyon ay nag pumilit na akong tumayo sa pag kakahiga. Kaagad kong tingnanggal ang tubo na nasa akin bibig at ang dextrose sa kamay ay walang awang tinggal.
I felt blood dripping on my right hand. Bumaba ako sa kama halos bumagsak ako sa ginawa ko.
"Clio!"
"Ano bang ginagawa mo?!" Si Abram na pilit akong tinayo.
Life is so empty. I feel my life is so meaningless. wala na akong mahagilap na dahilan upang mabuhay sa mundong ito.
I would rather die than stay.
"L-let.. me g-go..!" Paos na sabi ko. Buong lakas kong tinanggal ang mahigpit na hawak niya sa akin.
"No. Please Clio." Si Abram. Hindi ko siya matitigan. Kahit ang boses niya ay ayaw kong pakinggan.
"Y-you..have hurt me many times.. at sinasaktan mo akong muli ngayon." Anito habang nakatingin sa mahigpit niya hawak.
Binitawan niya ako ng tila na paso ito sa akin balat. Pinipilit kong ilakad ang sarili ko. Habang pinagtitinginan ng mga nurse at ibang pasyente sa hospital.
I want to die.
Everyone hates me and I want to die.
Hindi ko alam kung bakit binubuhay niya pa ako sa tuwing mabibingit ako sa kamatayan. Gusto ba niyang mabuhay lang ako sa pagsisi?
Makasarili siya.
Unfair...
I have lost hope in God for a long long time.. wala akong ginagawa kundi mag makaawang tanggalin niya lahat ng sakit sa puso ko. But times I prayed to God, God will continue to be deaf to all my pleas and my cries to him.
Kita ko ang pag habol sa akin ng mga nurse at doctor. Nakita ko rin si Dan. He's my step brother. Kita ko ang galit niya sa mga mata habang mabilis tinatakbo ang direksyon ko.
Mabilis akong tumakbo sa hagdan at mabilis na nakarating sa rooftop ng hospital. Kaagad kong sinarado iyon at nilock.
Humampas ang malamig na hangin sa akin balat. Kasabay ng pag gising sa aking diwa na buhay pa nga ako sa mundong ito.
My tears fell on my cheeks.. wala na ako mapisil nandahilan. Pagod na ako mag isip ng idadahilan. Pagod na rin akong mag tanong kung ano ba at bakit.
Am I bad enough to take back my own life?
Pagod na akong lumaban sa buhay. Buong buhay ko ipinaglalaban ko, fighting to be loved, feel accepted, to feel worthy, and I just can't do it anymore.
I'm tired of fighting. I am tired of having to fight for everything.
I just want to die.
Nag lakad ako ng unti-unti habang sa makarating ako sa railings. Tanaw ko ang maliliit na gusali, mula sa ituktok. At ang mga taong na abala para sa sariling buhay nila.
Unti-unti akong sumampas sa railings. Ngayon ay nakatayo ako dahil may kaonting espasyo iyon upang matayo at malabansen.
Tinananaw ko ang langit. Hapon na sumisilip na ang pulang araw. Perpekto. Ginawa para sa oras na ito.
Napabuntong hininga ako. Kasabay ng malakas nanhangin na tinatangay ang magulo kong buhak.
Ipinikit ko ang akin mata.
Kasabay na tuluyang pag bagsak. Gusto ko ng makalimot. Ang sabi nila ay oras na mamatay ka ay makakalimutan mo na ang sakit mula rito sa lupa.
"Jesus Christ!"
"What a relief."
Anito ng yakap niya ako ay sabay bumagsak sa malamig na espalto.
"Are you insane?!"
"Have you lost your mind?"
"How cloud you give up on your life like this?!" He said. Puno iyon ng galit.
Kaagad ko siyang tinabig at tumayo.
"Shut up! Gusto ko nang mamatay anong problema mo?!" Durog na boses na sabi ko.
"Hindi mo ba iniisip ang mga taong nag mamahal sayo?"
"Gusto mo bang mag sisisila habang buhay dahil lang hindi ka nila nailigtas?" Aniya.
I cried.
"Don't die."
"Understand?"
Binuhat niya ako mula sa pagkakabagsak. Kasabay nun ang pag bukas ng pinto at bumungad ruon sina Tita Mira at si Daddy.