Tulala ako habang tinatanaw ang bundok ng La Carlota. Wala ako wisyo matapos ang lahat, ni hindi ko alam kung paano ko sisimulan mabuhay.
Dahil pakiramdam ko ang natitirang liwanag sa akin ay tuluyan ng nag laho at di na maibabalik pa. Someone died because of me. Hindi ito unang beses.
Pangalawang beses. At ang sakit ay di parin nag babago ganun parin.
"Are you sure about withdrawing from being a candidate dad?" Si Dan.
"The media is already flooding us with this accident. sinusuyod nila ang kabuan ng La Carlota at nadamay pati ang puno na hinakot natin sa bundok." Si Dad.
"We can make a way for that. Kaylangan lang natin humarap at mangampanya ligawan ang mga tao." Si Tita Mira.
"And we also need to focus on Clio." Si Dad na sumulyap sa akin at nag iwas ng muli.
Naramdaman ko ang pag lapit sa akin ni Dan. Mabigat ang talukap ng mata ko dahil sa pampatulog na isinaksak sa akin.
"Go to sleep first"
"You need to rest. Malayo pa ang biyahe." Anito at isinandal ang ulo ko sa balikat niya.
Naramdaman ko ang pag ayos niya sa akin buhok. Halos pumatak ang luha ko na ramdam ko iyon. Sa simpleng galaw lang ni Dan. Pakiramdam ko ipinaparamdam niya sa akin na. Nandito siya para sa akin.
"I missed you my little sister Clio." He whispered.
"I-i'm not a child anymore Dan..." Pag sasalita ko sa pagitan ng antok.
"Just stay at La Carlota. Okay?" Aniya.
"I-i still don't like this place..."
"After a while you will appreciate this place again." Si Dan.
"Still full of bitterness and sorrow." Ako. At tuluyang ng nakatulog.
Pag tatalo ni Dan at ni Dad ang narinig ko sa labas ng maaninag ko ang bukas na pinto ng kotse. Bumungad sa akin ang pamilyar na barn house ni Mommy.
This is the barn house at the end of La Carlota. Malayo ito sa syudad. Rito kami ni Mommy nag tutungo sa tuwing may oras siyang inilalaan para sa akin.
I miss those days. Puno lang ng saya at pagtawa wala akong ibang ginawa sa araw na iyon kundi ang ngumiti. Dahil masayang masaya ako nun.
Bata at walang problema. Sometimes I wish i could just be a little kid again. So when life gets tough you just play and pretend. And everything you were sad o hindi maganda ang buong araw mo, you could just run to your mom and it would be alright.
"She can't be alone in this barn house, Dad may sakit si Clio, kaylangan niya tayo!" Singhal ni Dan.
"Pinag usapan siya ng buong La Carlota. Dahil sa aksidente na iyon." Si Dad.
"She's inoccent na patunayan na natin iyon!" Si Dan na puno ng pustrasyon.
"I do it for Clio. Ikakabuti niya rito. Walang gaanong tao. Walang taong nakakakilala sa kanya rito." Si Dad.
"At iiwan siya ritong mag isa?"
"Goddamnit!" Si Dan.
"C'mon Dan. Puwede natin puntahan di Clio, kahit anong oras rito. Kaylangan lang natin iiwas siya muna sa mga tao." Si Tita Mira.
"Makakapag relax siya rito at makakalimot sa lahat." Si Dad.
"Okay lang sa akin mag isa rito Dan."
"Don't worry." Ako.
Halos mapatanga silang tatlo sa pag sasalita ko. Kita ko ang gulat kay Dad at Tita Mira. Dahil siguro sa ilang linggo pag papagaling ay halos di naman ako nag sasalita.
Kita ko ang namumuong pustrasyon kay Dan. Napasinghap ito at napahawak sa sintido niya. Napakamature na niya. Nuon lang ay bata lang ito at walang ginawa dun angyakapin ako.
Besides gusto ko rin mapag isa. Ayokong makita nila akong kinakain ng kalungkutan kaya't kung maari ay gusto kong ako lang mag isa. Ayoko pati sila ay maapektuhan sa mga nangyayari.
Wala si Dan nagawa ng sumangayon ako sa gusto ni Dad. Nang makaalis ang mga ito ay kaagad akong pumasok sa loob ng barn house.
This is a A modern barn house with spectacular views. Maganda ang buong loob. Sa living room ay bubungad sayo ang nag lalakihang puting sofa.
At ang modern na cheminess sa dalawang gilid ay napakalaking glass window. Sa gilid ay matatanaw mo ang isang magandang abstract painting.
The house is very angular, so the circular couch really softens the space and creates a sense of gathering.
Nag tungo ako sa kitchen and dinning. The raw, industrial scheme is practical and striking. Ang kukay ng buong lugar ay dark matt 'Nero' finish providing a contrast to the Victorian ash veneer.
Ang ibang gamit ay nakataklob pa ng puting tela. Gawa ng di maalikabukan. Malinis ang buong lugar tingin ko ay pinanatili ni Dad na maayos ito at di masira.
Nag tungo ako veranda. Madilim na ang pang gabing hangin at humaplos sa akin balat. Halos manginig ako sa lamig. Tanaw ko sa malayo ang isang malaking bahay.
Tingin ko ay walang tao ruon. Dahil anong oras na ay wala pa iyon ilaw.
Nag tungo ako kitchen. Halos kahat ng kaylangan ko ay naruon na, nang buksan ko ang fridge ay puno iyon ng mga groceries at mga milk.
Kinuha ko ang milk and cheese sa loob ng ref. Gusto ko gumawa ng pasta food. Kahit hindi gutom ay pilit kong pinapakain ang sarili ko.
Pero napukaw ang tingin ko sa matalim na kutsilyo na nasa gilid.
i can die right now. Walang pipigil at walang nakakakita. Pero pinilig ko ang aking mag iisip sa ganun bagay.
Nguni't ang lag iisip ko at dinadala parin ako sa kamatayan. Dealing with suicidal thoughts is not easy. Sa huli hawak ko ang patalim at handa ng itarak sa akin pulso.
Naramdaman ko ang mainit na dugo sa akin pulso. Hindi ako nasasaktan sa ginagawa ko, bagkus pakiramdam ko ay nababawasan ang sakit na dinadala ko.
Pumatak ang dugo sa lapag. Nanginginig ang kamay. Ko habang dumudugo ang kanan kamay. Pero hindi pa ako nakuntento ang kaliwa naman ang binigyan ko ng malalim na hiwa.
Halos matawa ako habang masaganang pumapatak ang luha. Hindi ako nasasaktan sa ginagawa ko.
Manhid na ba ako?
O
Sanay na?