แกร่งๆ ตุบ !
ดาบของคังกุกชอลเพิ่งถูกแย่งชิงไป แต่ทว่าคนที่ขโมยกลับถือดาบเอาไว้แทบไม่ไหว และล้มทรุดลงบนเตียง
" อาการของนางเป็นอย่างไร " ฮงซอกดูกำลังเดินเข้ามาเห็นคนที่ผมเผ้าปกหน้ารุงรังฝืนจะผลุดลึกขึ้นมาให้ได้
" พวกเจ้าเป็นใครกัน ! " เสียงมึนเมาฤทธิ์ยาสลบทำให้พูดหอบล้าอ่อนแรง
เพราะฉะนั้นคังกุกชอลจึงเดินเข้าไปก้มเก็บดาบ และได้ถอยออกมายืนอยู่ใกล้ๆ
ฮงซอกดูหันไปหยิบหน้ากากรูปหน้าสิงโตและเดินเข้ามาใกล้ๆ และสังเกตใบหน้าเรียวๆ เล็กๆ และขนตาอันเฉิดฉาย ริมฝากปากเล็กๆ ที่กำลังหด และผิวขาวซีดๆ ของเธอ
" เจ้าต้องบอกขอบใจพวกเราถึงจะถูก ไม่ใช่หรือยังไง "
" เป็นถึงลูกสาวหัวหน้าชนเผ่าเหนือ แต่กลับเสียทีชนเผ่าเล็กๆ ซะได้ " และพวกเขาก็ยิ้มๆ
" บังอาจ !!! " เสียงตวาดของหญิงสาวงามในขณะที่หันไปเห็นคนช่วยชีวิต
"ข้าจางอูริน ! ไม่เคยพ่ายแพ้ให้ใครทั้งนั้น !! " เสียงตวาดเพราะความโกรธของหญิงสาวที่ชื่อจางอูรินที่ยังคงกึกก้องในหัวของฮงซอกดูมาจนถึงวันนี้
แต่ว่าในขณะที่เขายังคงยืนรักษาการณ์หน้ากระโจมของฝ่าบาท และภาพความทรงจำที่เจอกับลูกสาวของหัวหน้าชนเผ่าเหนือที่อยู่ๆ ก็มักจะผุดขึ้นมา และทำให้จนบางทีเขาก็ชอบเผลอยิ้มๆ ออกมาบางทีที่เห็นกุกชอลโดนจางอูรินคอยเล่นงานเวลาที่ร่วมรบปราบพวกชนเผ่าต่างๆ และแม้หลายครั้งเขาเกือบเอาชีวิตไม่รอดก็มีจางอูรินที่เสี่ยงชีวิตช่วยมาได้ทุกครั้ง และแม้แต่คังกุกชอลก็ยังเคยเป็นหนี้ชีวิตจางอูรินในตอนที่จางอูรินปลอมตัวเป็นหญิงคณิกาครั้งนั้นด้วย
" เจ้าคิดอะไรอยู่ ! " พระมเหสีทรงเสด็จผ่านมาเห็นแม่ทัพใหญ่ฮงซอกดูยืนอมยิ้มเพียงลำพัง
" พระมเหสี ! " เขาหน้าถอดสีและยังไม่รู้ตัวว่าจะกล่าวทูลอย่างไรดี
" ตอนนี้ทุกคนกำลังเตรียมตัวออกเดินทาง " และยังทรงทอดพระเนตรดูรอบๆ ในขณะที่เหล่าทหารและขุนนางเตรียมตัวออกเดินทางใกล้รุ่งสาง
" มีเรื่องอะไรยินดีเกิดขึ้นระหว่างเจ้ากับบุตรของหมอจองอย่างงั้นรึ " พระมเหสีทรงเริ่มแย้มสรวล และเป็นเพราะดำรัสนั้นฮงซอกดูถึงกับกระอักกระอวน
" ฝ่าบาททรงรออยู่พะยะคะ " เขาเลี่ยงที่ไม่ทูลเท็จ และฝ่าบาทที่ทรงเสด็จออกมาจากที่ประทับในเวลาที่เหมาะเจาะ
ในขบวนเสด็ของฝ่าบาท โจแทซอบมหาอำมาตรที่ยังคงขี่ม้าเคียงบ่าเคียงไหล่ฝ่าบาทและฮงซอกดูก็เช่นกัน ส่วนบรรดาเหล่านางสนมก็ต้องติดตามขบวนของพระมเหสีและพระสนมเอกที่ทรงประทับบนเกี๊ยวที่ประทับ และหมอหญิงจองซูวอนก็เดินเท้าตามบรรดาหมอหลวง และส่วนน้องสาวของนางจางคีอ๊กก็ยังต้องคอยขี่ม้าทหารประกบอยู่เนืองๆ
" จนป่านนี้ ข้ายังไม่เห็นทั้งคังกุกชอลกับจางอูริน " โจแทซอบตั้งคำถามในระหว่างขี่ม้าเคียงคู่กันกับฮงซอกดู
"ไม่รู้ว่าเจ้าใช้งานอะไรพวกเขาหนักหนากันนะ " และยังตั้งข้อสงสัยเพิ่มขึ้นอยู่เรื่อยๆ
ฮงซอกดูส่ายหัวและแสร้งยิ้ม
" ไม่ใช่ว่า ข้าอยากจะใช้งานพวกเขาซะเมื่อไหร่ แต่เพราะ .." ฮงซอกดูชำเลืองโจแทซอบที่เอาแต่ฉีกยิ้มกว้าง
" แต่เป็นเพราะความปลอดภัยของฝ่าบาทกระมัง" เขาตอบคำถามพลางยิ้ม แต่สายตาที่กำลังดูโจแทซอบกลับตรงกันข้าม
"ฮ่าๆๆ " เสียงหัวเราะของโจแทซอบที่ส่งเสียงดังลั่น
" คงไม่มีวันไหนที่ท่านแม่ทัพจะไม่ห่วงเรื่องความปลอดภัยของฝ่าบาท.."
" แม้แต่วันเดียวจริงๆ " และโจแทซอบยังอยากจะชื่นชมเขาให้ฝ่าบาททรงได้ยิน
ฮงซอกดูที่ยังคงคอยชำเลืองแองมองสายตาของโจแทซอบ และแม้ว่าลึกๆ ก็ภาวนาให้ไม่ใช่เขาที่อยากทำร้ายฝ่าบาทก็พอ
" ผู้อาวุโส! " เสียงของเลขามินโดฮยอนทักทายชายชราที่กำลังถือไม้เท้าลงมาจากเครื่องบิน