บทที่ 14 - ก้อนกลมกระโดดดึ๋ง
.
.
"อืม…"
เสียงครางในลำคอดังมาจากเพิงไม้หลังเล็ก แสงแรกของวันตกลงกระทบใบไม้ที่ถูกสานเข้าหากันหลวมๆ ปลุกให้คนที่นอนอยู่เริ่มรู้สึกตัวตื่น
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันทั้งที่ยังไม่ลืมตา น้ำหนักที่กดลงมาบนตัวทำให้รู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย จนชวนให้สงสัยว่าเจ้าก้อนขนตัวใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหน
"ฟิลัน ลงไปก่อน…เหวอ!"
วาลเรียสแหกปากดังลั่นเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นตัวการชัดๆ ถนัดตา
สิ่งที่ทับอยู่บนอกของตนนั้นไม่ใช่เจ้าลูกหมาสีเทาดำอย่างที่เข้าใจ แต่กลับเป็นวัตถุนุ่มหยุ่นขนาดใกล้เคียงกัน ซ้ำยังมาก่ายกองอยู่บนตัวเป็นฝูงราวกับผ้าห่มอีกผืนหนึ่ง
ก้อนกลมๆ กึ่งโปรงใสกระโดดขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงร้องลั่น มันเด้งไปมาด้วยท่าทีตื่นตระหนกจนเพิงไม้เล็กๆ ลั่นกราว วาลเรียสเอื้อมไปค้ำท่อนไม้ที่พาดไว้เหนือหัวด้วยสีหน้าตกตะลึง
"นะ นี่มัน สไลม์เหรอ!?"
เด็กหนุ่มหดขาหนีมอนสเตอร์ระดับต่ำสุดที่ทำเป็นแค่กินใบไม้แห้งไปวันๆ ขณะที่สิ่งมีชีวิตกลมๆ ใสๆ เหล่านี้แย่งกันหาทางออกจนกระโดดชนกันดึงดึ๋ง กระเด้งกระดอนไปมาจนวุ่นวายไปทั่ว
"โฮ่งๆๆ ! ฮื่ออ…"
