บทที่ 18 - ไม่อยากไปเลย
.
.
ฟิลันเดินสำรวจรอบข้างด้วยท่าทีระแวดระวัง จมูกเล็กๆ ขยับดมฟุดฟิดไปตามโคนต้นไม้และใบหญ้าชื้นน้ำค้าง เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มที่หันมองซ้ายขวาขณะก้าวตามมาด้านหลัง
วาลเรียสไม่แน่ใจว่าพวกเขาหนีพ้นแล้วหรือยัง แม้จนตอนนี้จะยังไม่เห็นอีกฝ่ายแม้แต่เงา แต่เมื่อพิจารณาจากทักษะการแกะรอยของนายพรานซึ่งเชี่ยวชาญเรื่องราวในป่าแล้ว เขาเลยตัดสินใจเดินทางไกลออกไปอีกนิด
เรื่องแรกที่ต้องทำคือการตามหาแหล่งน้ำแห่งใหม่ แม้ว่าน้ำที่เก็บไว้ในถุงหนังจะยังพอแบ่งกันจิบแก้กระหายไปได้อีกสักพัก แต่ในเมื่อที่พักเดิมตั้งอยู่ข้างลำธาร เขาจึงไม่ได้สำรองน้ำเอาไว้มากนักในสถานการณ์เช่นนี้
จมูกของฟิลันยังคงพึ่งพาได้เช่นเคย เจ้าลูกหมากระดิกหางวิ่งเข้าไปใกล้ธารน้ำสายเล็กที่ซ่อนตัวอยู่ในแนวป่า
"ลูกหมาบ้านใครเนี่ย เก่งที่สุดเลย!"
วาลเรียสยกมือลูบศีรษะของลูกสุนัขที่เงยขึ้นมองราวกับรอคำชมเชย ฟิลันส่งเสียงเห่าสั้นๆ ด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะวิ่งรี่ไปยังธารน้ำสายน้อยอย่างรวดเร็ว
