บทที่ 17 - ความเร็วของสายลม
.
.
วาลเรียสโยนรองเท้าที่โดนฝูงปลารุมกัดจนหมดสภาพไปอีกทาง รองเท้าหนังหนูนาซึ่งหลังขดหลังแข็งนั่งเย็บมาหลายวันสิ้นชีพในหน้าที่ไปทั้งอย่างนั้นเอง
เด็กหนุ่มเพิ่มเรื่องเลาะพื้นรองเท้าที่ยังสภาพดีอยู่เก็บเอาไว้ลงในรายการสิ่งที่ต้องทำในภายหลัง ก่อนจะหันมาสนใจปลากองใหญ่ตรงหน้าตนก่อน
เพราะความทนทานของอุปกรณ์ที่ทำขึ้นเองมีจำกัด เขาเลยรีบใช้ประโยชน์จากพวกมันเสียเต็มที่จนพังไปในเวลาแค่สองวันเท่านั้น
แม้ว่าจะไม่ได้กินปลาสดๆ แล้ว แต่วาลเรียสวางแผนจะตากปลาที่เหลือจากวันนี้ให้แห้งเพื่อเก็บไว้เป็นเสบียงสำรอง
นอกจากปลาหน้าตาแปลกๆ ที่เกล็ดแข็งอย่างกับหินจนไม่รู้จะแกะออกมายังไงแล้ว เขาเริ่มตัดส่วนหัวและควักเครื่องใน จัดการแล่เฉพาะส่วนเนื้อออกมาล้างให้สะอาด
ฟิลันเดินเข้ามามองอยู่ห่างๆ ท่าทางลังเลราวกับอยากเข้ามาใกล้แต่ก็กลัวจะรบกวนการทำงานของอีกฝ่าย
"หิวแล้วเหรอ? ไหนดูสิ…"
วาลเรียสคิดๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโยนปลาเกล็ดแข็งๆ สองตัวลงไปในกองไฟทั้งอย่างนั้น
เจ้าลูกหมากระโดดหนีพลางเห่าสั้นๆ ท่าทางดูแปลกใจกับการกระทำของอีกฝ่าย
