บทที่ 32 - รอยเท้าของการเติบโต
.
.
รอจนถึงช่วงเวลาพักผ่อนของผู้กล้าซึ่งมีงานรัดตัว เบื้องหน้ามืดสนิทยามคนผู้นั้นหลับตาลง น้ำเสียงแข็งกระด้างชืดชาราวกับไร้ซึ่งอารมณ์ทั้งปวงจึงดังขึ้น
'คุณมีศักยภาพในการสร้างเรื่องวุ่นวายจริงๆ '
วาลเรียสซึ่งตะโกนหาอีกฝ่ายเสียจนเริ่มรู้สึกแสบๆ ในลำคอ ถลึงตามองขึ้นไปด้านบนด้วยความขุ่นเคืองใจ
"ผมต่างหากที่ควรจะพูดคำนั้น! ไม่สิ…"
เด็กหนุ่มพยายามสูดหายใจระงับอารมณ์ พื้นที่สีขาวว่างเปล่ารอบกายมืดลงทันทียามผู้กล้าคนนั้นเอนหลังลงบนเตียง แม้จะมีข้อสงสัยมากมายที่อยากเอ่ยถาม แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกเป็นกังวลมากที่สุดก็คือ…
"เกิดอะไรขึ้นกับฟิลัน? ทำไมเขาถึงกลายเป็นแบบนั้น…แม่ง ผมควรถามมากกว่าว่าคุณทำอะไรเขา!"
วาลเรียสเผลอสบถออกมาเมื่อนึกถึงสภาพของลูกหมาบ้านตัวเอง
'ทุกอย่างดำเนินไปตามที่สมควรจะเป็น'
เด็กหนุ่มกำลังจะอ้าปากด่าทอระบบต่ออีกสักสองสามคำ ในจังหวะเดียวกับที่หน้าต่างกึ่งโปร่งใสอันหนึ่งกางออกด้านหน้า ฉายภาพผนังถ้ำมืดซึ่งมีคราบสีเข้มเปรอะอยู่เป็นแนวยาว
"นี่คือ…"