บทที่ 37 - คุกเข่ายอมแพ้
.
.
หลังฟิลันออกไปปรับความเข้าใจด้วยการใช้กำลัง สถานการณ์ทางฝั่งของสัตว์อสูรจึงค่อยดูดีขึ้น
เมื่อบอสที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงร่วมมือกัน จำนวนของดันเจี้ยนที่ถูกกองกำลังฝ่ายมนุษย์กวาดล้างจนสิ้นซากก็ลดลงไม่น้อย มอนสเตอร์จำนวนมากเมื่อมารวมกันเป็นฝูงใหญ่ ก็ยากจะใช้เล่ห์เหลี่ยมปิดล้อมด้วยวิธีเดิมๆ
เซนายด์ซึ่งตระเวนไปเกือบทั่วดินแดนกลับมายังปราสาทซึ่งยึดเป็นฐานที่มั่น นำมอนสเตอร์และสัตว์อสูรที่หนีรอดจากการกวาดล้างระลอกแรกมาเสริมทัพ
"นี่มันช่าง…"
คำพูดของเสือลายเมฆค้างคาอยู่กลางทาง ครึ่งอสูรเสือขาวขมวดคิ้วมองอยู่นาน แต่กลับไม่รู้จะบรรยายภาพตรงหน้าออกมาเป็นคำพูดอย่างไรดี
"มีสีสัน?"
มุมปากของเวพาร์ยกโค้งขึ้น เมื่อเห็นท่าทีกระอั่กกระอ่วนของอีกฝ่าย
"วุ่นวายมั่วซั่วสิ้นดี"
เซนายด์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขณะที่แร้งขนแดงหลุดขำออกมา
"หยาบคายจริง นี่แหล่ะความหลากหลายของเผ่าพันธุ์"
ครึ่งอสูรแร้งเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพื่อซ่อนรอยยิ้มตรงมุมปาก ดวงตาสีดำสะท้อนภาพของมอนสเตอร์นานาชนิดซึ่งกำลังจับจองพื้นที่ว่างในปราสาท
