บทที่ 35 - เอาเถิดเจ้าล่อ
.
.
"อะ อีกนิด…"
เสียงหอบหายใจแผ่วๆ ดังขึ้นภายในผลึกคับแคบ มือทั้งสองข้างเจ็บจนชาไปนานแล้ว รอยเลือดที่ไหลซึมออกมาตามแผลแตกเปรอะอยู่บนผนังสีใสเป็นหย่อมๆ
วาลเรียสสูดหายใจขณะออกแรงทุบลงไปบนผนังใสซึ่งทนทานกว่าที่เห็นอีกครั้ง ไม่สนใจความเจ็บร้าวที่แล่นขึ้นมาตามข้อแขน
"หยุดนะ…พอได้แล้ว!"
ปลายหางตาแดงก่ำยามเห็นผู้กล้าบุกตะลุยไปในสมรภูมิ ครึ่งอสูรมากมายถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม ราวกับสายเลือดในตัวอีกกึ่งหนึ่งไม่ใช่มนุษย์ด้วยกัน
การต่อสู้ที่ไร้ความหมายนี้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องหยุดเอาไว้ให้ได้!
หยดเลือดไหลซึมตามรอยร้าวที่แผ่กระจายออกไปทุกทิศทาง ดาบของผู้กล้าที่กำลังจะปลิดชีพครึ่งอสูรตนหนึ่งเบี่ยงออกจากทิศทางที่ควรจะเป็น
ดวงตาสีเขียวเบิกขึ้นน้อยๆ เมื่อเห็นภาพตรงหน้า วาลเรียสก้มลงมองผนังใสที่ตนเพียรทุบอยู่นานอย่างละเอียด
เด็กหนุ่มยกมือขึ้น ขยี้บาดแผลลงบนรอยร้าวราวกับบานกระจกที่ร้าวแตกอย่างไม่ลังเล
