เวลาก่อนหน้านี้ไม่นานนัก ก่อนที่จินและไทจะเดินทางไปที่ใจกลางเซนเตอร์ ทั้งสองได้นั่งพูดคุยวางแผนเพื่อที่จะรับมือกับพลังของเจชัวร์
"ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มขึ้น ฉันขอถามคำถามกับหมอนั่นอีกครั้งก่อนได้ไหม?"
"คำถาม? ทำไปแล้วมันจะได้อะไร?"
"มันเป็นคำที่เอาไว้ใช้เรียกสติของเฮนรี่ แม่ของเขาเป็นคนบอกฉันเกี่ยวกับวิธีรักษาเบื้องต้นนี้เอาไว้ก่อนที่การคัดเลือกจะเริ่มขึ้นเสียอีก"
"แต่ว่าถ้าเกิดมันไม่ได้ผลล่ะ? แล้วเพื่อนของนายไม่กลับมาเป็นปกติ นายจะทำอย่างไร?"
"นั่นเป็นฟางเส้นสุดท้ายแล้ว ถ้าเกิดมันไม่ได้ผล แล้วหมอนั่นยังจำตัวเองไม่ได้ แสดงว่าคงมีแค่วิธีเดียว" จินกำดาบที่มือจนแน่น
"ก็ได้" ไทพยักหน้าตอบกลับไป "ทีนี่พูดถึงพลังของเพื่อนของนาย เส้นด้าย ฉันไม่รู้ว่าอาณาเขตของพลังกว้างแค่ไหน อีกทั้งยังคมราวกับดาบ บางทีก็ยืดหยุ่น และยังปรับเปลี่ยนรูปร่างได้ตามใจนึกอีก ค่อนข้างยุ่งยากเอาเรื่องเลย แต่ที่แน่ๆตอนนี้ที่ฉันแน่ใจคือมันไม่ได้รวดเร็วเท่าไหร่"
"พลังแบบนี้เหมือนแมงมุมไม่มีผิด"
เพียงแค่คำพูดนั้นที่จินพูดมาทำให้ไทนึกอะไรบางอย่างออก "แมงมุมอย่างนั้นหรอ? เข้าใจแล้วจุดอ่อนอีกข้อหนึ่งของหมอนั่น การเตรียมการยังไงล่ะ?"
"อ้อ....! อย่างนี้นี่เอง"
"ใช่! พลังหมอนั่นจะปล่อยเส้นด้ายเฉพาะระยะที่ใกล้เท่านั้น แต่ทุกครั้งที่โจมตีระยะกลางหรือไกลเส้นด้ายมักจะออกมาจากที่ใดที่หนึ่งเท่านั้น หมายความว่าก่อนที่การคัดเลือกเริ่มหรือบางทีในตอนที่เริ่มหมอนั่นได้กระจายใจไปทั่วทั้งเซนเตอร์แล้ว"
"เดี๋ยวก่อน! งั้นก็แปลว่าตอนนี้พวกเราอยู่ภายในใยแมงมุมที่หมอนั่นสร้างแล้วไม่ใช่หรอ? แต่ถึงทำไมไม่มีการโจมตีมาเลยล่ะ?"
"ฉันนึกได้สองข้อ เพื่อนของนายอาจจะใจดีและปล่อยให้พวกเรารอดไปก่อน ส่วนอีกข้อน่าจะเป็นเกี่ยวกันระยะทาง โดยจุดศูนย์กลางน่าจะเป็นตัวเจ้าของเอง" ไทมองไปที่จินหลังจากนั้นก็พูดขึ้นอีกว่า "นายห้ามใช้แพนโดร่าอีกจนกว่าจะแน่ใจว่าโค่นอีกฝ่ายได้ เข้าใจไหม?"
"นายเองก็รู้เรื่องนี้ด้วยอย่างนั้นหรอ? งั้นแสดงว่านายเองก็ใช้ไปเหมือนกันแล้วใช่ไหม?"
"อืม...ฉันใช้ไปแล้วทั้งหมดสองครั้ง ครั้งที่สองคือตอนที่พานายหนีมา"
"แต่ว่าทำไมร่างกายของนายไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยล่ะ? ดูพวกฉันสิร่างกายกับสีผมทุกอย่างล้วนเปลี่ยนไปหมดเลย"
"ฉันเองก็ไม่รู้ แต่ถ้าเป็นไปได้ฉันก็ไม่อยากจะใช้มันอีกแล้ว" ไททำการหยิบปืนกระบอกหนึ่งขึ้นมา "เพราะงั้นแล้วเราจะใช้นี่ในการตัดสิน"
"นั่นมัน!" ที่อยู่ตรงหน้าของจินนั้นเป็นปืนของบันที่ทำตกไว้ตอนที่เข้าปะทะกัน
"เท่าที่ฉันรู้มา กระสุนนี้จะทำการผนึกพลังของพวกเราได้ระยะเวลาหนึ่ง เราจะใช้ช่วงเวลานั้นในการจบเรื่องนี้ซะ ถึงแม้ว่าพลังของฉันจะสลับตำแหน่งของสองสิ่งที่แตะได้ก็ตามแต่มันคงไม่ง่ายหรอกนะที่จะเข้าไปเตะอีกฝ่ายโดยที่ไม่โดนอะไร แล้วอีกอย่างหมอนั่นต้องระวังฉันเป็นพิเศษอีกด้วย ฉะนั้นแล้วนายจะต้องปลิดชีพหมอนั่นด้วยมือของนายเอง..."
"....คงไม่มีทางอื่นแล้วสินะ?" จินถอนหายใจออกเสียงดัง
"ถ้านายกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น ฉันมีเรื่องที่กังวลกว่านั้นเป็นร้อยเท่าจะบอก" ซึ่งดูเหมือนว่าทางจินจะกำลังตั้งใจฟังเรื่องที่ไทจะพูด "ก็จริงที่กระสุนนี้สามารถจะผนึกพลังได้ แต่ว่ามันมีแค่นัดเดียวเท่านั้น"
"นัดเดียว!?"
"ใช่! ถ้าพลาดแล้วพลาดเลย ไม่มีแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น แล้วทีนี้ใครจะเป็นคนยิงฉันหรือว่านาย"
จินตัดสินใจอย่างรวดเร็วชี้นิ้วไปที่ไทอย่างไม่ลังเล "นายเป็นคนยิง"
"แน่ใจแล้วหรอ? ที่จะให้ฉันเป็นคนยิง บางทีฉันอาจจะเกิดหมันไส้นายแล้วหันไปยิงนายแทนก็ได้นะ ไม่กลัวบ้างหรือไง?"
"นายไม่มีทางยิงฉันหรอก เพราะว่านายเป็นคนที่บอกเรื่องกระสุนนี่ให้ฉันรู้ยังไงล่ะ ถ้านายคิดร้ายกับฉันจริงๆนายคงไม่บอกเรื่องนี้หรอกใช่ไหม?" จินตอบมาด้วยรอยยิ้ม
"...ตามใจนายแล้วกัน" ไทพยายามเบนหน้าหนีหลังจากที่ได้ยินแบบนั้น
"เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ไปทำเรื่องนี้ให้มันจบกันเถอะ!" จินลุกขึ้นแล้วเดินออกไปนอกตัวอาคารและกำลังพุ่งตรงไปยังใจกลางของเซนเตอร์ แต่ก่อนหน้านั้นทางไทก็พูดขึ้นมาหยุดเขาไว้กก่อน
"นายจะรีบไปไหน? ยังมีเรื่องหนึ่งที่ยังต้องเตรียมการในการรับมืออยู่อีกอย่างหนึ่ง"
หลังจากที่เจชัวร์ทำการหลบการโจมตีจากบนอากาศของจินได้แล้ว แต่ไม่ทันไรจินก็พุ่งเข้าหาด้วยความรวดเร็ว เขาเองก็รีบรับมือโดยการสร้างรยางค์ขึ้นมารกันการโจมตีได้อย่างเฉียดฉิว
สายตาของเขาก็ยังจ้องมองไทที่ยืนอยู่ห่างๆ เพราะว่าถ้าเกิดเขาพลาดโดยไทแตะตัวก็เท่ากับจบเกม พอทางไทเริ่มเคลื่อนไหวเขาก็รีบปัดจินให้ออกกระเด็นไป แล้วทำการควบคุมเส้นด้ายที่อยู่ใต้ดินขึ้นมาจับกุมตัวของไทโดยการขังไว้ในลูกบอล แต่ลูกบอลนั้นก็ถูกตัดด้วยสิ่งของมีคมได้อย่างง่ายดายปรากฏเป็นจินแทนที่อยู่ในนั้น ส่วนทางไทนั้นได้สลับตำแหน่งก่อนที่จะถูกจับขัง
"ผิดหวังหรือเปล่าที่ไม่ใช่ฉัน!" พอพูดจบไทก็รีบวิ่งเข้าหาทางเจชัวร์อย่างทันที ไปพร้อมๆกับจินที่หนีออกมาจากลูกบอลได้สำเร็จแล้วกำลังพุ่งตรงมาหาเขาด้วยความเร็วที่สูงมาก
เจชัวร์รีบทำการรับการโจมตีของจินด้วยรยางค์ และเอามือแตะไปที่พื้น ทันใดนั้นก็มีเส้นด้ายที่กลายเป็นหนามแหลมๆดพยพุ่งออกมาจากพื้นดินนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ร่างกายของไทที่กำลังวิ่งเข้าไปแตะตัวของเขา
ไทนั้นรีบทำการตบมืออีกครั้งเพื่อสลับตำแหน่งกับก้อนหินที่เขาได้ทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ แต่มันก็ทำให้เขาต้องทิ้งระยะออกห่างจากเจชัวร์ พอเป็นแบบนั้นเขารีบดึงเสื้อเกิดเป็นเศษผ้า โยนขึ้นกลางอากาศแล้วตบมือหนึ่งครั้ง เศษผ้านั้นกลายเป็นธนูคันขนาดใหญ่ พร้อมกับลูกธนูหนึ่งดอก เขาทำการง้างธนูออกอย่างสุดแรงยิ่งไปที่เจชัวร์อย่างทันที ซึ่งก่อนที่จะยิงออกไปเขาก็ตะโกนเรียกให้ทางจินนั้นถอยห่างออกมา
"หลบไป!!!"
พอได้ยินเสียงตะโกนจากไทนั้นจินก็รีบพุ่งตัวออกห่างจากเจชัวร์อย่างทันที หลังจากนั้นลูกธนูที่ถูกยิงออกไปก็ได้กระทบเข้ากับรยางค์ที่ถูกสร้างจากเส้นด้าย แล้วมันก็ระเบิดออกอย่างรุนแรง
*****ตู้ม!!!!*****
แรงระเบิดดังสนั่นไปทั่ว พร้อมกับควันไฟและเปลวเพลิงที่โพยพุ่งลอยขึ้นในอากาศ
"นายจะฆ่าฉันไปด้วยอย่างนั้นหรอ?"
"ก็ฉันตะโกนบอกแล้วนะ ว่าให้หลบ"
แต่ไมทันได้ดีใจ เกิดแรงลมอันมหาศาลพัดเป่าควันไฟและเปลวเพลิงโดยรอบหายไปจนหมดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงเจชัวร์ที่พูดขึ้นมาอย่างเบื่อหน่าย
"เกือบไปแล้ว...ว่าแล้วพวกคุณนี่ประมาทไม่ได้เลยจริงๆ" เจชัวร์ปัดไปตามตัวตรงที่ยังมีเปลวไฟเล็กน้อยหลงเหลืออยู่ "แต่น่าเสียดาย ถ้าผมมีพลังแค่อย่างเดียว การต่อสู้ก็คงจบไปแล้ว" พอพูดจบเจชัวร์ก็หล่อหลอมเส้นด้ายให้กลายเป็นหอกขนาดเล็กๆหลายๆอันลอยอยู่กลางอากาศ แล้วใช้มืออีกข้างผลักมันด้วยพลังลม ทำให้หอกเหล่านั้นพุ่งด้วยความรวดเร็วมาก
ทางไทนั้นตบมือเพื่อทำการเคลื่อนย้ายตัวเองหนีได้ ส่วนทางจินนั้นพยายามปัดการโจมตีออกทั้งหมดแต่ถึงอย่างนั้นด้วยจำนวนและความเร็วที่พุ่งเข้ามาจึงทำให้เขาได้รับบาดเจ็บบริเวณที่ท้อง และทางจินก็รีบดึงหอกนั้นออกอย่างทันที เพราะว่าครั้งที่แล้วเส้นด้ายสามารถเข้าไปตามบาดแผลที่ถูกเปิดออก ทำลายอวัยวะภายใน นั่นเองจึงเป็นเหตุผลที่ต้องรีบดึงมันออก
จากด้านหลังของเจชัวร์นั้นไทพยายามที่จะสัมผัสตัวของเจชัวร์ แต่ทางนั้นก็รีบสร้างหนามพุ่งขึ้นมาจากพื้นเข้าโจมตีทางไทกลับ เมื่อเห็นเป็นอย่านั้นไทจึงรีบกระโดดถอยหลังออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาจดจ่อกับทางไทมากเกินไป จินก็รีบพุ่งเข้ามาเสริมการรวดเร็วถึงแม้ว่าจะมีบาดแผลจากการโจมตีรอบที่แล้วก็ตาม เจชัวร์เองก็ผลักตัวเองลอยขึ้นบนอากาศได้อย่างทันเวลาพอดิบพอดี แล้วเขาก็รีบใช้เส้นด้ายไปผูกห้อยติดบนตึกมองดูพวกจินจากด้านบน
"ถ้าหากจดจ่อกับอีกคนมากเกินไป ก็จะถูกอีกคนจัดการ ยุ่งยากชะมัด!" เจชัวร์บ่นพึมพำออกมาเบาๆ
ในขณะที่เจชัวร์กำลังผูกตัวเองห้อยกับตึกนั้นจินก็โผล่มาจาด้านข้างอย่างรวดเร็ว ซึ่งทางเขาก็รีบตัดเส้นด้ายที่ผูกตัวเขาห้อยอยู่กับตึกออกแล้วปล่อยตัวเองหล่นลงที่พื้น ในขณะที่หล่นลงมาเขาก็ใช้แรงลมดันตัวเองเพื่อลดแรงกระแทกลง
เมื่อเจชัวร์หันกลับไปมองข้างบน ดาบที่อยู่ในมือจินนั้นได้หายไป ในช่วงเวลนั้นเองที่ไทรอดักโจมตีอยู่ด้านล่าง เขาฟาดดาบมาที่เจชัวร์อย่างรุนแรง
"ชิบ-!" ในตอนนั้นเองที่ทางเจชัวร์รนั้นกันการโจมตีด้วยเส้นด้ายที่ก่อร่างกลายเป็นโล่เอาไว้ได้ทัน แต่ด้วยแรงที่มีมากมายของไทนั้นสามารถตัดผ่านโล่ที่ทำจากเส้นด้ายไปอย่างง่ายดาย เข้าฟันที่แขนทั้งสองของของเจชัวร์จนแทบขาด
เจชัวร์รีบถอยหลังออก แล้วใช้เส้นด้ายทำการเย็บแขนทั้งสองข้างที่เกือบขาดนั้น ใช้เวลาไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ และพอจากนั้นเจชัวร์ก็โจมตีสวนกลับโดยการปล่อยคลื่นดาบลมไปที่ไท ซึ่งทางไทนั้นหลบไม่พ้นแน่นอนจึงจับดาบแน่นแล้วใช้แรงเข้าปะทะเบี่ยงวิถีของคลื่นดาบลมนั้นให้ลอยขึ้นฟ้าไป และตอนนั้นเองที่ดาบก็ลอยหลุดมือไปด้วย
ทางจินเห็นเลยพุ่งเข้าหยิบดาบที่ลอยขึ้นฟ้ากลางอากาศ แล้วพุ่งเข้าโจมตีเจชัวร์โดยการฟันเข้าที่ตรงไหล่ แต่การโจมตีนั้นก็ถูกหยุดเอาไว้ด้วยเส้นด้ายที่ถูกทักทอจนกลายเป็นสิ่งที่คล้ายเสื้อเกราะหยุดเอาไว้ ไม่ว่าจินจะใช้แรงมากขนาดไหนก็ตามการโจมตีนั้นก็ถูกหยุดเอาไว้ และตอนนั้นเองที่เจชัวร์ใช้ลมหมุนเข้าห่อหุ้มที่ปลายมือข้างหนึ่ง กำลังจะเข้าโจมตีจินที่พยายามดันดาบของตัวเองให้ผ่านเส้นด้ายที่คล้ายเสื้อเกราะ ทางไทก็รีบตบมือแล้วดึงตัวของจินให้ถอยกลับไป
"ใจเย็นหน่อยสิ! รู้ว่าโจมตีไม่เข้ายังจะเสียเวลาดันทำเพื่อ!?" ไทพูพร้อมกับเอามือจับไปที่หลังของจิน
"โทษที... พอดีอยากแค่จะลองอะไรบางอย่างดูเฉยๆ" จินพูดกลับด้วยท่าทางที่เริ่มหอบ
"ช่างเป็นการโจมตีผสานที่เข้าขากันดีจริงนะครับ พวกคุณเหมือนฝาแฝดที่พลัดพรากจากกันตอนเด็กหรือเปล่าเนื่ย?"
"ฝาแฝด? แต่เสียดายด้วยเพราะว่าฉันแกกว่าหมอนี่เกือบสิบปี มีฝาแดที่หน้าตากับอายุห่างกันขนาดนี้ แกใช้สมองส่วนไหนคิดนี่!?" ไทตอบกลับไป
"ปากคุณนี่ดีพอๆกับฝีมือเลยนะ"
"ขอบคุณที่ชม แต่ถึงจะพูดขนาดนั้นฉันก็ไม่มีอะไรที่จะให้หรอกนะ" ไทกระซิบเบาๆที่หูของจิน
ทางจินเองก็พยักหน้าโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
"เข้าขากันดีจริงๆ ผมชักเริ่มอิจฉาแล้วสิ ว่าพวกคุณคุยอะไรกัน?" ทันทีที่เจชัวร์พูดจบก็ทำการปล่อยคลื่นดาบลมเข้าใส่ทั้งสอง
จินเองใช้กำลังทั้งหมดรับเอาไว้ แล้วในช่วงนั้นเองที่ไทรีบวิ่งออกข้างๆเพื่อหาโอกาสโจมตี เจชัวร์ที่เห็นแบบนั้นเลยระดมสาดกระสุนลมนับไม่ถ้วนใส่ไทที่กำลังวิ่ง ในตอนที่เขาจดจ่ออยู่ที่ไทนั้น จินก็เข้าอีกข้างหนึ่งแล้วกำลังจะฟันเข้าที่คอของเขา เจชัวร์รีบทำการสร้างรยางค์ขึ้นมากันการโจมตีได้ แล้วกำลังจะใช้รยางค์อีกอันโจมตีกลับ แต่ทางจินเองถอยหลังออกไปเสียก่อน ในช่วงที่กระโดดถอยหลังออกไปนั้นเขาได้โยนสิ่งของบางอย่างใส่หน้าของเจชัวร์ด้วย
มันเป็นก้อนหินมากมายหลายก้อนที่ถูกห่อด้วยซองช็อกโกแลตแท่งที่กินหมดแล้ว
"ทำอะไรไร้สาระ!"
ในตอนนั้นเองที่เจชัวร์ได้เห็นว่าดาบที่อยู่ในมือของจินได้หายไป เขารีบหันกลับไปที่ไทอย่างทันที แต่ดาบนั้นก็ไม่อยู่ที่ไทเช่นกันแต่มันกลับเป็นแค่ลูกโป่งสีแดงเท่านั้น ไม่นานนักก็มีการโจมตีจากด้านบนฟ้า ดาบพุ่งลงตัดที่แขนข้างหนึ่งของเจชัวร์จนขาดกระเด็น เขารีบทำการรักษาตัวเองอย่างทันทีใช้เส้นด้ายผูกติดกับส่วนที่ขาดออกเย็บเข้าด้วยกัน แต่ในขณะนั้นเองจินก็รีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วหยิบดาบที่ปักลงพื้นเข้าตัดส่วนที่กำลังจะฟื้นฟูออกก่อนที่จะเสร็จ หลังจากนั้นจินก็โดนเส้นด้ายโจมตีเข้าทีท้องจนทะลุ
"ตอนนี้แหละ!!!" จินตะโกนออกอย่างสุดเสียง
"เออ! จบกันแค่นี้" ไทที่อยู่ข้างหลังเจชัวร์และกำลังจ่อปืนมา
*******ปัง!!!*********