เหลือมันเบอร์อีก 2 คน.....
.....
.....
ดีลเลอร์จ้องมองไปที่จอแสดงรายชื่อที่ยังเหลือรอด ในตอนนั้นก็มีเสียงหนึ่งถามเขามาว่า...
"คงจบแล้วสินะครับ? ในเมื่อมีหนึ่งคนที่ไม่ได้อยากที่จะสู้ อีกทั้งเขาในตอนนี้ก็แทบไม่มีจุดประสงค์ที่ต้องสู้แล้วด้วย"
"ถ้าจำไม่ผิดคนที่ยอมแพ้จะต้องเป็นทาสไปตลอดชีวิตใช่ไหม? ตายทั้งเป็นเลยนะแบบนั้น แต่แบบนั้นมันก็อาจจะดีกว่าก็ได้" ชายที่อยู่ในห้องควบคุมอีกคนพูดแทรกขึ้นมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
"ในอดีตนั้นไม่มีระบบทาสหรอกนะ เดิมทีแล้วทุกการคัดเลือกราชา มันจะมีคนเหลือรอดอยู่คนเดียวเท่านั้น"
"แล้วเรื่องที่คนที่ยอมแพ้จะตกเป็นทาสล่ะครับ?"
"ที่จริงอดีตราชาคนก่อนเป็นคนเปลี่ยนกฎในการคัดเลือกขึ้นมา เพื่อต้องการคนเก่งๆมาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา และท่านเลโอเป็นคนแรกที่ท่านอดีตราชาเห็นถึงศักยภาพนั้นจึงเก็บเอาไว้ โดยแลกกับการที่ต้องโดนตีตราและจะต้องทำตามคำสั่งที่ราชาสั่งอย่างเคร่งครัด"
ในระหว่างที่ดีลเลอร์พูดนั้นผู้คนภายในห้องต่างพากันฟังอย่างตั้งใจราวกับต้องมนต์สะกด แล้วหลังจากนั้นดีลเลอร์ก็ตบมือเสียงดังเพื่อเรียกสติคนในห้องนั้น
***แปะ!!!***
"เอาเป็นว่าจนกว่าจะแน่ใจเรื่องผู้ชนะในครั้งนี้ช่วยกันจับตาดูพวกเขาทีนะ"
ครับ/ค่ะ!!!
"ผมมีธุระอีกที่หนึ่ง พอได้ผู้ชนะแล้วก็อย่าลืมโทรเรียกผมด้วยนะ ...ไปล่ะ!"
....
.....
.....
...ณ ที่ด้านนอกเซนเตอร์
"แบบนี้...พวกเราชนะแล้วใช่ไหม?" เซร่าพูดขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศภายในห้องที่กำลังจดจ่ออยู่กับการถ่ายทอดสด
"....." อูลนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับมานั่งคิดเอามือจับไปที่คางตัวเองแล้วค้อยลูบเบาๆ
"ท่านประธารชนแบบนี้...พวกเราชนะแล้วใช่ไหม?" เซร่ายังคงย้ำคำถามเดิม แล้วเห็นว่าทางอูลไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเหมือนเดิมก็เลยหันไปที่โลแกน "ใช่ไหมคะ? หัวหน้า"
"....นายเองก็คิดแบบเดียวกันสินะโลแกน?" อูลพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างคิดหนัก
โลแกนเองก็พยักหน้าตอบกลับมาก่อนที่จะพูดขึ้นมาตอบสิ่งที่เซร่าได้ถามไปก่อนหน้านี้ "ใช่แล้ว! ไม่ว่ามองจากมุมไหนพวกเราก็ชนะ แต่ว่า...ปัญหาจริงๆแล้วมันคือเรื่องหลังจากนี้ต่างหาก"
"ในตอนแรกคุณจินประกาศตัวอย่างชัดเจนว่าไม่ได้สนใจที่จะเป็นราชา แต่จะสนับสนุนเพื่อนเขาแทน ซึ่งในตอนนี้แผนมันก็พัง ทั้งเพื่อนก็ดันมาตายอีกทั้งยังด้วยฝีมือของตัวเอง จิตใจตอนนี้ของเขาก็เหมือนคนที่ไร้ซึ่งจุดหมายไม่รู้จะเอาอย่างไรต่อ"
"ก็ให้เขาขึ้นเป็นราชาเองก็สิ้นเรื่องแล้วไม่ใช่หรอ?" เซร่าพูดขึ้นมาอย่างทันที
"ฉันไม่มีปัญหาหรอกนะถ้าตัวเขาจะขึ้นเป็นราชา กลับกันฉันยินดีมากกว่าเสียอีก เพราะการต่อรองของตระกูลอูทูสจะได้เพิ่มมากขึ้นด้วย แต่ว่าแล้วเธอล่ะ?" อูลมองไปที่เซร่าด้วยท่าทีที่คิดหนัก "ตัวเธออาจจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วนะ..."
"หมายความว่าไง? ที่ว่าพวกเราจะไม่ได้เจอกันอีก"
"ตัวตนที่แท้จริงของราชานั้นเป็นความลับ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะรู้ ไม่ว่าจะเป็นชื่อหรือตัวตน ก่อนหน้านี้เธอรู้ไหม? ว่าทำไมถึงไม่มีคนต่อต้านเกิดขึ้น ไม่ใช่เพราะว่ากลัวในพลังเพียงอย่างเดียว แต่พวกเขาไม่มีจุดอ่อนยังไงล่ะ!"
"ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เพราะแค่นั้นถึงไม่สามารถเจอได้เลยอย่างนั้นหรอ?"
"การที่ไม่มีจุดอ่อนหรือก็คือไม่มีสิ่งที่ต้องปกป้องนอกจากเสียจากประเทศยังไงล่ะ ราชาในประเทศนี้เป็นตัวตนที่สมบูรณ์และไร้ข้อกังขา หามีผู้ใดเทียบ เธอเข้าใจจุดนี้ดีหรือเปล่า? ว่าพวกเขาต่างจากพวกเราขนาดไหน พวกเขาได้กลายเป็นสิ่งที่ขัดต่อกฎของโลกไปแล้วตอนนี้"
"..."
"สิ่งที่เขาสนใจตอนนี้ไม่ใช่การที่จะขึ้นเป็นราชาอย่างเดียว แต่เขายังคำนึงถึงความรู้สึกของเธอด้วย ถึงขนาดนี้แล้วเธอยังจะผลักดันให้เขาขึ้นเป็นราชาอีกไหม?"
โลแกนที่เห็นสถานการณ์เริ่มไม่ค่อยดีเลยเข้ามาขัดกลางว่า "ใจเย็นก่อนสิ! ยังมีทางเลือกอยู่นะ ถ้าเกิดคุณจินยอมให้อีกคนขึ้นเป็นราชาแทนเรื่องมันก็จบ ถึงแม้ว่าจะตกเป็นทาสก็ตามแต่ก็ยังสามารถใช้ชีวิตร่วมกันได้นะ นายเองก็เห็นด้วยไหม? อูล"
"....ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็ดี"
...
เวลา 06.00 น
จินเดินด้วยสภาพโซซัดโซเซ ตัวเองที่ไร้จุดหมาย ตัวเองที่ไม่สามารถทำตามคำสัญญาที่ได้ให้ไว้กับเพื่อนคนสนิท และหญิงที่รอการกลับไปของลูกชาย หลายคนต่ออีกหลายคนที่ไม่สามารถทำตามที่คาดหวังได้
ตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวคือแค่คำปลอบโยนจากใครสักคนที่ยังรอให้ตัวเขากลับไปหา ใครสักคนที่ยังเป็นห่วง ยังรอคอยเขา ขอแค่ใครสักคน....
"นายจะไปไหน?" ไทพูดขึ้นพร้อมกับกำลังเอามือข้างที่ขาดเข้าต่อกลับที่เดิม
"พอแล้วล่ะ...ทุกสิ่งทุกอย่าง...."
จินไม่ได้สนใจเดินผ่านไทไปทั้งอย่างนั้น ที่ที่เขามุ่งหน้านั้นคือสถานที่ลี้ภัยที่อยู่ไกลออกไป เขาไม่สนว่าใครจะเป็นผู้ชนะ ขอแค่เพียงได้คำปลอบจากใครสักคนที่รอเขาอยู่ด้านนอก
"นี่! เรื่องระหว่างเรามันยังไม่จบนะ"
"นายชนะแล้ว...จะทำอะไรต่อจากนี้มันก็เป็นเรื่องของนาย" พอหันกลับมาพูดเสร็จจินก็เดินต่อไปอย่าทุลักทุเล
"หรอ?"
ในระหว่างที่จินกำลังเดินไปนั้น....
***แปะ!!!***
...เสียงตบมือดังขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น สถานที่โดยรอบก็กลายเป็นสนามหญ้าขนาดใหญ่ด้านหน้าของพระราชวัง
"ฉันบอกว่าพอแล้วฉันขอยอม..."
มิทันที่จินได้พูดจบไทก็พุ่งเข้าต่อยที่ใบหน้าอย่างแรงจนล้มลงกับพื้น
"พอหมดกำลังใจก็หนี นายรู้ไหม?หลังจากที่เอาชนะนายได้ในตอนนั้นฉันรู้สึกยังไง? คำสบประมาทมากมาย คำดูถูกเหยียดหยามว่าฉันนั้นไม่มีทางทำได้ดีเท่านาย ถ้าเกิดอีกฝ่ายเอาจริงคนอย่างแกไม่มีทางเอาชนะได้! คนอย่างแกที่เอาแต่หนีไม่มีทางรู้สึกในแบบที่ฉันรู้สึกหรอก!"
ซึ่งในระหว่างที่ไทกำลังพูดอยู่นั้นบาดแผลบนร่างกายทั้งหมดของเขาก็ได้หายไป นั่นแปลว่าตัวเขาได้ทำการใช้แพนโดร่าเพื่อที่จะเตรียมต่อสู้กับจิน
"...คราวนี้เองแกก็จะทำแบบเดียวกันกับตอนนั้น กำลังหนีเหมือนอย่างเคย กลับไปให้คนอื่นเลียแผลใจที่ตนเองไม่สามารถที่จะจัดการกับมันได้ แต่ครั้งนี้มันต่างกันไม่มีกรรมการ ไม่มีสังเวียน ไม่มีเสียงระฆังบอกเวลา มีเพียงแค่ฉันและนายสู้ตัดสินกันจนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตาย และในครั้งนี้ฉันจะไม่ให้นายหนีไปไหนได้อีกแล้ว!!"
"เลิกทำตัวเหมือนคนบ้าได้แล้ว! ฉันก็บอกแล้วไงว่าขอยอม..."
ยังไม่ทันได้พูดจบไทก็เตะเข้าที่ใบหน้าอย่างทันที จนจินนั้นกลิ้งไปกับพื้น
"อย่าพูดว่ายอมแพ้ให้ฉันได้ยินอีก ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะตะบันหน้านายจนกว่าปากนั้นจะพูดไม่ได้อีกเลย!"
"ทำไมถึงต้องทำขนาดนั้น!? ทำไม!" จินพุ่งเข้าคุกวงในกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับไท พยายามที่จะต่อยกลับไปแต่ก็ถูกไทต่อยกลับเข้าที่ใบหน้าสวนกลับมาอยู่ดี
"เพราะว่าเราสองคนยังสู้ไม่รู้ผลแพ้ชนะกันอย่างไงล่ะ?"
"เหตุผลบ้าๆบอๆแบบนี้ถึงกับยอมแลกชีวิตด้วยเลยอย่างนั้นหรอ!?"
"แล้วมันจะทำไม? ในเมื่อสักวันมนุษย์ก็ต้องตายอยู่แล้ว การทำในสิ่งบ้าๆบอๆมันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน"
"ถึงแม้การกระทำนั้นจะทำให้ตัวเองตายก็ตามไม่รู้สึกเสียดายบ้างหรือไง!?" จินรู้สึกโกรธที่ได้ยินแบบนั้นพยายามที่จะเข้าไปต่อย แต่ทางไทก็สวนกลับโดยการถีบเข้าที่กลางลำตัวและตามด้วยใช้ขาอีกข้างเตะเข้าที่ซี่โครงอย่างแรง
"ฉันไม่สน!"
จินเห็นว่าไม่ว่ายังไงไทก็จะไม่ยอมฟังเขาเป็นแน่ เขาใช้พลังวิ่งหนีอย่างสุดแรงเท่าทีจะทำได้
***แปะ!!!***
พอรู้ตัวอีกทีก็มีหยุดอยู่ที่ตรงหน้าของไทและจากนั้นก็มีหมัดตามมาที่ใบหน้าอย่างต่อเนื่อง จินพยายามที่จะตั้งการ์ดกันแต่พอกันหมัดได้ทางไทก็เข้ากอดคอตีเข่าต่อเนื่องหลายครั้งต่อหลายครั้ง หลังจากนั้นก็ทุ่มตัวของจินให้กลิ้งลงไปนอนกับพื้น
"จะหนีไปก็เปล่าประโยชน์ ตราบดที่ฉันยังไม่ตายนายก็ไม่มีทางหนีจากฉันไปได้!"
"แต่ว่าฉันไม่อยากที่จะสู้อีกแล้ว! ฉันทำทั้งหมดไปเพื่ออะไร? แม้แต่ตัวเองยังไม่เข้าใจเลยว่าทั้งหมดที่ทำลงไปมันสมควรแล้วหรือเปล่า? ฉันไม่อยากจะรู้สึกแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว ขอร้อง...นาช่วยปล่อยฉันไปได้ไหม? ราชาอะไรนั่นฉันไม่สนแล้ว นายอยากจะทำอะไรก็แล้วแต่นายเลย ขอแค่เพียงอย่างเดียว...ปล่อยฉันไปทีเถอะ!"
จินก้มหัวจนหน้าแนบชิดกับพื้นหญ้าร้องขออ้อนวอนให้ไทปล่อยตัวเขาออกไป ส่วนทางไทนั้นก็เข้าไปใกล้ๆแล้วพูดขึ้นมาว่า
"คนขี้ขลาดอย่างนายไม่มีสิทธิ์มาขอร้องฉัน" แล้วไทก็เดินออกไปพร้อมกับพูดออกมาเสียงดังว่า "ราชา ราชา ราชาอย่างนั้นหรอ? เริ่มจากอะไรก่อนดีนะ จริงสิ! ก่อนอื่นก็ต้องเริ่มจากสร้างราชวังให้มันใหญ่โตกว่านี้ จะว่าไปในเซนเตอร์มันมีสิ่งที่ไม่จำเป็นเยอะนี่ อย่างเช่นโบสถ์หรือพวกสถานรับเลี้ยงเด็กอย่างงี้ เอาเป็นว่าไล่พวกนั้นออกไปแล้วทำการสร้างราชวังแห่งใหม่ขึ้นแทนเสียเลย" ไทเดินรอบๆตัวของจินไปเรื่อยและก็พูดขึ้นมาอีกว่า...
"แล้วจะทำอะไรต่อดีน้า.... ถ้าฉันจำไม่ผิดที่ไอ้หมอนั่นพูดถ้าหากขึ้นเป็นราชาจะสร้างฮาเร็มส่วนตัวก็ยังได้ อาศัยในพระราชวังส่วนตัวที่ทำมาจากเงินภาษี มีสาวสวยรายล้อมมากมายแค่คิดก็ฟังดูไม่เลวแล้ว"
"ราชาไม่ใช่สิ่งแบบนั้น..." จินพูดพร้อมกับกำหมัดจนแน่น
"ฉันเป็นราชาเชียวนะ! เป็นถึงกษัตริย์! ถ้าหากใครผู้ใดกล้ามาขัดคำสั่งฉันก็แค่ประหารมันก็สิ้นเรื่อง ตัดหัวเจ็ดชั่วโคตรเป็นตัวอย่างให้รู้ว่าถ้าขัดคำสั่งฉัน พวกมันจะมีจุดจบแบใด" ไทเข้ามาใกล้ๆจินแล้วกระซิบเบาๆที่ข้างหู...
"ยัยผู้หญิงที่ชื่อเซร่านั่นก็ไม่เลวเหมือนกัน ดูแล้วน่าจะเลิศรสไม่เบา...."
ไทพูดไม่ทันขาดคำก็โดนจินต่อยเข้าที่หน้าอย่างแรงจนเดินเซถอยออกไป
"เป็นอะไรไป? ไหนบอกว่าจะไม่สู้แล้วไง"
ไทพุ่งเข้าต่อยสวนกลับไป แต่จินก็การ์ดกันได้ทัน แล้วสับศอกเสยกลับข้าที่ปลายคาง เตะเข้าที่ต้นขาจนไททรุดตัวลง และตามด้วยสับศอกลงกลางหัว
***แปะ!!!***
แต่ทางไทก็ตบมือเพื่อสลับตำแหน่งตัวกับจินแล้วเตะเข้าที่หัวอย่างแรง ทางจินไหวตัวทันรีบคว้าขาไว้แล้วทั้งสองก็ปล้ำกันอยู่สักพัก เป็นฝ่ายของจินที่ขึ้นอยู่ด้านบนตัวของไท และเขาก็ระดมต่อยลงหลายครั้งต่อหลายครั้ง ทางไทเองก็ยกการ์ดกันเอาไว้ได้ พอได้จังหวะเขาก็คว้าหัวของจินเข้ากระแทกซึ่งกันและกัน
ไทอาศัยช่วงโอกาสนั้นเป็นฝ่ายขึ้นค่อมแทน แล้วระดมต่อยมาที่จินอย่างต่อเนื่อง ทางจินเองก็ทำแบบเดียวกันยกการ์ดป้องกันเอาไว้ได้ทั้งหมด ในเมื่อไม่ได้ผลไทจับแขนทั้งสองข้างของจินแล้วเอาหัวเข้ากระแทกหลายครั้งต่อหลายครั้งจนเลือดกำเดาทั้งสองไหลออกมา
ไปได้สักพักจินสังเกตว่าทางไทเองเริ่มอ่อนแรงลง เลยเป็นฝ่ายเอาหัวกระแทกกลับคืน จนทางไทเสียสมดุล เขาใช้โอกาสนั้นถีบตัวของไทออกให้ห่างจากตัวเขา
"แฮ่กก.....! แฮ่กก...! แฮ่กก.....!" ทั้งสองหยุดนิ่งนั่งไม่มีใครขยับตัว มีแต่เพียงแค่เสียงหายใจหอบเหนื่อยดังจากทั้งสองเท่านั้น
....เวลาผ่านไปสักพักไทเป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อนอย่างทุลักทุเล จินเองก็เช่นเดียวกัน ไทปาหินมาที่จิน แล้วจากนั้นก็ตบมือ
***แปะ!!!***
เพื่อทำการสลับตัวเองในขณะที่หินกำลังลอยเข้าไปหาจิน แล้วง้างหมัดต่อยเข้าที่ใบหน้าของจินอย่างแรงจนหน้าสะบัด ทางจินเองก็พยายามสวนกลับมา แต่ไทเองก็การ์ดรับเอาไว้ได้ทั้งหมด แล้วสวนหมัดเสยเข้าที่ปลายคาง เตะต่ำเข้าที่ขาช่วงล่างตามด้วยต่อยเข้าที่หน้าอีกครั้ง จนรจินนั้นลงไปนอนกองกับพื้น
"ลุกขึ้นมาสิ! ถ้ามีน้ำยาแค่นี้แกหยุดฉันไม่ได้หรอก! ลุกขึ้นมา! แล้วตั้งการ์ดซะ!"
จินพยายามพยุงตัวเองลุกอย่างทุลักทุเล แต่ทางไทก็เตะเข้าที่หัวอีกรอบจนลงไปนอนกองเช่นเดิม
"ชักช้า! แบบนี้แกจะไปปกป้องใครได้ นอนอยู่แบบนั้น แล้วเจ็บใจในสิ่งที่ตัวเองไม่สามารทำอะไรได้ตรงนั้นแหละ!!!"
จินลุกอย่างรวดเร็วแล้วกระโจนพุ่งเข้ามาโจมตีไทที่กำลังตั้งการ์ดอยู่อย่างรวดเร็ว แต่ไทเองก็สามารถสวนกลับได้โดยการเตะเข้าที่ท้องอย่างจังจนจินนอนลงไปดิ้นอย่างทุรนทุรนอีกรอบ แต่ครั้งนี้ได้ไม่นานไทเตรียมพร้อมที่จะกระทืบเท้าลง ทางจินเองก็ต้องรีบกลิ้งหนีออกมาอย่างรวดเร็ว
"แบบแผนการต่อสู้ของแกมันไปไหนแล้วล่ะ? อย่างแกเป็นคนที่เอาอารมณ์เข้าต่อสู้อย่างนั้นหรอ?" ไทโยนหินมาที่จินอีกรอบ
***แปะ!!!***
และสลับตำแหน่งของตัวเองกับก้อนหินเข้าเตะที่ซี่โครงของจินอย่างแรง
"....น่าผิดหวังชะมัด! ถ้าทำได้แค่นี้ฉันก็ไม่แปลกใจที่ผลลัพธ์มันออกมาเป็นแบบนั้น"
ไทเดินออกห่างจากตัวของจินอย่างช้าด้วยท่าทีที่ผิดหวัง และกำลังจะสลับตัวของจินให้ออกจากสนามแข่งเพื่อให้ตัวเองชนะ "ถ้าอย่างนั้นก็จงเห็นในสิ่งที่ตัวเองได้ตัดสินใจไปซะ!"
ในจังหวะที่ไทกำลังจะใช้พลังนั้น จินลุกขึ้นจากพื้นพร้อมกับโยนหินไปกระทบที่หลังของไทเบาๆ สายตาของเขาเปลี่ยนไปดูเครียดแค้น และจ้องที่จะเอาชีวิตของอีกฝ่ายจนทางไทสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่โพยพุ่งออกมาจากร่างกาย
ไทเห็นสีหน้าของจินที่แสดงออกมาแบบนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจจนแก้มแทบปริ
"ให้มันได้...."
ยังไม่ทันได้พูดจนจบไทก็โดนชัดเข้าที่หน้าอย่างจังจนเดินเซถอยไป แต่พอตั้งหลักได้จินก็ไม่อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว พอรู้อีกทีจินก็เข้าโจมตีจากด้านหลังโดยการสับศอกเข้าที่บ่าข้างหนึ่ง ซึ่งทางไทก็พยายามจะใช้หลังมือสวนกลับไปแต่จินก็ได้หายไปแล้ว เมื่อรู้ตัวอีกทีเขาก็โดนต่อยจากด้านหน้าเสียแล้ว...
"น่ารำคาญชะมัด!"
***แปะ!!!***
ไทตบมือในขณะที่จินกำลังจะโจมตี แล้วในตอนนั้นเองที่จู่ร่างกายของจินก็เกิดความผิดปกติขึ้นเขาเริ่มทรงตัวไม่อยู่ ดวงตาข้างหนึ่งฝ้าฟางจนแทบจะมองไม่เห็น อวัยวะภายในเหมือนฉีกขาดจนแทบไม่สามารถที่จะขยับร่างกายได้ตามปกติ และล้มลงไถลไปกับพื้น ทางไทใช้โอกาสนั้นวิ่งเข้าหาด้วยความรวดเร็วเข้าต่อยหมัดเสยเข้าที่ท้อง จับล็อคคอและตีเข่าเข้าที่เดิมซ้ำหลายครั้ง
จินเองก็พยายามที่จะสลัดตัวเองให้หลุดเลยใช้หัวโขก ตามด้วยกัดเข้าที่คอของไทอย่างสุดแรงจนมีเลือดไหลซึมออกมาและกระซากพร้อมกับถีบที่ไท จนผิวหนังบางส่วนหลุดออกมา จินคาดหวังว่าการโจมตีจะทำให้ไทนั้นล่นระยะถอยลงไปบ้างแต่นั่นก็ไม่เลย ไทกลับพุ่งเข้ามาราวกับเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น เข้าต่อยที่ใบหน้าอย่างแรง ตามด้วยศอกเข้าที่เดิมจนเกิดบาดแผลเลือดไหลที่ปลายคิ้ว ตามด้วยหัวโขกกลับไป และจับจินเหวี่ยงกระเด็นออกไปไกลราวกับถุงขยะ
"ได้แค่นี้หรือไง?"
ไทขยับบิดตัวไป-มาเหมือนว่าไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดใด บาดแผลที่จินพยายามสร้างนั้นเหมือนไม่เกิดขึ้น
ในช่วงเวลานั้นเองที่ดวงตาของจินที่ฝ้าฟาง รวมทั้งแขนและขาก็กลับมาเป็นปกติ เหมือนผลนั้นจะอยู่แค่เพียงชั่วคราวเท่านั้น เขาลุกขึ้นอีกครั้งและเข้าโจมตีที่ไทด้วยความรวดเร็วกระโดดเข่าลอยกระแทกที่ไทจนใบหน้าสะบัด
ไทเองพอโดนโจมตีเข้าแบบนั้นก็รีบจับที่ขาของจินทุบลงกับพื้น และเตะเข้าที่กลางลำตัวในขณะที่จินนอนกับพื้น ซึ่งในจังหวะนั้นเหมือนว่าจะโดนกันได้โดยจินเอาแขนสองข้างเข้าขวางไว้ทัน พอไทเห็นแบบนั้นเลยจะกระทืบแทน ส่วนจินเองก็รีบกลิ้งหลบหนีไปได้ทัน
หลังจากกลิ้งหลบไปได้แล้วจินก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เป็นจังหวะเดียวกับไทวิ่งเข้ามาถีบเข้าที่ท้องอย่างแรง จินเองก็เอนตัวถอยหลังเพื่อลดทอนความเสียหายถึงแม้จะแค่บางส่วนก็ตาม
จินใช้โอกาสนั้นจับที่ขาของไทหมุนตัวศอกกลับเข้าที่ใบหน้าสวนไป ทางเองที่โดนไปก็ไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด และตอบสนองกลับอย่างรวดเร็วสับศอกสวนกลับเข้าที่บ่าของเขา
ทั้งสองสู้กันอยู่เป็นเวลาพักใหญ่ แต่ก็ไม่มีใครยอมใครพลัดกันลุก-รับอยู่แบบนั้นจนดวงตะวันส่องแสงขึ้นเหนือขอบฟ้าก็ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ จนร่างกายทั้งสองนั้นแทบไม่เหลือแรงที่จะใช้พลังแล้ว เพียงใช้แค่หมัดต่อหมัดแลกกันอยู่อย่างนั้น
จินตั้งการ์ดรับการโจมตีจากไทแล้วสวนกลับไป ทางไทเองก็การ์ดได้เหมือนกัน และสวนด้วยศอกกลับ แต่ก็ไม่โดนเพราะจินกระโดดถอยหลังออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็กระหน่ำเตะเข้าที่ข้อพับตรงขาจนทางไทนั้นทรุดตัวลง ต่อจากนั้นก็กระโดดทิ้งศอกลงกลางกระบาลของไทจนนอนลงไป
แต่ก็ได้ไม่นานไทลุกกลับมาได้อย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็ฝืนใช้พลังอีกรอบ
***แปะ!!!***
ทันใดนั้นความรู้สึกแบบเดิมก็เกิดขึ้นกับจินร่างกายสูญเสียแรงกาย ดวงตาทั้งสองข้างฝ้าฟางจนแทบจะมองไม่เห็น อวัยวะภายในฉีกขาดมากกว่าเดิม แค่ที่เพิ่มเติมขึ้นมาคราวนี้เหมือนว่ากระดูกซี่โครงของตัวเองจะแหลกจนไม่มีชิ้นดี ความเจ็บปวดเหล่านั้นทำให้จินทรุดตัวลงนอนกระอักเลือดอยู่ตรงนั้น
ไทเองก็ไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปเตะซ้ำจนทางจินกลิ้งไปกับพื้น แต่หลังจากนั้นไม่นานอาการเหล่านั้นของจินก็หายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเขาสามารถลุกขึ้นยืนได้ปกติ
จินเองก็รีบวิ่งเข้าหาไทอย่างทันที ต่อยเข้าที่ปลายคางตามด้วยที่อก ทางไทเองก็สวนมาอย่างทันทีที่ได้รับการโจมตี แต่ความเร็วและกำลังของเขาก็ตกลงเป็นอย่างมากเลยทำให้จิน หลบได้อย่างสบายๆ และสวนกลับไปอย่างทันทีที่หลบได้ จนทางไทนั้นหลบหงายไปกับพื้น จินเองตอนนี้สภาพร่างกายก็มีแต่บาดแผลเต็มไปหมดกำลังยืนหอบอย่างเอาเป็นเอาตาย
"แฮ่กก....! แฮ่กก....! แฮ่กก.....!"
ได้ไม่นานนักไทก็ลุกขึ้นมาอีกด้วยสภาพที่ไม่ต่างกัน เลยทำให้ทางจินต้องเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ต่อ แต่ตัวสภาพตอนนี้เลยทำให้เขาแทบจะล้มทั้งยืน
ไทต่อยหมัดเข้าที่ใบหน้าของจิน....แต่หมัดนั้นดันพลาดผ่านหูเขาไป จินที่สับสนกับสิ่งที่ไทกระทำทั้งๆที่ตัวเขานั้นไม่น่าจะพลาดเลยแท้ แต่ทำไมคราวนี้ถึง จากนั้นไทก็เอาแขนโอบรัดกอดตัวของจินเอาไว้อย่างแนบแน่น กระซิบที่ข้างหูเบาๆ
".....จบแล้วล่ะ!"
"...ยังหรอก...ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะเลย..." ตอนที่ร่างกายทั้งสองนั้นแนบชิดกัน จินก็ได้สังเกตถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น เขาไม่ได้ยินเสียงหัวใจของไทเลย
"ทำไม? นายถึง..."
"...ก็ตามอย่างที่บอก ...ลาก่อน"
ไทผลักตัวออกแล้วต่อยเข้าที่ปล่อยคางอย่างแรงพร้อมกับตบมือเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อเคลื่อนย้ายตัวของจินไปยังที่ที่หนึ่ง....
"เดี๋ยว...."
จินในสภาพที่กึ่งสลบไม่ทันที่จะได้พูดจบเขาก็โดนเคลื่อนย้ายไปเสียแล้ว
...หลังจากนั้นไทก็บ่นกับตัวเองออกมาเบาๆ พร้อมเงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่กำลังส่องแสงอยู่บนฟากฟ้า
"...อย่างที่บอกเลยว่าผมเอาชนะศิษย์คนแรกของอาจารย์ไม่ได้จริงๆ" เขาเริ่มสูญเสียสมดุลและเอนตัวล้มลง "ไม่ไหวจริงๆนั่นแหละ... แฮ่กก...! แฮ่กก...! กระดูกทั่วทั้งตัวแตกหัก อวัยวะภายในฉีกขาด ประสาทสัมผัสทั้งหมดก็ค่อยๆเลือนราง ไม่ได้กลิ่น หรือได้ยินเสียง แสดงว่าตอนที่กินอาหารครั้งสุกท้ายนั้นก็ได้เสียประสาทรับรสก็ไปแล้วสินะ"
เขาเอามือกางออกทาบไปบนท้องฟ้า "ไม่รับรู้ถึงความร้อนเลย ดวงตาตอนนี้ก็มืดสนิท เช้าหรือยังนะ? นี่สินะความตาย....ถึงแม้จะเจ็บใจที่เอาชนะไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้สึกเสียดายเลย"
ไทพยายามที่จะหายใจเข้าลึกๆ แต่ด้วยสภาพตอนนี้ดูเหมือนระบบการหายใจเองก็จะสูญเสียไปแล้วเช่นกัน ไม่สามารถที่จะเปล่งเสียงออกมาได้อีกต่อไป
... "(ขออวยพรแด่การกำเนิดของราชาองค์ใหม่....! ถึงแม้ว่า...ภายภาคหน้าจะโหดร้ายกับนายไปสักหน่อย แต่ถ้าเป็นเขาล่ะก็....ผ่านไปได้แน่)"
..... "(หนาวจัง...)"