ทำไม? สิ่งที่ฉันต้องการมันไม่ใช่แบบนี้ อุดมคติที่ตัวฉันฝันมันไม่ใช่แบบนี้ ... ทั้งที่ตนเองพูดไว้ซะดิบดี แต่ท้ายที่สุดแล้วตัวเองก็ทำอะไรไม่ได้ ช่วยใครไม่ได้ ทำได้เพียงแค่ปล่อยให้มันผ่านไป โดยที่ฉันนั้นไม่สามรถทำอะไรได้เลย...
ตกลงแล้วฉันทำทั้งหมดนี้ไปเพื่ออะไรกัน? ทั้งหมดนี้เพื่อใครกัน? ...หรือทั้งหมดนี่เป็นเพียงแค่ความเห็นเก่ตัวที่ฉันยัดเยียดให้คนอื่นกัน?
"โลกที่คุณปรารถนาคือสิ่งใดกัน?" เสียงกระซิบจากหญิงสาวปริศนาที่ยื่นหน้าของเธอเข้ามาใกล้ถามกับจิน
"โลก...ที่...ตัวฉัน...ปรารถนา?"
หญิงสาวนั่นค่อยเอามือสัมผัสเบาไปที่อกของจินพร้อมกับผลักตัวจินไปข้างหลัง...ร่งกายค่อยๆร่วงหล่นลงไป ลึกเรื่อยๆ ลึกเรื่อยๆ ลึกเรื่อยๆ... ตกลงแล้วฉันเป็นใครกันแน่?...
...
...
...
...
ลืมตาตื่นขึ้นมาในที่ที่ไม่คุ้นเคย เพดานข้างบนก็ไม่คุ้นตา ลุกขึ้นจากตียงอย่างช้าเดินเข้าไปในห้องน้ำเหมือนอย่างเคย ทำทุกทุกอย่างอย่างที่เคยทำ แปรงสีฟันสองอันบนแก้วน้ำหนึ่งแก้ว ผ้าขนหนูสองผืน ...อีกผืนของใครกัน?
ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าท้องก็เริ่มร้องขึ้นมา จึงเดินไปที่ห้องครัว ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม? ถึงรู้มันอยู่ตรงไหน แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจค่อยเดินไป
พอถึงห้องครัวนั้นก็รู้ได้เลยว่ามีคนอยู่ เสียงหั่นผักดัง ฉับ! ฉับ! ฉับ! เสียงน้ำเดือดปุดดังอยู่ข้างๆ หญิงสาวที่ที่อยู่ตรงหน้านั่นเป็นใครกัน? จำไม่เห็นได้เลย ...แต่ทำไม? ฉันถึงเดินเข้าไปข้างหลังพร้อมกับสวมกอดเธอคนนั้นเป็นอย่างปกติ
"ตื่นแล้วหรอ? อาหารพึ่งจะเริ่มทำเองรอหน่อยนะ" เสียงเซร่าพูดกลับมาหลังจากที่จินนั้นเข้าไปกอดเธอจากข้างหลัง
"....." จินกลบกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆและพยายามที่จะอ้อนเธอ
"หยุดเลยนะ! เมื่อคืนยังไม่พออีกหรอ?"
"....."จินยังคงกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
"นายนี่เห็นข้างนอกแข็งกร้าวแบบนั้น แต่ข้างในอย่างกับเด็กน้อยเลยนะ"
จินเริ่มทำการกัดเบาๆไปที่หูของเซร่า จนทางเธอนั้นเริ่มจั๊กจี้ "อย่ามาทำอะไรแบบนี้ตอนคนกำลังทำอาหารอยู่สิ มันอันตรายนะรู้ไหม?" จนทางจินนั้นหยุดไป "ไปนั่งรอที่หน้าโทรทัศน์เลย เดี๋ยวถ้าเสร็จแล้วฉันจะยกไปให้"
"ค้าบบบบบบบ~~~~"
จินเดินไปที่ห้องนั่งเล่น นั่งลงบนโซฟาพร้อมกับเปิดโทรทัศน์ ในระหว่างนั้นดูเหมือนว่าเซร่าจะทำอาหารเสร็จแล้ว เธอกำลังเดินมาพร้อมกบจานอาหารที่อยู่ในมือนั่งลงข้างจิน
"นี่...ฉันทำสุดฝีมือเลยนะ หวงว่านายจะถูกใจ"
...ระหว่างนั้นเอง โทรทัศน์ที่จินได้ทำการเปิดไว้นั้นก็ได้มีเสียงดังขึ้นมา...
"...นี่เป็นโลกที่พี่ชายปรารถนาสินะ?"
เสียงที่ดังออกมาจากโทรทัศน์ ทันทีที่ได้ยินหันไปมองพบเด็กสาวคนหนึ่งผมยาวสีขาว แม้กระทั่งชุดที่เธอใส่ก็เป็นสีขาว ปรากฏอยู่ในจอโทรทัศน์ จินที่เห็นถึงกับอึ้งพูดไม่ออก เผลอทำซ้อมที่ถืออยู่หล่นลงพื้น
"นายนี่นะ ก็บอกแล้วว่าถือให้มันดีๆหน่อย" ในขณะที่เซร่าก้มไปเก็บซ้อมนั้นเอง เธอก็ได้สังเกตสีหน้าที่ดูไม่จืดของจินเลยเอ่ยถามไป "นายแลดูไม่สบายนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?"
"....." จินเอานิ้วชี้ไปที่โทรทัศน์โดยที่ไม่ได้พูดอะไร
"โทรทัศน์หรอ? ก็เห็นจะมีอะไรแปลกนี่ หรือว่านายจะแกล้งฉันอีกแล้ว...ฉันไม่หลงกลนายหรอกนะ" เซร่าไม่ได้ใส่ใจอะไร ลุกจากโซฟาเดินไปเปลี่ยนซ้อมให้จินใหม่ทันที
ขณะนั้นเอง เด็กสาวนั่นก็มานั่งข้างแทนที่เซร่า "นี่คือสิ่งที่พี่ชายต้องการที่จะอยู่สินะ?"
"พูดเรื่องอะไร?" จินตอบกลับมาด้วยเสียงที่สั่นเครือ
"ต้องการที่จะมีชีวิตอย่างธรรมดา ทำงานทั่วๆไป มีคนรัก แต่งงานอยู่ด้วยกัน และมีชีวิตอย่างสงบสุข แต่พี่ชายก็รู้ดีนี่ว่าตัวเองในตอนนี้ทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว"
"แล้วมันผิดหรือไง!!!? ที่ฉันต้องกาสรอะไรแบบนี้!!!" จินเริ่มตะคอกเสียงดังใส่เด็กสาวนั่น "ใช่!! ฉันรู้ดีว่าตอนนี้อาจจะสายไปแล้วก็ได้ ยิ่งทำมันเท่าไหร่ก็รู้สึกว่ายิ่งห่างไกลจากอุดมคติที่ตนเองได้ตั้งไว้ ทั้งที่มันควรจะเป็นไปได้สวยแท้ๆ แต่มัน!....แต่มัน! ฉันควรจะทำอะไรต่อไปดี? ที่ทำมาทั้งหมดมันเพื่ออะไรกัน!!!?"
ในตอนนั้นเองที่เซร่าเดินเข้ามาพร้อมกับซ้อมที่อยู่ในมือ ยื่นมาให้กับจน แต่เธอก็สังเกตว่าสีหน้าของจินดูอาการไม่ค่อยเลย "นายไหวหรือเปล่า?"
เมื่อจินรู้ตัวเด็กคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว เขาจึงรับซ้อมที่เซร่ายื่นมา "ไม่มีอะไร แค่รู้สึกเหนื่อยๆนิดหน่อย"
ช่วงที่กระพริบตานั้นเองภาพทั้งหมดโดยรอบก็เปลี่ยนไป ข้าวของภายในห้องที่จัดไว้เป็นระเบียบตอนนี้ก็กระจัดกระจายไปทั่ว สีแดงฉานที่ปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง ซ้อมที่อยู่ในมือกลายเป็นมีด พร้อมกับ...ศพของเซร่าที่นอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้า มีบาดแผลนับหลายสิบถูกแทงด้วยมีด ...มีดที่อยู่ในมือฉัน ฉันเป็นคนฆ่าเธอเอง...
"คุณคงจะแค้นใจใช่ไหมล่ะ? ที่จู่ๆก็เข้ามาตบทำร้ายตั้งขนาดนั้น ด่าด้วยคำหยาบคายมากมาย ทั้งที่ตัวเองเป็นผู้เสียหายแท้ๆ" หญิงสาวสวมชุดสีดำเข้ามากระซิบที่ข้างๆหูของจิน
"หนวกหู!!!" จินทำการสะบัดมือไปข้างหลัง ทันใดนั้นเองคนที่อยู่ข้างหลังนั้นเป็นเฮนรี่ที่มีมีดเสียบเข้าที่คอ จนเลือดพุ่งกระฉูดออกมาปกคลุมตัวของจิน
"ฉันอุส่าห์เชื่อใจนายแท้ๆ...แต่ทำไม?" และหลังจากนั้นเขาก็ลงไปนอนจมกองเลือด
"ไม่...ไม่ ...ไม่...ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไร"
"ไม่...เป็นคุณต่างหาก ทั้งหมดเป็นฝีมือคุณเอง ...คุณเป็นคนฆ่าพวกเขา" เสียงกระซิบที่ข้างหูจากด้านหลังคอยย้ำเตือนเขาแบบนั้น
"ก็บอกว่าหนวกหู...!!!!!" จิยพยายามสะบัดแขนไปข้างหลังทันทีที่ได้ยินแบบนั้น จู่ๆก็มีมือของแจ็คมาจับเอาไว้
"ก็บอกไปแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดไว้หรอกนะ ทำไมถึงไม่ยอมฟัง"พอพูดจบเขาก็จับมีดที่อยู่ในมือของจินทิ่มเข้าที่คอ และล้มลงนอนจมกองเลือด
จินเริ่มตั้งสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มือ แขนและขาก็สั่นจนทำมีดที่อยู่ในมือตกพื้น หญิงสาวปริศนานั่นก็เข้ามาหยิบมีดนั่นขึ้นมา
"คุณก็เป็นอย่างนี้เสมอมา ยัดเยียดอุดมคติของตัวเองให้คนอื่น ทำตัวว่าตนเองนั้นสามารถทำได้ทุกอย่าง แต่แล้วเป็นอย่างไร? สิ่งที่คุณทำได้มันก็มีแค่เพียงอย่างเดียว คือการพรากชีวิตของคนอื่นอย่างไงล่ะ คุณมันก็แค่สิ่งมีชีวิตที่ใช้กำลังเพียงอย่างเดียว" เธอยื่นมีดมาให้กับจิน "ที่บอกว่าจะทำเพื่อคนอื่นนั้นเองก็แค่คำโกหก คุณนั้นทำเพื่อตัวเองมาตั้งแต่แรกแล้ว ผลักไสความรับผิดชอบให้คนอื่น แต่ตนเองกลับหนีหางจุกก้น เพราะฉะนั้นแล้วสิ่งที่คุณต้องทำมีเพียงแค่อย่างเดียว...."
ฆ่าตัวเองซะ.....! ฆ่าตัวเลย.....! ฆ่าตัวเองซะเดี๋ยวนี้....! เศษสวะอย่างแกไม่มีค่าควรจะอยู่ในโลกใบนี้หรอก....! ฆาตกรอย่างแกตายไปซะได้ก็ดี.....! เสียงดังที่ก้องอยู่ในหัวนั้นมาจากศพที่นอนเรียงรายอยู่ในนั้นพูดขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง แบบเดิมซ้ำไปเรื่อยๆ ในมือกำมีดไว้แน่น ทั้งที่ยังสั่นยู่ ค่อยนำใบมีดจ่อเข้าที่คออย่างช้าๆ หลับตาลง หายใจเข้าลึกๆ 1.....2.....3.
...
...
...
.....
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากเตียงด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกและหวาดกลัว มองมือทั้งสองข้างที่ยังสั่น จับไปที่คอก็ไม่พบบาดแผล
"เมื่อกี้...ฝันร้ายอย่างนั้นหรอ?"
มองไปยังคนที่อยู่ข้างๆก็เห็นเซร่าที่กำลังนอนด้วยสภาพที่นอนเปลือยมีผ้าห่มคลุมตัวเธออยู่ กับเสื้อผ้าของทั้งสองที่กระจัดกระจายไปทั่วห้อง ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงโดยที่ไม่ให้เธอตื่น เดินเข้าไปยังห้องน้ำทำกิจวัตรเหมือนอย่างเคย เรื่องทั้งหมดมันก็แค่ฝันร้ายไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น ใช่! ฝันร้าย คิดได้แค่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น.....
"คิดจะหนีไปไหนหรอ? พี่ชาย" เด็กสาวชุดสีขาวปรากฏตัวในกระจกห้องน้ำพูดกับจิน เมื่อเขาหันกลับไปดูข้างหลังกลับไม่พบใคร และเมื่อทันทีที่หันกลับมา ภาพที่อยู่ตรงหน้าก็เปลี่ยนไป มิติเริ่มที่จะบิดเบี้ยวไปทีละนิด ทีละนิด พื้นที่เขายืนอยู่ค่อยๆแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ ทำให้เขาร่วงลงไปในที่ที่ไร้ก้นบึ้ง มีเพียงแค่ร่างของเขาที่ยังลอยอยู่บนอากาศท่ามกลางความมืดที่รายล้อมเขาอยู่....
ที่นี่ที่ไหน?....
ฉันเป็นใครกัน?.....
แล้วต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน?....
...
...
...
"นายเป็นอะไรหรือเปล่า?" เสียงเรียกที่คุ้นเคยพร้อมกับเขย่าที่ร่างกายของฉันอย่างแรง
"อ้อ...เซร่าหรอกหรอ? ทำไม? ฉันเป็นอะไรหรอ?"
"ก็เห็นสีหน้าเวลานอนของนายดูทรมานมากเลย เป็นอะไรหรือเปล่า?"
"ไม่มีอะไรหรอก...ก็แค่"
ก่อนที่จินจะพูดจบเซร่าก็เอามีดเสียบเข้าที่ท้องของจินพร้อมด้วยรอยยิ้มที่แสยะขึ้นบนใบหน้า เสียงหัวเราะที่ดูปิติยินดีที่ตัวเองได้ทำบางสิ่งบางอย่างได้สำเร็จ
"ฮะ...ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
พอเขาล้มลงแล้วเธอยังไม่หยุดขึ้นค่อมบนร่างกายและแทงมานับครั้งไม่ถ้วนซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเตียงที่เคยเป็นสีขาวนั้นถูกย้อมไปด้วยเลือด เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป แต่ในขณะนั้นตัวของเซร่าก็ได้หยุดชะงัก
"ถ้าหากยังอยู่แบบนี้ต่อไปพี่ชายจะแตกสลายเอานะ" เสียงพูดดังขึ้นในหัวของฉัน มันบอกเอาไว้อย่างนั้น...
...
...
...
...
จินได้สติขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนั้นอยู่ตรงหน้าโรงพยาบาลเสียแล้วโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ใหญ่ที่สุดในเซนเตอร์
"ตื่นแล้วหรอ? พี่ชาย" เด็กสาวชุดสีขาวยืนอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับพูดกล่าวทักทาย
"เธอเป็นใครกันแน่?"
เด็กสาวเดินเข้าไปในโรงพยาบาลโดยที่ตนเองไม่ได้พูดอะไร
"เดี๋ยวก่อน!" จินพยายามที่จะวิ่งตามไป แต่ก็สังเกตได้ว่าขาข้างหนึ่งของเขานั้นได้รับบาดเจ็บเหมือนว่าถูกสิ่งที่แหลมคมมากๆแทงเข้าซ้ำไปมา จนไม่สามารวิ่งได้ เลยจำเป็นต้องค่อยๆเดินตามไป
"ตอบฉันมาก่อนสิ! ว่าเธอเป็นใครกันแน่!?"จินยังคงถามแบบเดิม
เด็กสาวนั่นยืนรออยู่หน้าลิฟต์แล้วหันมาบอกกับทางจินที่ตามมาว่า "ต่อจากนี้หนูจะเล่าเรื่องราวของเด็กสาวคนหนึ่งให้ฟัง จุดเริ่มต้นที่เด็กสาวที่แสนธรรมดาคนหนึ่ง และจุดจบของเด็กสาวนั่น"
จินยอมทำตามแต่โดยดีข้นลิฟต์ไปพร้อมกับเด็กสาวนั่น โดยที่ไม่ได้พูดอะไร ท่ามกลางบรรยากาศที่ตรึงเครียดนั่นเอง เด็กสาวก็เริ่มเล่าเรื่องที่เธอได้เคยพูดเอาไว้
...เด็กสาวคนหนึ่งเป็นแค่เด็กสาวธรรมดาที่กำลังเรียนมัธยมปลาย มีชีวิตอย่างปกติเหมือนคนรุ่นราวคราวเดียวกัน ถึงแม้การเรียนและกีฬาจะทำได้ค่าเฉลี่ย แต่เธอก็พอใจในแบบนั้น
วันหนึ่งเธอถูกคนที่ดูมีอายุมากกว่าเข้ามาขอคบด้วย เขาเป็นพี่ที่เรียนโรงเรียนเดียวกัน หน้าตาดี การเรียนและกีฬาก็อยู่ในระดับดี แต่เธอนั้นกลับปฏิเสธคำขอนั้นไป เพราะอะไรนะหรอ? เธอบังเอิญไปได้ยินกลุ่มเพื่อนที่คุยกัน เหมือนว่าจะมีเพื่อนในชั้นเรียนของเธอชอบคนคนนี้อยู่
ทั้งที่เรื่องมันควรจะจบแบบมีความสุขแท้ๆ แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น ตั้งแต่นั้นมา เพื่อนในห้องก็มองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ทุกวันมักจะมีคำนินทาเกิดขึ้น บางวันก็มีขีดเขียนบนโต๊ะเรียน ไม่ก็ตอนเข้าห้องน้ำก็ถูกน้ำสาดจนเปียกโชก เด็กสาวนั่นทำได้แต่เพียงบอกในใจเอาไว้ว่า ทนเอาไว้ ทนเอาไว้ ทนเอาไว้ .....เดี๋ยวสักวันพวกเขาก็ลืมและเลิกไปเอง....
แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น มันรุนแรงขึ้น พวกเขาเริ่มทำร้ายร่างกายทั้งตบตี ไม่ก็ฉีกเสื้อของเด็กสาวนั่นจนขาดวิ่น ถ่ายภาพหน้าอายของเธอเอาไว้ ปล่อยมันลงอินเตอร์เน็ต จับขังไว้ในห้องเก็บของในโรงเรียนจนเช้า นานๆเข้าจนจิตใจของเธอเริ่มแตกสลายไปในที่สุด สายตาก็นิ่งไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา เป็นปลายที่ตายแล้วโดยแท้จริง
จนวันหนึ่งเธอเดินกลับบ้านหลังจากที่ตนเองถูกขังไว้ในห้องเก็บของ ด้วยสภาพที่ชุดนั้นขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี ในขณะนั้นเองเธอถูกคนเร่ร่อนบุกเข้ามาโจมตีเพื่อหวังจะกระทำชำเราเธอ จุดประสงค์ของเขามีเพียงแค่อย่างเดียวคือร่างกาย มันจับเธอกดลงกับพื้นในตรอกที่มืด เธอไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด คิดได้แต่เพียงในใจว่า ...นี่สินะจุดจบของฉัน
แต่ในจังหวะนั้นก็มีคนคนหนึ่งเข้ามาช่วย เขาเตะชายเร่ร่อนจนกระเด็น และตะโกนออกเสียงดังเพื่อเรียกให้ตำรวจเข้ามาช่วยทัน ชายคนนั้นเขาอาสาที่จะพาเด็กสาวนั่นไปส่งที่บ้านจนกว่าตัวเธอนั้นจะปลอดภัย เขาเดินจูงมือเธอค่อยๆเดินอย่างช้าๆ จนถึงบ้านในที่สุด ก่อนจากไปเขาได้มอบความกล้ากับเธอที่กำลังสิ้นหวังในชีวิตของตนเอง ให้ลุกขึ้นสู้กับมัน เพียงแค่คำพูดของชายแปลกหน้านั่นก็ทำให้เด็กสาวนั่นมีกำลังใจ เปลี่ยนแปลงไปเป็นคนละคนนับตั้งแต่นั้นมา...
จินและเด็กสาวปริศนาขึ้นลิฟต์จนมาหยุดอยู่ที่ชั้นๆหนึ่ง เป็นชั้นพวกกลุ่มคนสำคัญ ภายภาคหน้าตอนนี้เป็นโถงทางเดินที่ยางและดูสะอาดสะอ้าน เด็กสาวนั่นเด็กนำจินไป พร้อมกับเล่าเรื่องราวต่อจากนั้นอีก...
การพบเจอนั้นทำให้เด็กสาวนั่นเปลี่ยนไป เธอแลดูมีความกล้ามากขึ้น และพร้อมที่จะแบกรับความหวังของคนอื่นได้ ในตอนที่คิดแบบนั้น...
เด็กสาวเดินมาหยุดหน้าที่ห้องหนึ่ง ป้ายข้างหน้านั้นมีชื่อชื่อหนึ่งแปะอยู่ "นิชิโระ ฮินะ" เธอเป็นหนึ่งในนัมเบอร์ที่อยู่ในงานประชุมในตอนนั้น เด็กสาวนั้นเปิดประตูเข้าไป และจินที่ตามเข้าไปทีหลังก็พบเห็น ภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นเด็กสาวที่ไร้สติถูกต่อเครื่องช่วยหายใจ และพ่วงด้วยเครื่องวัดชีพจรที่อยู่ข้างๆสายระโยงระยางเต็มไปทั่วทั้งห้อง ภายในห้องที่เงียบมีเพียงแค้เสียงชีพจรที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่องและคงที่
"นี่มันคือ..."
"ใช่! ....นี่แหละร่างจริงของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าของพี่ชาย และยังเป็นเด็กสาวในเรื่องเล่าอีกด้วย" เธอหันมาพูดกับจิน
"เป็นไปไม่ได้ ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะพวกเราน่าจะฟื้นฟูบาดแผลทางกายภาพได้เองนี่ ตราบใดที่ยังไม่โดนโจมตีที่จุดตาย โดยพวกเดียวกัน"
"ใช่! ถึงพวกเราจะสามารถฟื้นฟูบาดแผลทางกายภาพได้ก็จริง แต่ทางจิตใจมันคนละเรื่อง"
ในขณะที่จินกำลังตกใจภาพตรงหน้านั้นก็มีเด็กสาวอีกคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากข้างหลัง แต่ครั้งนี้เป็นเด็กสาวในชุดสีดำ "คุณเองก็ทราบดีนี่ว่ามันไม่ได้เป็นไปดั่งที่คิดทุกอย่าง บางอย่างถ้าจะเกิดมันก็ต้องเกิด ถึงแม้จะพยายามหลีกเลี่ยงให้ตายอย่างไง ท้ายที่สุดแล้วมันก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนอยู่ดี" เด็กสาวในชุดดำเดินผ่านทะลุตัวของจินมาหยุดอยู่ข้างๆเด็กสาวในชุดสีขาว
"พวกเธอเป็นตัวอะไรกันแน่.....!"
"พวกเราทั้งสองต่างก็มีต้นกำเนิดที่เหมือนกัน มาจากเด็กสาวคนเดียวกัน เพียงแค่จุดประสงค์เท่านั้นที่ต่างกัน" เด็กสาวทั้งสองพูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
"สีขาวแทนถึงพลังงานด้านบวกที่อยู่ในทุกคน ความมั่นใจ ความหยิ่งทะนง ความรัก การให้อภัย"
"ส่วนสีดำแทนถึงส่วนที่เป็นพลังงานด้านลบทั้งหมดของมนุษย์ ความสิ้นหวัง ความอ่อนแอ และความกลัว"
"สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดก่อเกิดเป็นพวกเราทั้งสอง เปรียบเสมือนที่ที่มีแสงก็ย่อมมีเงา"
"แล้ว...จะให้ฉันทำอะไร?" จินพูดน้ำเสียงที่สั่นเครือพร้อมกับในมือที่กำดาบไว้แน่นจนสั่น
เด็กสาวทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะพูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
"พี่ชาย/คุณ เองก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่หรอ?......"