จุดเริ่มต้น

"ยินดีต้อนรับกลับค่ะ นายน้อย"

น้ำเสียงไพเราะและรอยยิ้มใจดีจากผู้ดูแลที่ล่วงเข้าสู่วัยกลางคน ถือเป็นสิ่งปกติที่จะได้รับทุกครั้งเวลากลับมาถึงบ้าน เรือนญี่ปุ่นโบราณหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ยังคงให้ความรู้สึกเงียบสงบและชวนให้ผ่อนคลายเหมือนอย่างเคย

ราวกับความเหนื่อยล้าที่สะสมอยู่บนบ่ามานานค่อย ๆ ถูกปลดวางไว้ตรงหน้าประตู ความอบอุ่นและปลอดภัยที่โอบล้อมตัวบ้านไว้ทำให้ช่วงไหล่ที่แข็งเกร็งมาเป็นเวลานานค่อย ๆ ผ่อนคลายลง พร้อมกับลมหายใจที่ถูกผ่อนออกช้า ๆ

"กลับมาแล้ว"

สิ้นคำพูดนั้นกระเป๋าใบใหญ่ก็ถูกยื่นให้คนที่ยืนต้อนรับอยู่แถวนั้นเอาไปจัดการต่อให้เรียบร้อย ขณะที่ร่างสูงโปร่งของนายน้อยแห่งตระกูลอาคาวะ ที่มีชื่อเสียงมาอย่างยาวนานในเกียวโต ก็มุ่งหน้าไปยังสถานที่ประจำที่มักจะต้องแวะไปเป็นอันดับแรกหลังกลับมาจากไปทำภารกิจเสมอ

"ถ้าจำไม่ผิดวันนี้ปู่มีแขกด้วยนี่นะ"

"....."

น้ำเสียงร่าเริงตามปกตินิสัยของคนที่เดินตามมาไม่ได้ทำให้จังหวะการก้าวเท้าของคนที่เดินนำหน้าสะดุดไปแต่อย่างใด คนสูงกว่าเพียงแค่เหลือบมองเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะละสายตากลับมามองทางเดินที่เริ่มมืดลงเพราะพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน

ใช้เวลาไม่นานนักทั้งสองคนก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานหนึ่ง และโดยที่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก น้ำเสียงแหบแห้งของชายชราก็ดังออกมาจากด้านในราวกับรู้อยู่แล้ว

"เข้ามาได้เลย"

"ขออนุญาตครับ"

บานประตูถูกเลื่อนเปิดออกเผยให้เห็นคนสองคนที่นั่งอยู่ด้านใน แววประหลาดใจไหลผ่านดวงตาสองคู่ของผู้มาใหม่ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่ได้เอ่ยปากถาม เพียงแค่เดินเข้าไปนั่งลงบนเบาะรองนั่งที่ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อยเท่านั้น

"เป็นยังไงบ้าง"

"เรียบร้อยดีครับ"

คำตอบที่ได้รับทำให้ชายชราเจ้าของห้องพยักหน้ารับอย่างพอใจ รอยยิ้มใจดีปรากฏอยู่บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยตามกาลเวลา ก่อนจะละสายตาจากหลานชายไปยังใครอีกคนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ กัน

"เหนื่อยหน่อยนะ"

ฝ่ายที่ได้รับประโยคนั้นไม่ได้ตอบอะไรนอกจากหัวเราะรับเบา ๆ ซึ่งอดีตผู้นำตระกูลอาคาวะเองก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ เขาทำเพียงหันกลับมามองหลานชายอีกครั้งแล้วถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"จำที่ปู่บอกว่าจะมีนักเรียนแลกเปลี่ยนมาอยู่ที่บ้านเราได้ไหม"

"จำได้ครับ"

พูดจบดวงตากลมโตก็เหลือบมองไปทางคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลกันนัก อย่างรู้ดีว่าคุณปู่คงจะหมายถึงคน ๆ นี้ และทางฝ่ายนั้นเอง พอรู้ตัวว่าถูกมองก็หันมาส่งยิ้มบาง ๆ ให้อย่างเป็นมิตร ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่น้ำเสียงใจดีจากผู้อาวุโสที่สุดดังขึ้นมาอีกครั้ง

"รุ่นราวคราวเดียวกันแบบนี้น่าจะสนิทกันไม่ยาก"

ประโยคที่ดังขึ้นได้รับการตอบสนองเป็นการพยักหน้าของเด็กหนุ่มสองคนที่ในตอนนี้หันกลับมามองหน้ากันไปมา ก่อนที่ทางฝ่ายเจ้าบ้านจะยื่นมือออกไปแล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"อาคาวะ ชิโนบุ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ฉัน อวี้ อันฉี จะเรียกว่า อัลฟ่า ก็ได้ จากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยนะ"

tbc...