สวัสดีครับทุกคน ผมแจ็กเอง ตอนนี้อยู่ไหนน่ะเหรอครับ? อยู่ในเกมต่างโลกครับผม ใช่ๆ เกม VRMMORPG แฟนตาซีผจญภัยสดใสร่าเริง ที่ที่คุณจะมีชีวิตใหม่ โลกแห่งความสุขที่กำลังรอพวกคุณอยู่…
"เหอเหอ"
ทำไมผมถึงหัวเราะแบบมีเลศนัยน่ะเหรอครับ? ก็เพราะผมเพิ่งล็อกอินเข้าเกมมาได้ไม่ถึงสองชั่วโมง กำลังเพลิดเพลินใจกับสิ่งอัศจรรย์ที่ได้เห็นเป็นครั้งแรกในชีวิต อารมณ์นี่คือกำลังฟินแท้ๆ เลย แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับผม
ผมเดินเข้าไปที่กิลด์นักผจญภัย เดินเลยเข้ามาในส่วนของห้องร้านเหล้า อาหารและเครื่องดื่ม หรือที่เรียกกันว่า "บาร์" นั่นแหละครับ ที่นี่เป็นแหล่งข่าวชั้นดีของเกมแนว RPG เลยละผมจำได้ แต่จู่ๆ ผมกลับโดนบังคับให้เอาหน้าแนบกับเคาน์เตอร์บาร์ ถูกขู่ฆ่าและอยู่ในสภาพโก้งโค้งขยับขัดขืนไม่ได้
อืมๆ ไม่ใช่ว่าโลกจริงไม่เคยโดนแบบนี้หรอกน่ะครับ เอ่อ… ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องโดนจับโก้งโค้งนะ อย่าเพิ่งคิดลึกกันล่ะ แหะแหะ แต่ผมหมายถึงเรื่องโดนเอามีดจ่อคอหอยเนี่ย เพิ่งจะเจอกับตัวเองเป็นครั้งแรก ผมเคยมีเรื่องชกต่อยบ้างเป็นบางครั้ง มันเป็นความคึกคะนองของวัยรุ่นและวัยเด็ก เป็นรสชาติชีวิตอย่างหนึ่งล่ะมั้ง แต่รสชาติชีวิตที่ระทึกใจในครั้งนี้จะเป็นยังไงต่อนั้น ไปเอาใจช่วยผมด้วยกันเถอะ
...
"ว่าไง! แกรู้จักมันไหม?!" ลุงบาร์เทนเดอร์ถามออกมาอย่างดุดัน
"...ไม่รู้ครับ! ผมไม่รู้จักคนหน้าตาแบบนี้!" แจ็กตะโกนตอบทั้งที่โดนกดหัวอยู่
"ฮึ! เดี๋ยวก็รู้ว่าแกพูดจริงรึเปล่า" ลุงแสยะยิ้มอีกครั้งแล้วพูดว่า
"เปิดรายชื่อเพื่อนของแกซะ!"
แจ็กสะดุ้งเฮือก พลางคิดในใจ 'ฉิบหายแล้ว แบบนี้ก็ได้เรอะ ถ้าเปิดให้ดูความแตกแน่นอน 100%'
"เร็วๆ ไอ้หนุ่ม อย่าลีลา ยิ่งช้าแกยิ่งมีพิรุธนะเฮ้ย เอางี้สิ ถ้าแกไม่รู้จักมันจริงๆ อยากกินอะไรข้าจะเลี้ยงแกทุกอย่างเลย แต่ถ้าแกโกหกละก็...แกตาย" ลุงบาร์เทนเดอร์พูดขู่ระยะเผาขน จนแจ็กถึงกับได้กลิ่นซิการ์และกลิ่นเหล้าคลุกเคล้ากันลอยออกมาจากปากของลุง
"..."
แจ็กบ่นในใจว่า'แม่งเอ๊ย เพิ่งเข้าเกมเอง ก็จะตายซะแล้วตู สกิลก็ยังไม่มี เลเวลก็เพิ่งจะหนึ่ง จะเอาอะไรไปสู้เนี่ย เออ ช่างเหอะ ยอมก็ได้วะ'
"เร็วๆ เซ่!!"
"คร้าบ ครับๆ เปิดให้ดูเดี๋ยวนี้ละครับ คอมมานด์ วินโดว์"
"..."
"แกก็กดสิวะ นิ่งบื้ออยู่ได้ ข้าจะไปกดได้ไงเล่า นั่นมันวินโดว์ของแก!" ลุงตะโกน
"เอ้า! ก็ผมไม่รู้นี่ครับ ผมเพิ่งเข้าเกมมาเองอ่า" แจ็กเอื้อมมือขึ้นกดอย่างทุลักทุเล เขากดไปที่เมนู [สังคม] [เพื่อน]
"บ๊ะ! นั่นไง แกมีเพื่อนชื่อวิน หึหึหึ เอาเลย นัดมันไปเจอที่หน้าจตุรัสเดี๋ยวนี้ จะได้รู้ว่ามันใช่คนที่ข้าตามหารึเปล่า"
"ไอ้จ้อย แกเตรียมตัวเอาไว้ละ ไปวางกับดักเอาไว้ก่อนเลย" ลุงหันไปสั่งคนข้างๆ ที่ถือใบประกาศจ่อหน้าแจ็กเมื่อสักครู่
"รับทราบครับ ลุงปื๊ด" จ้อยทำท่าตะเบ๊ะให้
"ไอ้นี่ เรียกชื่อในเกมสิวะ ตูชื่อ เปร-โด ว้อย!" ลุงปื๊ดเอามือข้างที่ถือมีดขึ้นมาชี้หน้าโวยใส่ไอ้จ้อย
"โธ่ลุง! ตะกี้ลุงยังเรียกผมไอ้จ้อยอยู่เลย ผมชื่อ โจ-ชัวนะครับ" ไอ้จ้อยเถียงกลับ
จังหวะนั้นเอง จู่ๆ ก็เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น
บรึ้ม! บรึ้ม! ฟู่วววววววว
ควันสีเทาหนากระจายไปทั่วบาร์ของกิลด์ คนในร้านทั้งหมดประมาณเกือบ 20 คน อยู่ในอาการแตกตื่นและสำลักควัน
"แค่ก! ฝีมือใคร---!" ลุงปื๊ดยังพูดไม่ทันจบประโยค มีเท้าข้างหนึ่งแหวกควันขึ้นมาจากข้างล่าง เตะเสยปลายคางลุงปื๊ดเข้าให้
ผัวะ!
"แอ่ก!" ลุงปื๊ดตัวลอย ล้มตึงกระแทกพื้นกลิ่งโคโล่ไปข้างหลัง
"แจ็ก มาทางนี้เร็วเข้า!" หลังจากที่วินเตะลุงปื๊ดเสร็จ เขารีบดึงแจ็กหายหลบเข้าไปกลุ่มควัน
"แค่กๆ ลุงปื๊ด โดนเล่นแล้วใช่มั้ย ตายรึยัง?!" ไอ้จ้อยสำลักควันไปด้วยตะโกนถามไปด้วย
"ฮึ่ม! ถุย! ถ้าข้าตายแล้ว จะตอบแกได้ไหมวะ ไอ้เด็กนั่นมันหลุดไปแล้ว รีบมองหามันเร็ว!" ลุงปื๊ดตะโกนอย่างเดือดดาลพร้อมถ่มเลือดลงที่พื้น
"ทุกคนตั้งท่าพร้อมต่อสู้นะ มันอยู่ในนี้แหละ!" ลุงปื๊ดเรียกค้อนเหล็กยักษ์คู่ใจออกมาถือไว้
จากนั้นเขาได้ยินเสียงฝีเท้าจากทางด้านหลัง มีคนกำลังพุ่งเข้ามาหาเขา "ตุบๆๆ..."
"ฮึ! คิดว่าจะได้ลอบโจมตีข้าง่ายๆเรอะ!" เขากระโดดหมุนตัวกลับหลัง เหวี่ยงค้อนด้วยสองมือทุบลงมาเป็นเส้นตรง
"ย้ากกก! ตาย! [ไจแอนท์ สแมช]!!"
ตูม!!
ลุงปี๊ดใช้สกิลไม้ตายระดับ A โจมตีโดนเป้าหมายอย่างจัง
"เสร็จข้าละว้อย เป็นไงว่ะ แหลกคาพื้นตายเลยไหมล่ะ เยี๊ยกฮ่าฮ่า!"
แต่เมื่อยกค้อนขึ้น ลุงปื๊ดตกใจที่เห็นไอ้จ้อยนอนดิ้นแด่วๆ คาพื้นอยู่
"เอ้า! ไอ้จ้อย แกลงไปทำอะไรที่พื้น?!"
"อั่ก!" ไอ้จ้อยกระอักเลือดก่อนที่จะตอบ
"...นะ ...นี่ลุงถามจริง หรือจะกวน… ผมกันแน่ คนอุตส่าห์… รีบมาระวังหลัง...ให้... อะเฮื้อ! กรรมของตู~" ไอ้จ้อยกระอักเลือดอีกครั้ง แล้วนอนตายกองอยู่ที่พื้น
"ไอ้จ้อย ข้าขอโทษ รอแป๊บนะ ข้าจะชุบชีวิตให้เดี๋ยวนี้ อ้าวเฮ้ย!
ไอ้ฉิบหาย! ไอเท็มชุบชีวิตดันหมดอีก มีใครมีไอเท็มชุบชีวิตเหลือบ้าง ข้าขอยืมก่อน!"
จากนั้นในร้านเกิดชุลมุนวุ่นวายมากกว่าเดิม เพราะจู่ๆ ก็มีจานและแก้วบินว่อนไปทั่วท่ามกลางกลุ่มควัน
เพล้ง! "โอ๊ย! ใครทำฉัน?!"
ผัวะ! เพล้ง! "ฮึ่ย ข้าไม่ยอมตายง่ายๆหรอกเว้ย!"
ทุกคนในร้านสับสนวุ่นวายเนื่องจากการถูกโจมตีโดยไม่ทราบสาเหตุ และวิ่งชนกันเองมั่วไปหมด ไม่รู้ใครเป็นศัตรูหรือมิตรกันแน่ ต่างคนต่างระดมปลดปล่อยสกิลออกมากันยกใหญ่ เกิดแสงวูบวาบหลากสีขึ้นภายในร้าน
[ซอร์ดบาช!]
[ดับเบิ้ลสตราฟท์!]
[มีดพิษ!]
[ไฟร์บอล!]
"เฮ้ย! ไอ้โง่ตัวไหนใช้เวทไฟในร้านวะ ร้านข้าได้ไหม้หมดพอดี!" ลุงปี๊ดตะโกน
บรึ่ม! ฟู่ววววว เสียงระเบิดควันตามมาอีกหนึ่งลูก
"เปิดประตูหน้าร้าน แล้วใครมีเวทลม รีบใช้เดี๋ยวนี้เลย!" เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนออกมา
จากนั้นจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนถีบประตู "โครม!"
"เวทลมเหรอ ฉันมีๆ แป๊บหนึ่งนะ!" จอมเวทสาวที่อยู่มุมร้านส่งเสียงบอก
"เอาล่ะนะ! [แอโรว์!]"
ฟิ้วววววว! ฟิ้วววววว! สายลมที่พัดออกมาจากมือจอมเวทสาว ช่วยพัดไล่ควันในห้องออกไปเกือบหมด
เมื่อควันเริ่มจางลง ทุกคนมองซ้ายมองขวา หาตัวการของเรื่องนี้
"ไหนๆ ไอ้เด็กบ้าสองคนนั่น หายไปไหนแล้ววะ!"
"ลุงปื๊ด! นั่นไงๆ มีคนสองคนกำลังวิ่งออกจากกิลด์ พวกมันคนหนึ่งมีรอยสักด้วย!" อัศวินคนหนึ่งชี้ไปทางประตูใหญ่ของกิลด์ ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว เห็นคนใส่ผ้าคลุมมีฮู้ดวิ่งออกไปอย่างลุกลี้ลุกลน และชนคนที่เดินเข้ามา ชนข้าวของกระจัดกระจาย แถมมีคนหนึ่งมีรอยสักที่แขนอีกต่างหาก
"ใช่พวกมันแน่ รีบตามไปเลย!" ทุกคนในบาร์ที่เหลืออยู่ประมาณ 20 คน วิ่งตามออกไปกันหมด ในร้านจึงโล่งไม่เหลือใครเลยสักคนเดียว บางคนตอนแรกไม่ได้สนใจเรื่องค่าหัววินด้วยซ้ำ แค่มานั่งกินข้าวเฉยๆ แต่พอตกอยู่ในสถานการณ์เมื่อสักครู่ ทำให้ทุกคนอยากจะมีส่วนร่วมในการล่าครั้งนี้ซะแล้ว
...เมื่อเสียงจากในร้านเงียบลง หีบเก็บของใหญ่ที่หลังบาร์ ก็เปิดอ้าออกเล็กน้อย มีสายตาสองคู่แอบมองเล็ดลอดจากในหีบ
"ไอ้วิน นายว่าพวกมันไปกันหมดยัง?" แจ็กกระซิบถาม
"เออ ฉันว่าหมดแล้วแหละ รีบเผ่นออกจากร้านก่อนดีกว่า รับนี่ไป ผ้าคลุมมีฮู้ดกับหน้ากาก" วินกดของออกมาจากคลังเก็บของในวินโดว์แล้วส่งให้แจ็ก
ทั้งคู่เปิดหีบออกมา แจ็กรีบใส่ผ้าคลุมสวมหน้ากาก
"ให้ตายสิ นี่นายแอบอยู่ในนี้มาตลอดเลยเหรอ แผนนายเฉียบขาดมากเพื่อน พวกนั้นหลงติดกับทุกคนเลย ฮ่าฮ่า ว่าแต่สองคนที่วิ่งออกไปนั้นเป็นใครอ่ะ?" แจ็กถาม
วินยิ้มดีใจที่แผนสำเร็จด้วยดีแล้วตอบแจ็กว่า "ที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ฉันมีซื้อระเบิดควันเก็บไว้นานแล้ว กะไว้แล้วว่าวันหนึ่งต้องได้ใช้ ยิ่งเป็นห้องปิดแบบนี้เหมาะมาก ส่วนที่เหลือก็คือจังหวะต้องแม่น ใช้จานกับแก้วในร้านให้เป็นประโยชน์ เท่านี้แผนจิตวิทยาก็ได้ผลชะงัดแล้ว"
"ร้ายกาจ!" แจ็กยกนิ้วโป้งให้เพื่อน
วินทำหน้าเศร้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ฉันขอโทษนะแจ็ก ที่ลากนายเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้ด้วย"
"ฉันพอจะรู้อยู่แล้วว่ามันต้องยุ่งวุ่นวาย แต่ก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้เลยจริงๆนะ พอฉันล็อกอินเข้ามา ก็จ๊ะเอ๋กับคนที่จำได้ทันที เลยรีบเผ่นไปด้วย คิดแผนไปด้วย จากที่ฉันคำนวณ ในสถานการณ์ปัจจุบัน ถ้าจะแกร่วรออยู่ข้างนอก กว่าที่ฉันจะหานายเจอ มีหวังได้โดนรุมกระทืบก่อนแน่นอน ฉันจึงคิดแล้วว่าเดี๋ยวนายก็ต้องมาที่กิลด์ เดินเข้ามาที่บาร์เพื่อหาข้อมูล ฉันจึงรีบติดต่อจ้างวานตัวล่อให้คอยซ่อนตัวรออยู่แถวๆ ในกิลด์ จากนั้นก็ปกปิดตัวตนแล้วมาแอบอยู่ในหีบที่บาร์นี้ตั้งแต่ก่อนข่าวจะแพร่กระจาย"
"โอ้~ ฉลาดเป็นกรด สมเป็นนายจริงๆว่ะ" แจ็กกล่าวชื่นชม แต่เห็นวินหงอยอยู่เลยพูดต่อว่า
"ไม่ต้องขอโทษหรอกน่า สนุกดีออก ฉันโอเค เริ่มเกมแบบนี้ก็มันส์ดีนะ" แจ็กตบไหล่ของวินเบาๆ
วินยิ้มให้แจ็กเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ไปเหอะ รีบไปจากที่นี่ก่อน เดี๋ยวเดินไปคุยไปดีกว่า"
"ว่าแต่ เราจะไปไหนกัน?" แจ็กถามขณะที่เดินตามวินออกจากร้าน แล้วเขาเดินผ่านร่างของไอ้จ้อยที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น
"อ้าว สรุปไม่มีใครชุบชีวิตให้เลยเรอะ โธ่~" แจ็กอดที่จะสงสารไอ้จ้อยไม่ได้
"โห ว่าแต่หมอนี่โดนสกิลตูมเดียวไปหวันเลยนะเนี่ย ไม้ตายตาลุงนั่นโหดน่าดูเนอะวิน"
"ได้ยินลุงแกตะโกนว่า 'ไจแอนท์สแมช' นั่นน่าจะเป็นสกิลระดับ A ของอาชีพนักรบ หากพวกเลเวลต่ำกว่า 30 โดนเข้าไปละก็ ดอกเดียวดับอย่างที่เห็นนี่ละ" วินอธิบาย
"สกิลระดับ A ยังโหดซะขนาดนี้! ทุบคนซะแบนเป็นกล้วยปิ้งเลย งี้ถ้าเราเกิดฟลุกสุ่มได้สกิลระดับ S ขึ้นมา ก็โคตรโหดเลยอ่ะดิ"
"โหดแน่นอน โหดแบบไม่ต้องเกรงใจใครเลยล่ะมั้ง แต่เปอร์เซ็นต์ที่จะสุ่มได้มันมาครอบครองก็โหดไม่แพ้กัน... อัตราออกของสกิลระดับ S คือ 0.01%"
"0.01% บ้าไปแล้ว ยังงี้จะมีใครเคยได้ไหมเนี่ย?!"
"ก็ตามเปอร์เซ็นต์นั่นแหละ มีคนได้อยู่นะ แต่น้อยของน้อยมาก ที่เคยได้ข่าวก็คือประมาณ ท็อปเพลเยอร์ห้าคนจากสิบคน พวกนั้นมีสกิลระดับ S กันทั้งนั้น ไม่รู้ว่าไปเจอเควสลับที่ไหน หรือแค่ดวงดีกันแน่ เป็นไปได้ทั้งสองทาง แต่ส่วนใหญ่ทุกคนมีสกิลพื้นฐานระดับ A ติดตัวไว้สัก 1-2 สกิล แค่นี้ก็หรูแล้ว เขาไม่มัวมาไล่เก็บสกิลอาชีพอยู่หรอก พอเลเวลถึง 40 ก็รีบไปสเปเชียลวัน ลุ้นอาชีพของตนเองกันเลย" วินตอบและกล่าวเสริมอีกว่า
"เพราะเกมต่างโลกนี้ ความเก่งของแต่ละคนบางครั้งไม่เหมือนกัน บางคนได้อาวุธ 5 ดาวขึ้นไป ก็เปรี้ยวได้แล้ว บางคนอาวุธถือธรรมดา แต่ใช้สกิลของตนเองคล่องมาก ก็โหดจัดได้เหมือนกัน เปรียบเสมือนเรามีรถแรง แต่เราขับไม่เป็นควบคุมไม่อยู่ แข่งไปก็แพ้อยู่ดีนั่นแหละ ฉะนั้นฝีมือและไหวพริบของตนเองสำคัญสุด"
"อืมม์ ฉันพอมองภาพออกละ ว่าแต่ตกลงนี่เราจะไปไหนกันน่ะ?" แจ็กถาม
"จะไปไหนได้ล่ะ ก็ไปเก็บเลเวลน่ะสิเพื่อน ตอนนี้พวกเราเลเวลยังน้อย สู้รบปรบมือใครไม่ได้หรอก ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว ฉันมีที่ฟาร์มเลเวลดีๆอยู่"
ทั้งสองคนก็เดินแหวกผ่านผู้คนที่พลุ่งพล่านในห้องโถงใหญ่ของกิลด์ ออกทางประตูใหญ่อย่างสบายอารมณ์ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น