ท่ามกลางหมู่ดาวนับล้านดวงที่กระพริบอยู่เบื้องบน และพระจันทร์เต็มดวงสีขาวอมน้ำเงินอ่อนที่สุกสกาวส่องสว่างไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน สิ่งสวยงามราวกับต้องมนตร์เหล่านี้ ช่วยให้ผืนดินเจิดจ้าขึ้นและไม่มืดมิดอย่างเช่นทุกวัน
'ค่ำคืนนี้มันช่างเหมาะแก่การเก็บเลเวลซะจริงๆ'
….
....
"พวกเธอจะเกมโอเวอร์เรอะ?!" แจ็กถาม
"ใช่แล้ว โดนมอนล้อมหน้าล้อมหลังทุกทิศทางแบบนี้ ยิ่งสู้ลำบากเข้าไปใหญ่" วินตอบ
"เดี๋ยววิน ดูนั่นสิ! คนที่เป็นนักธนูกับจอมเวทใช้ท่าหมู่แล้ว! อาจจะรอดก็ได้นา"
"[แอโรว์ ชาวเวอร์!]" เรย์ตะโกนชื่อสกิลและยิงธนูที่เปล่งแสงขึ้นฟ้า ธนูลอยโค้งและแตกตัวออกราวกับห่าฝน ตกเข้าใส่กลุ่มมอนสเตอร์ที่กำลังล้อมเข้ามา
ฉึกๆๆ! ฉึกๆๆ! ฉึกๆๆ!
"ก๊าซ! กี้!" เสียงร้องของมอนสเตอร์ที่ถูกธนูปักทะลุร่าง
"[บลิซซาร่า!]" แนนซี่ร่ายเวทน้ำแข็งขั้นที่สอง พื้นที่ที่เธอเล็งไว้เกิดเป็นไอความเย็นหนาแน่นครอบคลุมระยะประมาณ 20*20 เมตร แล้วภายในนั้นความเย็นก่อตัวเป็นแท่งน้ำแข็งเล็กๆ พุ่งเฉือนและทิ่มแทงใส่มอนสเตอร์ทั้งหมดที่อยู่ในบริเวณนั้น
ฉัวะๆ! ฉึกๆ! ฉัวะๆ! ฉึกๆ!
"กรี๊ซซซซ! กี้~! กี้~!" … มอนสเตอร์ล้มตายกองกันเป็นเบือ
"นั่นไง! เห็นไหมล่ะ พวกเธอสู้ได้นี่นา ว่าแต่เวทมนตร์นี่มันโหดจริงๆ แฮะ" แจ็กกล่าว
"ยังหรอก ดูนั่นสิ บอสมันลงมือแล้ว" วินชี้ให้แจ็กดูบอสตัวที่ว่า หน้าตามันเหมือนสไลม์สีน้ำเงินเป๊ะเลย แต่ต่างกันที่เจ้านี่ตัวมันใหญ่เบ้อเริ่มเทิ้ม แถมมีมงกุฏสีทองแถบผ้าสีเขียวม่วงอยู่บนหัวอีกต่างหาก
"นั่นคือเวท[ซิง]ยังไงล่ะ!"(Zing) วินกล่าว และทันทีที่บอสร่ายเวทจบ แสงสีเขียวแผ่กระจายไปตามร่างของเหล่ามอนสเตอร์ที่นอนแน่นิ่งอยู่ จากนั้นประมาณ 70% ของพวกที่ตาย ฟื้นกลับขึ้นมามีชีวิตอีกครั้ง
"เฮ้ย! อะไรฟะ! ชุบชีวิตหมู่เลยเรอะ?!" แจ็กกล่าวอย่างตกใจ
"มอนสเตอร์บอสนั่นคือ 'คิงสไลม์' และทีเด็ดของมันคือเวทชุบชีวิตหมู่นี่แหละ เวทซิงมีโอกาส 50% ที่จะฟื้นคืนชีพพรรคพวกที่ตายไปแล้วได้ และมอนสเตอร์ที่ฟื้นขึ้นมา พลังชีวิตจะกลับมาแค่ครึ่งเดียว" วิน
อธิบายเสริมอีกว่า
"คิงสไลม์นั้นเกิดจากการรวมกันของสไลม์พันธ์พิเศษแปดตัวเข้าด้วยกัน ถ้าต้องสู้กับมันละก็ ควรที่จะเล็งฆ่ามันก่อนเพื่อนเลย เพราะไม่งั้นก็จะเป็นแบบนี้แหละ ถึงจะเป็นมอนสเตอร์เลเวลต่ำ แต่ถูกรุมหนักๆ เข้า ก็มีสิทธิ์เกมโอเวอร์ได้"
"แบบนี้เองสินะ ที่บอกว่าพวกเธอจะสู้ไม่ได้" แจ็กพูดจบ ก็หันขวับมามองหน้าวิน แล้วพูดว่า "วิน ลงไปช่วยพวกนั้นกันเหอะ!"
"ห๊า? นายจะบ้าเหรอ สถานการณ์มันลำบากเกินไป ทั้งพื้นที่เป็นรังมอนสเตอร์ ทั้งคิงสไลม์อีก ถึงพวกเราลงไปช่วย ก็อาจไม่รอดอยู่ดี"
"หือ? อาจเหรอ ตะกี้นายพูดว่า 'อาจ'... แสดงว่ามันมีทางรอดอยู่ใช่ไหม? ฉันรู้จักนายดี นายไม่โกหกหรือพูดพล่อยๆ แน่นอน" แจ็กเน้นย้ำแบบรู้แกวเพื่อน
"มันก็… ใช่แหละ แต่โอกาสมันน้อยนะเว้ย"
แจ็กเดินถอยหลังไปประมาณ 7-8 ก้าว และพูดว่า "ฉันเชื่อว่าเราทำได้! ไม่สิ ฉันเชื่อว่านายทำได้! ฉันไปก่อนนะ ตามมาเว้ยไอ้วิน!" เขาวิ่งเต็มสปีดกระโดดลงไปจากเนินเขาทันที ลอยตัวฟิ้วกลางอากาศ และเมื่อถึงพื้นก็ใช้แรงส่งนั้นวิ่งลงเนินเขาแบบเต็มสปีดต่อไป
"ไอ้แจ็ก! ไอ้บ้าเอ๊ย…!" วินวิ่งตามแจ็กลงเนินเขาไป ระหว่างนั้นก็รีบเปิดวินโดว์และดึงของออกมาหลายอย่าง
...
ในขณะที่การต่อสู้ด้านล่างกำลังชุลมุนวุ่นวายและเข้าขั้นวิกฤต
"มะนาว ฮีลให้ฉันที เร็วเข้า!" น้ำตะโกนบอกเพื่อนข้างหลัง
"ดะ ได้ๆ แต่นี่เป็นฮีลครั้งสุดท้ายแล้วนะ MP ฉันจะหมดแล้ว! [ฮีล!]" มะนาวฟื้นฟูพลังชีวิตให้น้ำซึ่งเป็นตัวแทงค์
วู้ม! "ขอบใจมาก ใครมีโพชั่นรี MP อีกบ้าง?!"
"ของฉันหมดแล้ว!" จอมเวทสาวแนนซี่ตอบ
"ฉันเหลืออีกหนึ่งขวด! อ่ะ มะนาวรับไป!" นักธนูสาวเรย์ตะโกนบอก และโยนโพชั่นรีมานาให้มะนาว
"จ้ะๆ โอเค" มะนาวดื่มโพชั่น อึกๆๆ จนหมดขวด "ว่าแต่นี่พวกเราจะทำยังไงกันดี มีทางรอดบ้างไหม!?"
"บอกตามตรงว่ากำลังแย่ เพราะกว่าที่พวกเราจะรู้ตัวว่าคิงสไลม์มีเวทซิง พวกเราก็แทบจะหมดมานากันแล้ว ย่าห์! [ดับเบิ้ลสตราฟท์!]" เรย์ตอบมะนาว จากนั้นก็ใช้สกิลยิงลูกธนูสองดอกซ้อนเข้าใส่มอนสเตอร์
ทันใดนั้นมีหมูป่าโมฮอว์กวิ่งตะลุยเข้ามา "ฮู้ม-!" ตุบๆๆๆ เป้าหมายของมันคือแนนซี่
น้ำเห็นดังนั้น รีบกระโจนเข้าไปขวางทางหน้า โดยเอาโล่ค้ำยันกับพื้น เพื่อรอรับการพุ่งเข้าชนของหมูป่า
"ตึง!" หมูป่าถูกหยุดเอาไว้ได้ หน้าของมันเบียดติดกับโล่อัศวินของน้ำ "โอ๊ย~ แขนชาเลยฉัน!"
"ขอบใจนะน้ำ… นี่แน่ะเจ้าหมูบ้า! [บลิซซาร์ด!]" แนนซี่ร่ายเวทน้ำแข็งขั้นที่หนึ่ง เกิดเป็นระเบิดน้ำแข็งเล็ก เข้าโจมตีใส่หมูป่าโมฮอว์ก
"อู๊ด!" หมูป่าถูกน้ำแข็งกัดเข้าที่ตา มันหันหัววิ่งกลับออกไปด้านนอก และจากนั้นน้ำก็พุ่งตัวเข้าชนขอนไม้ผีสิงต่อ แล้วตะโกนถามเพื่อนๆ ว่า "ตอนนี้มอนสเตอร์มันเยอะมาก ขนาดที่เราเข้าไม่ถึงตัวคิงสไลม์ซะแล้ว! จะทำยังไงกันดี!"
"....."
ทุกคนไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี จึงเกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ แต่แล้วคำตอบที่ทำลายความเงียบนั่นมาจากสิ่งที่เธอไม่ต้องการ คิงสไลม์นั่นเอง มันกระเด้งตัวจากพื้นเป็นจังหวะเสียง ดึ๋งๆๆ ราวกับกำลังออกคำสั่ง และจากนั้นมอนสเตอร์บริเวณด้านหน้า ต่างก็ถอยแหวกทางออกเป็นถนนสามเลนด้วยกัน หยั่งกับพวกมันตั้งใจเปิดทางให้กับอะไรบางอย่าง
และแล้วพวกเธอก็รู้คำตอบ เมื่อมองไปที่สุดถนนทั้งสาม ระยะห่างประมาณ 100 เมตร แต่ละปลายทางนั้นมีเจ้าหมูป่าโมฮอว์กเจ้าเก่ากำลังตั้งท่าตะกุยพื้นส่งเสียง
"ฮูม! ฮูม~! ฮูม! ฮูม~!"
"แย่แล้ว! หมูป่าสามตัวมาพร้อมกันเลย พวกเราซวยแล้วล่ะ" น้ำพูดด้วยเสียงท้อใจ
เรย์กำหมัดแน่นแล้วพูดว่า "ไม่! เราต้องไม่ยอมแพ้ น้ำเธอชนให้อยู่เอาไว้ตัวหนึ่ง ส่วนที่เหลือ ฉันกับแนนซี่จะแบ่งไปคนละตัว!"
"เอ๋?! นั่นมันหมูป่าเลยนะเธอ ที่สำคัญ MP ฉันหมดแล้วด้วย ไม่ไหวหรอก ยอมแพ้เหอะนะทุกคน" แนนซี่กล่าวอย่างปลงตก
"ไม่ได้นะ ฉันเพิ่งได้ธนูห้าดาวมาจากกล่องไข่มุก ถ้าเกิดตายแล้วโดนสุ่มดรอปไปละก็ ซวยของแท้แน่!" เรย์ตะโกนออกมาอย่างเซ็งในอารมณ์
"ฮูม! ฮูม~! ฮูมมมม! ฮูมมมม! ฮูมมมม!" หมูป่าออกตัววิ่งทะยานเข้ามาพร้อมกัน ราวกับพวกมันได้ยินเสียงปืนออกสตาร์ทจากกรรมการแข่งกรีฑา
"ฮือ~! ถ้าต้องเกมโอเวอร์กันหมด ฉันขอโทษนะทุกคน ที่ชวนมาเก็บเลเวลดึกขนาดนี้" น้ำพูดด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อย
ทันใดนั้นแก๊งค์สี่สาวได้ยินเสียงตะโกนมาจากทางเนินเขา
"โอ้ววววววว!" ตุบๆๆๆ! เป็นเสียงผู้ชายคนหนึ่งกำลังวิ่งฝุ่นตลบตรงมาทางพวกเธอ
"โอ้ววววววววววว!" ตุบๆๆๆ! เขาวิ่งเข้ามาใกล้ทุกที
"ฮูม! ฮูม~! ฮูม! ฮูม~! ฮูม! ฮูม~!" เสียงวิ่งหมูป่าก็ใกล้เข้ามาเช่นกัน
แจ็กกระโดดสุดแรงจากเนินที่วิ่งอยู่ไปยังกิ่งต้นไม้ใหญ่ข้างหน้า จากนั้นกระโดดต่ออีกทอดหนึ่ง ลอยตัวพุ่งฟิ้วเข้ามาเป็นระยะไกลกว่า 50 เมตร พร้อมตะโกนว่า
"ยัยน้ำอกไข่ดาว! ทำไมยอมแพ้ง่ายจังเล่า!"
"อะ ไอ้แจ็กเหรอ?!" น้ำประหลาดใจที่ได้เห็นหน้าเพื่อนเก่าในเวลานี้
แจ็กยิ้มฮี่ให้น้ำกลางอากาศและลอยตัวพุ่งตัดเฉียงเข้าไปยังหมูป่าที่วิ่งเข้ามา จังหวะพอดีกันเป๊ะ แจ็กบิดตัวงอเป็นกุ้ง จากนั้นเขาก็ใส่แรงเต็มพิกัด
"ย๊ากกกก!!"
แจ็กใช้สองขาคู่ถีบเข้าที่โคนไหล่ของหมู่ป่าอย่างรุนแรง "ตึม!!" หมูป่าโดนถีบตัวลอย จนทิศทางการวิ่งของมันเบี้ยงเลี้ยวไปข้างๆ พุ่งเสยตูดหมูป่าอีกเลนหนึ่งเข้าเต็มๆ
ตูม!! "แอ๊~!"
หมูป่าที่ถูกเสยตูดหมุนคว้างเสียหลักล้มไปชนมอนสเตอร์ใกล้ๆ ระเนระนาด
"อีกตัวที่เหลือ ฉันจัดการเอง เจอนี่หน่อย สกิลท่าไม้ตายประจำอาวุธ [แอโรว์ ชาร์จ] ปลดปล่อย!" ลูกธนูที่ถูกสะสมพลังเอาไว้ ถูกยิงออกไปเป็นคลื่นขนาดใหญ่ พุ่งเข้าใส่หมูป่าเต็มๆ
บรึ้ม!
หมูป่าชะงักไป จากที่วิ่งอยู่มันเปลี่ยนเป็นเดินตุปัดตุเป๋เข้ามาแทน น้ำเห็นดังนั้นจึงกระโดดอัดสกิลเข้าใส่หมูป่าทันที
"ย่าห์! [โล่กระแทก!]" ตึง!
หมูป่าถูกโล่อัศวินเขกเข้าที่หัว ฟุบลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้นทันที
ส่วนหมูป่าตัวที่แจ็กกระโดดถีบนั้น หลังจากที่ไปเสยก้นของอีกตัวแล้ว มันทำท่ามึนๆ นิดหน่อยแต่ไม่ได้ล้มลง แจ็กจึงช่วยโอกาสนั้น วิ่งสไลด์ตัวลงกับพื้นลอดใต้ท้องหมูป่าจากทางข้างหลัง ฟืดดด! เขาอัดสกิลแทงเข้าไปเต็มเหนี่ยว
"[แทงข้างหลัง!]" (Back Stab) ฉัวะ! "อู๊ด!" และเมื่อเขาลอดตัวโผล่มาข้างหน้ามันแล้ว เขาหมุนตัวกลับไปลงมือกระหน่ำเฉือนซ้ำทันทีอย่างรวดเร็ว ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! "อู๊ดดดดดด!"
เมื่อสิ้นเสียงโหยหวน หมูป่าล้มตึงลงที่พื้น นอนไม่กระดุกกระดิกอีกเลย
ดูเหมือนคิงสไลม์จะโมโหที่กำจัดพวกมนุษย์ไม่ได้ ใบหน้าของมันยังคงยิ้มแย้มเหมือนเดิม แต่แววตาของมันลุกวาวขึ้น ตรงภายในช่วงใบหน้าแปรเปลี่ยนจากสีน้ำเงินกลายเป็นสีดำ และมันเริ่มกระโดดเด้งดึ๋งๆ ออกคำสั่งอีกครั้ง เห็นได้ชัดทันทีว่ามันสั่งว่าอะไร เพราะมอนสเตอร์ทุกตัวตั้งท่าแยกเขี้ยวพร้อมจู่โจมทันที และจากนั้นพวกมันทุกตัวก็วิ่งกรูเข้ามาพร้อมกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ก๊าซซซ! กรี๊ซซซซ! กรรรรร!!"
จังหวะนั้นเอง วินกระโดดออกลงมาจากต้นไม้ เข้าสู่กลางวงต่อสู้เช่นกัน เขาตะโกนว่า
"ทุกคน จับมือกันและกันเอาไว้ให้แน่น!"
"ห๊ะ? จับมือ?! เอ๋?! ทำไมล่ะ?" สาวๆ ต่างอุทานด้วยความงงในคำสั่ง
"เฮ้ พวกเธอ เชื่อเพื่อนรักฉันเถอะน่า! เร็วเข้า!" แจ็กตะโกนบอกพร้อมยื่นมือออกไปให้น้ำจับ
"โอเคๆ พวกเราเร็วเข้า!" ทุกคนวิ่งเข้าหากันและจับมือกันแน่น ก่อนที่วินจะถึงพื้น เขาโยนระเบิดควันออกไปสี่ลูก สี่ทิศทาง
"บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! ฟู่ววววววววววว"
ควันหนาแน่นกระจายตัวออกทั่วบริเวณทันที และเมื่อวินถึงพื้น เขาเอื้อมไปคว้าจับมือของเรย์ข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ และตะโกนบอกทุกคนว่า "พร้อมนะทุกคน ก้มหัวต่ำเข้าไว้ และวิ่งตามฉันมาทางนี้!"
วินวิ่งนำทุกคนเข้าสู่กลุ่มควัน หักเลี้ยวซ้ายบ้าง ขวาบ้าง แต่ไม่มีการชนมอนสเตอร์เลยสักนิด พวกเขาทุกคนต่างทึ่งในทริคครั้งนี้ และพลางคิดในใจว่า
'รอดแล้วเรา!'
แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คิงสไลม์อ้าปากของมันอย่างกว้างที่สุดและสูดอากาศเข้าไปอย่างมหาศาล ทั้งตัวของมันพองออก พองออก และจากนั้นคิงสไลม์ก็พ่นลมหายใจเต็มแรง เสียงดัง
"ฟู่วววววววว!"
การกระทำครั้งนี้ของมันไม่มีดาเมจแต่อย่างใด มันไม่ใช่ท่าจู่โจม แต่สิ่งที่เห็นผลอย่างชัดเจนก็คือ
"ควันถูกมันเป่าหายหมดแล้ว! ทุกคนลุยฝ่าพวกมันไปเลย!" วินตะโกน
มอนสเตอร์กรูกันเข้าโจมตีพวกเขา กระต่ายปุยพุ่งตัวเข้าเสียบอย่างต่อเนื่อง ขอนไม้ผีสิงใช้กรงเล็บเปลือกไม้เข้าตบ ตั้กแตนกระโดดถีบจนมันล้มลงไปและถูกเพื่อนเหยียบ แต่มันก็ลุกขึ้นมากระโดดถีบต่อ ผึ้งยักษ์บินวนเป็นฝูงและผลัดกันเข้ามาใช้เหล็กไนทิ่มแทง หมาป่าเล็งกระโดดเข้าขย้ำคอตลอดเวลา ตอนนี้ทุกอย่างชุลมุนชุลเกไปหมดแล้ว
"ย๊าก! โอ๊ย! ฮึ่ยย่าห์! อ๊ะ! เจ็บ! ปั้ดโธ่! ฮ่าห์! เอานี่ไปกิน! โอ๊ย! นี่แน่ะ! ย่าห์!" ทุกคนเข้าสู้กับมอนสเตอร์แทบไม่ได้หยุดพัก ต่างคนต่างใส่เต็มที่
"ทุกคนรับนี้ไป ไฮโพชั่นรี MP แพงนะเนี่ยจะบอกให้ แต่พวกเราต้องไม่แพ้เด็ดขาด" วินตะโกนบอกและโยนโพชั่นให้คนละขวด
"แฮ่กๆ ได้ค้า~ สู้ สู้..." แนนซี่ตอบอย่างหมดเรี่ยวแรง
"เธอน่ะเป็นจอมเวท มีเวทอะไรที่ผลักหรือเบรคพวกมันเป็นวงกว้างบ้างไหม?!" วินถาม
"ห๊ะ!… เอ่อ อายจังแต่ว่า สกิลของฉันมีอะไรบ้างนั้น ฉันยังไม่รู้เลยอ่ะค่ะ"
"...."
วินถึงกับอึ่งในคำตอบนี้ แล้วเขาพูดต่อว่า "เปิดลิสต์สกิลให้ฉันดูเดี๋ยวนี้เลย!"
"โอะ โอเค! แหม~ แค่นี้ก็ต้องดุด้วย" แนนซี่เปิดหน้าต่างสกิลขึ้นมา
"ระวัง!" วินกระโดดเข้ามาข้างหลังเธอ และใช้เท้าขวาถีบยันหมาป่าที่กระโจนเข้าจู่โจมแนนซี่กระเด็นออกไป
"ทุกคน คุ้มกันให้หน่อย ฉันขอเวลา 5 วินาที!"
ทุกคนโอบล้อมเข้ามาป้องกัน โดยให้วินกับแนนซี่อยู่ตรงกลาง
"ย๊าก! พวกแกไม่ต้องเข้ามาเลยเฟ้ย เพื่อนฉันกำลังใช้สมาธิ!" แจ็กตะโกนพร้อมกับใช้เคียวฟันกระต่ายปุยตายไปสองตัว "ฉัวะ! ฉัวะ!"
"MP ฉันฟื้นกลับมาแล้ว คราวนี้ตาฉันบ้างละ [แอโรว์ ชาวเวอร์!]" เรย์ยิงลูกธนูห่าฝนตกเข้าใส่มอนสเตอร์
วินยื่นหน้ามาจากทางข้างหลังเพื่อดูลิสต์สกิลของแนนซี่อย่างละเอียด จนเขาบ่นพึมพัมออกมาเบาๆ "...ใช้สกิลนี้ไม่ได้... แล้วถ้าอันนี้ล่ะ… ไม่ๆ แบบนี้ดีกว่า..." ขณะที่วินกำลังตั้งสมาธิ มีเหงื่อไหลจากคางของเขาหยดแหมะลงบนไหล่อันขาวนวลที่เปลือยเปล่าของแนนซี่ (แนนซี่ใส่เสื้อปาดไหล่ สไตล์เกาหลี) เหงื่อนั้นไหลผ่านต่อไปยังกระดูกไหปลาร้า ทำเอาเจ้าตัวขนลุกซู่ พลางคิดในใจว่า 'ไอ้หมอนี่ จำเป็นต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้ไหม? ว่าแต่… เขาก็หน้าตาหล่อดีนะเนี่ย'
"ได้แล้ว!" อยู่ๆ วินก็ตะโกน แนนซี่ที่กำลังจ้องหน้าวินเพลินๆ ตกใจสะดุ้งเฮือก "ขาๆ อะไรได้คะ?!"
"เดี๋ยวเธอใช้เวทไฟขั้นที่หนึ่งลงที่พื้นหญ้ารอบๆ ตัวเรานะ จากนั้นก็ใช้เวทลมใส่เวทไฟอีกต่อหนึ่ง"
"หา? ไฟ… แล้วลม..." แนนซี่ทำหน้างง
"ร่ายเวทไฟก่อนเลย! เร็วเข้า! สามคนนั้น HP จะหมดแล้ว"
"โอเคๆ ได้ค่ะได้ เดี๋ยวนี้เลย"
"เอาล่ะนะ ทุกคนหลบให้พ้นทาง [ไฟเออร์!] [ไฟเออร์!] [ไฟเออร์!]" แนนซี่ร่ายเวทไฟขั้นที่หนึ่งลงที่พื้นหญ้ารอบๆ เปลวไฟลุกพรึ่บติดบนพื้นหญ้า มอนสเตอร์ในป่าส่วนใหญ่จะแพ้ไฟอยู่แล้ว จึงต่างกระโดดถอยหลัง ไม่กล้าเข้าใกล้
"ตอนนี้ล่ะ เวทลมต่อเลย ก่อนที่ไฟจะดับ!" วินบอก
"ลมต่อเลยนะ! [แอโร!] [แอโร!] [แอโร!]" ฟิ้วววววววววววว เวทลมขั้นที่หนึ่งช่วยเป่าให้กองไฟเล็กแผ่กระจายการเผาไหม้ออกไป ช่วยเร่งให้เปลวไฟลุกยิ่งขึ้น จนเกิดเป็นกำแพงไฟใหญ่ล้อมเป็นวงกลม ขวางกั้นระหว่างพวกเขากับมอนสเตอร์
"จังหวะนี้เลย รีบนั่งพักแล้วมาดื่มโพชั่นรี HP กัน เอาๆ กระดกเข้าไป" วินแจกจ่ายโพชั่นให้ทุกคน และทำท่ากวักมือให้ทุกคนนั่งลง
"นั่งเลยเหรอ? มันจะชิลไปไหม?" แจ็กถาม
"คือการนั่งพักน่ะจะช่วยให้หัวใจสงบลง รู้สึกผ่อนคลาย มีผลต่อการฟื้นฟู HP และ MP ได้เร็วขึ้น" เรย์กล่าว
จริงๆ แล้วน้ำกับแนนซี่ก็ไม่รู้เรื่องนี้เหมือนกัน แต่พวกเธอก็อยากจะนั่งพักใจจะขาดอยู่แล้ว ทุกคนพร้อมใจกันนั่งล้อมวงหันหลังให้กันและกัน จ้องมองไปที่กำแพงไฟ พลางได้ยินเสียงมอนสเตอร์ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว ขู่แฮ่ๆ กันไปด้วย
"นายคิดว่าพวกเรามีเวลากี่นาที แล้วนายมีแผนยังไงบ้าง ต่อจากนี้?" เรย์หันหน้าไปถามวิน
"... พวกเรามีเวลาอีกราวๆ 10 นาที ถ้าคิงสไลม์มันหาทางดับไฟไม่ได้อ่ะนะ ส่วนแผนเนี่ย… อืมม์ ตอนนี้พวกเราโดนมอนล้อมรอบประมาณ 50 ตัวเห็นจะได้ ยังดีที่หมูป่าตายไปสองตัวแล้ว และไม่มีมาเพิ่มอีก แผนคือเมื่อไฟมอดลง ฉันกับแจ็กจะวิ่งนำหน้าเอง ส่วนพวกเธอ ใครมีสกิลอะไรอัดใส่มอนสเตอร์ให้หมด ไม่ต้องกั๊กไว้ เปิดทางให้พวกเราไปฆ่าคิงสไลม์ให้ได้ จากที่ฉันคำนวณ ถ้ามันฉลาดขนาดนี้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม มันต้องมีเวทซิงเก็บไว้ใช้อีกครั้งแน่ ฉะนั้นไล่ฆ่าลูกน้องมันไป ก็เปล่าประโยชน์ ต้องจัดการคิงสไลม์ก่อนให้ได้" วินอธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป
"..." สาวๆ ทุกคนหันมาจ้องวินเป็นตาเดียวกัน ที่พวกเธอประหลาดใจ ไม่ใช่เรื่องแผนการณ์ แต่เป็นเรื่องอารมณ์ของวินมากกว่า
"วิน… เธอไม่กลัวเลยเหรอ?" มะนาวถาม เพราะตัวเธอเองไม่เคยโดนมอนสเตอร์รุมล้อมขนาดนี้ หนทางชนะก็หริบหรี่เหลือเกิน จนเธอถึงขั้นคิดในใจเลยว่า จะไม่ออกมาล่าตอนกลางคืนอีกแล้ว
"…." วินทำหน้าคิดเล็กน้อย จากนั้นเขายิ้มเล็กน้อย และพูดว่า "กลัวเหรอ? ไม่หรอก… ฉันตื่นเต้นกับมันมากกว่า" เมื่อเขาพูดคำว่า 'ตื่นเต้น' แววตาของเขาฉายแสงวิ้งออกมาแวบหนึ่ง
แจ็กเห็นแววตาและสีหน้าแบบนี้ของเพื่อน เขารู้สึกชอบใจ จนหัวเราะ ฮ่ะ! ออกมาเบาๆ แล้วพูดต่อว่า
"โอ้ สู้กันตะกี้ ฉันเลเวล 11 เลยละ ไหนๆ ขอสุ่มสกิลใหม่หน่อยสิ" แจ็กเปิดม้วนคัมภีร์สุ่มสกิล มีเสียงในหัวของเขาดัง กลุ๊กๆๆ
ติ๊ง!
คุณได้รับสกิล ระดับ C
"สกิล: วิชาตัวเบา"
คำอธิบาย: คุณจะสามารถเคลื่อนที่ได้รวดเร็วขึ้น 100%
เป็นระยะเวลา 60 วินาที (Cool down: 30 วินาที)
ประเภท: ACTIVE (เปิดใช้งาน)
วินที่เหลือบมองอยู่ พูดขึ้นว่า "แจ๋วเลยว่ะแจ็ก เหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้พอดี สกิลนี้ถ้านายได้เป็นระดับ A นะ มันจะกลายเป็น PASSIVE (ติดตัวตลอด) ไปเลยละ แต่ไม่เป็นไร เอาไว้หลังคลาสเชนจ์ ค่อยอัพสกิลให้เต็มก็ได้"
"เฮะเฮะ ฉันบอกแล้วเห็นไหมว่า ความเทพในตัวฉันมันจะฉายแสงออกมาเรื่อยๆ" แจ็กยิ้มชอบใจ น้ำจ้องมองไปที่แจ็ก ปกติเธอต้องพูดกัดเขาแล้ว แต่ตอนนี้เธอเหนื่อยเกินกว่าจะพูดหยอกเล่นได้ จึงได้แต่คิดในใจว่า 'สองคนนี้เลเวลน้อยกว่าพวกเราแท้ๆ แต่จิตใจของพวกเขาไม่ธรรมดาจริงๆ'
จากนั้นวินลุกขึ้นและพูดว่า "ใกล้หมดเวลาแล้ว ทุกคน HP กับ MP เต็มแล้วใช่ไหม ขอฉันเป็นโค้ชส่วนตัวให้นิดหน่อยนะ คนแรกคือเธอ… น้ำใช่ไหม?" น้ำพยักหน้ารับ "น้ำเธอไม่ต้องโจมตีแล้วนะ เธอคอยแทงค์ให้เพื่อนทั้งสามคนให้เต็มที่ แต่ไม่เอาแบบยันมอนสเตอร์เอาไว้นะ ใช้วิธีกระแทกพวกมันให้กระเด็นหรือเบรคพวกมันให้ได้ จากนั้นรีบเปลี่ยนไปชนตัวอื่นทันที สลับไปเรื่อยๆ เข้าใจใช่ไหม?"
"โอเค เข้าใจแล้ว" น้ำตอบ
"ส่วนพวกเธอสองคน..."
"เรย์" "แนนซี่ค่ะ" พวกเธอพูดชื่อตัวเองให้วินทราบ
"เรยกับแนนซี่หลังจากใช้ [แอโรว์ ชาร์จ] กับ [บลิซซาร่า] เปิดทางให้พวกฉันแล้ว พวกเธอไม่ต้องใช้ท่าใหญ่ฆ่าพวกตัวเล็กแล้วนะ ใช้วิธีโจมตีให้พวกมันถอยไปเฉยๆ จนกว่าจะฆ่าคิงสไลม์สำเร็จ"
"ได้เลย" "ได้ค่ะ" พวกเธอรับคำ
"ส่วนเธอ..." "มะนาวจ้ะ" มะนาวรีบบอกชื่อทันที
"มะนาว เธอเป็นนักบวช เวลาต่อสู้ชุลมุนแบบนี้น่ะ เธอต้องเปิดวินโดว์ค้างไว้เลย เพื่อเช็ค HP ของเพื่อนตลอดเวลา และถ้าเธอเป็นนักบวชสายสปีด เธอต้องไม่ยืนเฉยๆ คอยขยับตัวเอาไว้ตลอดเวลา อย่าอยู่นิ่ง เข้าใจนะ?" วินพูดเสียงดุเล็กน้อย
"อะ โอเค ฉัน...ฉันจะพยายามนะ" มะนาวตอบแบบหงอยๆ
กำแพงไฟโดยรอบเริ่มเล็กลงเรื่อยๆ และดูเหมือนมันใกล้จะต่ำลงขนาดที่มอนสเตอร์จะข้ามมาได้แล้ว
"เอาล่ะ เตรียมร่ายสกิลไม้ตายกันได้เลย" วินพูดพร้อมกับเดินออกมายืนด้านหน้า แจ็กเดินตามมายืนข้างเขาและพูดว่า
"ฮะฮ่าห์! ลุยมันให้เละไปเลย!" แจ็กบิดคอก๊อกแก๊ก สะบัดมือ หมุนข้อเท้าเป็นการวอร์มเบาๆ ตามสไตล์เขา
"... แจ็กรับนี่ไป เผื่อเอาไว้ก่อน" วินยื่นขวดโพชั่นให้แจ็ก
คุณได้รับ โพชั่นอมตะ 2 ea
คุณได้รับ ไฮโพชั่น HP 2 ea
"เฮ้ย! ไอ้วิน นี่มัน… แต่นายไม่เก็บเอาไว้ขายเหรอ? มันน่าจะแพงอยู่นา"
"เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก… แจ็ก นายจำเป้าหมายของพวกเราข้อแรกได้ใช่ไหม?"
"...พวกเราต้องไม่เกมโอเวอร์" แจ็กตอบ
วินยิ้มให้แจ็กแล้วพูดว่า
"ถูกต้อง ดังนั้นเอาอย่างที่นายว่า ลุยมันให้เละไปเลยเพื่อน" วินยื่นกำปั้นให้แจ็ก แจ็กยิ้มและยกกำปั้นขึ้นมาชนตอบรับความตั้งใจของเพื่อน