"กี๊~! กี๊~! กรร! กรร! กี๊ซ~! กี๊ซ~!"
สวัสดีครับทุกคน ผมแจ็กเอง เสียงที่ได้ยินตะกี้คือเสียงอะไรน่ะเหรอครับ? อ๋อ นั่นคือเสียงของมอนสเตอร์มากกว่าหนึ่งร้อยตน ที่กำลังร้องขู่หวังจะเอาชีวิตมนุษย์อย่างพวกผมเนี่ยแหละครับ ฟังแล้วให้ความรู้สึกขนหัวลุกดีไม่หยอก และตอนนี้กำแพงไฟลุกไหม้สูงชันที่ขวางกั้นระหว่างพวกเรากับพวกมันก็เริ่มลดต่ำลง จนในที่สุดก็เผยให้เห็นแววตาสีแดงเลือดของเหล่ามอนสเตอร์จนได้ อื้อหื้อ! ดูพวกมันสิครับ กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะวิ่งเข้ามาโจมตีพวกมนุษย์เต็มทีแล้ว ...อ๊ะ ว่าไงนะครับ จะถามว่าผมกลัวไหมน่ะเหรอครับ? ....อืมม์ ถ้าอยู่คนเดียวก็อาจหวาดๆ หน่อยล่ะมั้ง แต่ตอนนี้ผมอยู่กับวิน ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละครับ
...
.....
"[สะสมพลัง]" วู้ม! วินกล่าว
"[ชาร์จ]" วู้ม! เรย์กล่าว
มะนาวตั้งท่าชูคทาออกมาเบื้องหน้า เธอสูดลมหายใจลึกหนึ่งครั้งและเอ่ยบทร่ายมนตร์ออกมาว่า
"ด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์จากเทพแอสคลีเพียส ความรัก เมตตา เยียวยา รักษา โปรดอำนวยพรให้แก่พันธมิตรของข้าด้วยเถิด [ออล เบลซซิ่ง!]" วู้ม! เกิดแสงสีขาวอมฟ้าพุ่งเข้าสู่ร่างกายทุกคน และมะนาวกล่าวต่ออีกว่า
"พวกเธอรับบัพนี้ไปอีกบทหนึ่งนะ [อินครีส อาจิลิตี้]*5" แสงพุ่งเข้าหาแต่ละคนอีกครั้ง
"โอ้ ฉันรู้สึกว่าร่างกายอุ่นขึ้น แถมรู้สึกสดชื่นนิดๆ อีกด้วย" แจ็กกล่าว
วินตวัดนิ้วเปิดดูสเตตัสของตนเอง "อื้อ แจ๋วเลยได้บัพแบบนี้"
มะนาวยิ้มแล้วพูดให้แจ็กฟังว่า "มนตร์บทแรกช่วยเพิ่มค่า STR DEX และ INT ส่วนบทที่สองช่วยเพิ่มค่า AGI"
"ฮ่ะฮ่า โอ้วเย้!" แจ็กพูดทำท่าวอร์มชกลม เตะลม ฟึ่บฟั่บ
"ฉันรู้สึกคึกคักจนอยากออกไปเตะปากมอนสเตอร์เต็มแก่แล้ว หมั่นไส้พวกมันเหลือเกิน ขู่ฮึ่มๆ อยู่ได้"
วินหันมามองหน้ามะนาว ยิ้มบางแล้วพูดว่า "...ขอบใจนะ มะนาว"
"...." มะนาวอึ้งค้างไปกับกับคำขอบใจและรอยยิ้มสุดเท่ของวิน จนน้ำถองเข้าที่เอวถึงได้รู้สึกตัว "...เอาะอ๋อ จ้าๆ เรื่องเล็กน้อยเอง"
"เอาล่ะ พวกเราเปิดก่อนเลยดีกว่า" วินกล่าว
"งั้นฉันเปิดให้เอง" แนนซี่พูด เธอชูคทาขึ้นฟ้าและกางมืออีกข้างไปข้างหน้า มีแสงสีฟ้าเรืองรองออกมาจากตัวเธอเล็กน้อย จากนั้นเธอตะโกนว่า "[บลิซซาร่า!]"
กำแพงไฟด้านหน้าหายไปพร้อมกับผลกระทบจากระเบิดไอความเย็นและแท่งผลึกน้ำแข็ง ตรงเข้าเชือดเฉือนสังหารฝูงมอนสเตอร์ด้านหน้าทั้งหมดในพื้นที่ 15*15 เมตร
ฉัวะๆ! ฉึกๆ! ฉัวะๆ! ฉึกๆ!
"แจ็ก ไปกัน! เรย์ยิงตามหลังมาได้เลย!" วินตะโกนบอกจากนั้นพวกเขาทั้งคู่พุ่งฟ้าวออกไปด้วยสปีดสุดแรง
เรย์ง้างสายธนูเต็มเหนี่ยว แล้วตะโกนบอกว่า
"ปลดปล่อย [แอโรว์ ชาร์จ!]"
ฟู้มมมมมมม!
ลูกธนูคลื่นแสงขนาดใหญ่พุ่งผ่านตรงกลางระหว่างวินกับแจ็กที่กำลังวิ่งอยู่ ฝูงมอนสเตอร์ที่กำลังจะตรงเข้ามาหาพวกเขา ถูกคลื่นพลังธนูเข้าไปเต็มๆ"บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม!"คลื่นพลังระเบิดยาวทะลุยาวไปได้อีกประมาณ 20 เมตร
วินกับแจ็กวิ่งตามเข้าไปทันที เหลือระยะอีก 30 เมตรก่อนจะถึงตัวของคิงสไลม์
"วิน ฉันไปจัดให้ก่อนเอง [วิชาตัวเบา!]" แจ็กพูดจบก็วิ่งทะยานนำวินเข้าสู่ฝูงมอนสเตอร์อย่างรวดเร็ว เขาใช้เคียวฟัน เฉือน กระซวก แทง ถีบ ผลัก กระโดดข้ามมอนที่ล้ม ตัวเขาเสมือนลูกข่างติดหนามที่พุ่งเข้าไปทำดาเมจพร้อมกับรุดขึ้นหน้าตลอดเวลา
"วินว้อย!! ทางเปิดแล้ว! ลุยเลยพวก!" แจ็กตะโกนบอก
วินที่วิ่งตามหลังมากระโดดเหยียบที่หลังแจ็ก ตึก! เขาพุ่งตัวฟิ้วเข้าหาคิงสไลม์ที่กระโดดดึ๋งๆ รออยู่
วินเงื้อหมัดกลางอากาศแล้วพูดว่า " ปลดปล่อย [สะสมพลัง!]" เขาเหวี่ยงหมัดเต็มแรง ตรงเข้าไปที่คิงสไลม์
จังหวะนั้นเองสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น "ฮูม! ฮูม!" หมูป่าตัวสุดท้ายที่เมื่อสักครู่มองหาเท่าไรก็ไม่เจอ มันแอบอยู่ข้างหลังบอสของมันนั่นเอง มันวิ่งมาเอาเขี้ยวเสยยกคิงสไลม์ไปอีกทางหนึ่ง ทำให้หมัดของวินวืดในที่สุด
"เฮ้ย! อะไรเนี่ย?!"
คิงสไลม์บิดตัวกลับมามองหน้าวิน พร้อมทำตัวเด้งโยกซ้ายโยกขวาดึ๋งดั๋งๆ อยู่บนเขี้ยวยาวของหมูป่า ราวกับมันกำลังเยาะเย้ยสมน้ำหน้าเขาอยู่
วินกัดฟันกรอดพูดว่า "ฮึ่ม! ไอ้บ้าเอ๊ย ฉลาดนักนะแก" แต่เขามีเวลาบ่นไม่มาก เพราะมอนสเตอร์รุมเข้ามาโจมตีทันที
"กรร! กี๊! กี๊! แฮ่!"
"อย่าหวัง! ย๊าก!" วินเตะก้านคอหมาป่าที่กระโดดเข้ามา "ตูม!" และหมุนตัวอัพเปอร์คัทขวาเข้าใส่กระต่ายปุยที่พุ่งเข้ามาหวังเสียบพุงกะทิของเขา "ตึง!"
"วิน เอาไงดี หมูป่าพาคิงสไลม์ไปนู้นแล้ว!" แจ็กตะโกนถาม
"ไอ้บอสบ้านั่น มันกลบจุดอ่อนตัวเองได้สนิทเลย ปกติมันเคลื่อนที่ช้ามาก ยังไงก็หนีพวกเราไม่พ้นแน่ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันว่ายังไงก็ตามมันไม่ทันแล้วละ… นี่มันเกินกว่าที่ฉันคาดเอาไว้ ขอเวลาฉันคิดแผนสักแป๊บนะ ตอนนี้พวกเรามีแต่ต้องสู้ขาดใจไปก่อน" วินอธิบายอย่างร้อนใจ
เมื่อแผนการณ์เกิดผิดพลาดขึ้นมา ทำให้สถานการณ์เลวร้ายเข้าขั้นวิกฤต สงครามชุลมุลเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับค่า HP ของทุกคนที่เริ่มลดลงทีละนิดๆ จากการโดนมอนสเตอร์รุมตอด
วินสู้ไปด้วย พลางคิดไปด้วย '...บ้าจริง! ขืนเป็นแบบนี้อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมง ทุกคนเกมโอเวอร์กันหมดแน่ สู้น่ะมันสู้ได้อยู่ แต่ถ้าจะให้ชนะ พวกเราจำเป็นต้องมีสกิล AOE เพิ่ม ไม่งั้นศึกนี้ก็คุมเกมไม่ได้สักที เอาไงดีวะเรา หรือจะเสี่ยงเปิดม้วนคัมภีร์สกิลระดับ S… แต่มันก็ไม่ได้การันตีว่าฉันจะได้สกิลอะไร เวรเอ๊ย! ไม่มีหนทางอื่นแล้วรึเนี่ย'
"MP ฉันจะหมดอีกแล้ว ตาย ตายแน่ๆ!" มะนาวบ่นเสียงดัง
"สุดท้ายก็ไม่ไหวรึ บ้าเอ๊ย! ไม่อยากแพ้พวกมันเลย!" เรย์พูดอย่างแค้นใจ
"พวกเราทำดีที่สุดแล้วละ" แนนซี่พูดอย่างปลงตก
"...." น้ำไม่พูดอะไร แต่น้ำตาคลอเบ้าแล้วตอนนี้
"ฮึ่ยย่าห์! นี่แน่ะ! ฮ่ะฮ่า ไม่โดนเว้ย!" แจ็กยังสู้อย่างสนุกสนานและเมามันในอารมณ์อยู่ ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! และจู่ๆ ก็มีเสียงจากระบบดังขึ้นมา
ติ๊ง!
[เคียวจันทร์เสี้ยว] ได้ลิ้มรสเลือดครบ 100 ชีวิต
คุณเคลียร์เงื่อนไขปลุกพลังอาวุธในตำนานสำเร็จแล้ว!
รางวัล:
- ปลดล็อคเข้าสู่รูปลักษณ์ที่สองของอาวุธ 'เคียวคู่'
- ปลดล็อคสกิลท่าไม้ตาย: 'เคียวบูมเมอแรง'
วู้มมมมมม
ทันใดนั้นเคียวในมือของแจ็กเปล่งแสงสีแดงออกมา "เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นกับอาวุธของฉัน?!" แจ็กร้องตกใจ
เมื่อแสงสีแดงสิ้นไป เคียวจันทร์เสี้ยวในมือของแจ็กกลายเป็น 'สองเล่ม' ตัวด้ามและใบเคียวปรากฏลวดลายแกะสลักสีเงินแวววาวตัดพื้นสีดำ แจ็กใช้มือซ้ายหยิบเคียวอีกเล่มไปถือ และมองดูพวกมันอย่างอดที่จะทึ่งไม่ได้
"โห เจ๋งสุดๆ ลวดลายมันดูแล้วทั้งเท่ และร้ายกาจมากๆ"
เหล่ามอนสเตอร์ไม่รีรอเช่นเคย กระต่ายสามตัวปุยพุ่งเข้าแทงพร้อมกัน แจ็กเหลือบตาไปเห็น เขาก้มหลบเฉียงไปข้างล่าง จนตัวแทบติดพื้น จากนั้นเคลื่อนตัวหาศัตรู ใช้เคียวในมือทั้งสองข้างตวัดฟัน ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! กระต่ายปุยกระเด็นออกไปนอนแน่นิ่งทันที
"วินนนน! อยู่ๆ ระบบก็บอกว่าเคียวของฉันอัพเกรดขึ้น ตอนนี้มันกลายเป็นสองเล่มแล้วแน่ะ และที่สำคัญเห็นบอกว่ามีท่าไม้ตายประจำอาวุธด้วย!" แจ็กตะโกนบอกวินที่อยู่ห่าง
"หา?! จริงดิ งั้นไหนลองใช้ดูสิ!"
"จัดไป! เอาล่ะนะเจ้าเคียว! ฉันอยากปาแกมานานแล้ว
[เคียวบูมเมอแรง!] ย่าห์!"
แจ็กปาเคียวทั้งสองออกไปตรงเข้าสู่มอนสเตอร์คนละทิศ เคียวจันทร์เสี้ยวเปล่งออร่าสีแดงคมกริบ และหมุนตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เชือดเฉือนทุกสิ่งที่ขวางทางพวกมัน
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
"กร๊าซ กรี๊ซซซ กี๊~~! กี๊~~! เอ๋ง! เอ๋ง! กรี๊ซ! กรี๊ซ!" เสียงมอนสเตอร์ร้องโหยหวนกันระงม และแน่นอนว่าสงครามชุลมุนแบบนี้ การจะที่จะหลบอาวุธที่พุ่งมาจากไหนไม่รู้ เป็นไปแทบไม่ได้ การโจมตีจากสกิลเคียวบูมเมอแรงไม่ได้จบแค่ขาไป เมื่อมันหมุนโค้งไปจนสุดทาง เสร็จแล้วมันก็อ้อมกลับมาอีกครั้ง หมุนตัวเองด้วยความแรงที่ยิ่งกว่าเดิม ราวกับมันอยากรีบกลับไปหาเจ้าของเต็มที มันพุ่งเข้าเชือดเฉือนฝูงมอนสเตอร์อีกหนึ่งรอบ
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
"เอ๋ง! เอ๋ง! กรี๊ซ! กรี๊ซ! กร๊าซ กี๊~~! กี๊~~! กรี๊ซซซ" เหล่ามอนสเตอร์ล้มตายเป็นจำนวนมาก
ขณะที่เคียวกำลังหมุนกลับมา แจ็กพลางคิดในใจว่า 'ตูจะรับมันได้ไหมเนี่ย?' แต่ครั้งนี้เขารู้สึกแตกต่างจากเดิม หยั่งกับเขาสัมผัสได้ตลอดเวลาว่าเคียวทั้งสองของตนเองอยู่ตำแหน่งไหน หมุนไปทางไหน ห่างจากเขาแค่ไหน และตอนนี้เขารู้เลยว่ามันหมุนวนกลับมาหาเขาแล้ว
ฟิ้ว~! ฟั่บๆๆๆ!
แจ็กทำใจกล้ายื่นมือออกไปรับ "ลาก่อนนิ้วของฉัน"
หมับ! เขาคว้าเอาไว้ได้อย่างเหมาะเหม็ง ไม่สิ เขารู้สึกเหมือนกับว่ามันตั้งใจตรงเข้าสู่กำมือของเขาเองมากกว่า
"ฮัดช่าห์! ฮ่าฮ่าฮ่า" แจ็กมองเคียวทั้งคู่ในมือ กระโดดเต้นเย้วๆ หัวเราะชอบใจใหญ่ แล้วพอต่ออีกว่า "วินเห็นเปล่าว้า ท่าไม้ตายฉันโคตรเท่เลยอ่ะ!"
"เออ เท่ๆ แล้วเงื่อนไขสกิลมันเป็นยังไง?!" วินตะโกนถามกลับ
"เอ่อ… เดี๋ยวนะ อืมๆ ระบบบอกว่า ถ้าฉันใช้เคียวสังหารศัตรูได้อีก 20 ตัว ฉันจะใช้ได้อีกครั้งหนึ่ง"
"โอเค งั้นต้องพึ่งนายแล้วละ เล็งพวกตัวเล็กๆ เคลียร์เงื่อนไขให้ครบ แล้วเตรียมจัดไม้ตายอีกรอบหนึ่งนะ!"
"ได้เลย แจ็กจัดให้ [วิชาตัวเบา!]" แจ็กเปิดใช้งานสกิลอีกครั้ง เขาวิ่งทะยานซิกแซกตรงเข้าจัดการมอนสเตอร์ตัวเล็กๆ ก่อนเลย
"พวกเธอ ได้ยินใช่ไหม ตอนนี้พวกเรามีทีเด็ดใหม่แล้ว ฉันว่าพวกเราชนะได้แน่ อึดๆ เข้าไว้!" วินตะโกนบอกทุกคน
"อะ โอ้ว! เอาเลย! สู้ๆ!" แก๊งค์สี่สาวขานรับอย่างมีแรงใจ
"มะนาว! รับไฮโพชั่นรี MP ไป ช่วยหน่อยนะ อย่าให้ใครตายล่ะ!" วินโยนขวดโพชั่นไปให้มะนาว
มะนาวคว้ารับเอาไว้ได้ "ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ปล่อยให้ทุกคนตายแน่!" [ฮีล!] [ฮีล!]
การต่อสู้ยังดำเนินต่อไปอีกสักพัก จนในที่สุดแจ็กก็ตะโกนบอกว่า
"เอาล่ะ ครบ 20 ตัวแล้ว วิน! ให้ฉันเล็งเปิดทางเลยไหม?!"
"แจ็ก เดี๋ยวก่อน!" วินกล่าวห้ามและวิ่งไปหาใกล้ๆ กระซิบใส่หูเพื่อน "ปาเคียวแบบนี้...."
"โอเค ลุยเลยนะ! [วิชาตัวเบา!]" แจ็กวิ่งพุ่งทะยานนำหน้าวินเข้าสู่ดงมอนสเตอร์ พวกเขาโจมตีฝ่าฟันอย่างเมามัน จนในที่สุดก็ถึงระยะปาของเคียว แจ็กเงื้อสองแขนไปข้างหลัง เหวี่ยงปาเคียวออกไปเต็มกำลัง "ย๊าก!!"
เคียวหนึ่งเล่มหมุนเชือดเฉือนมอนสเตอร์และมุ่งอ้อมโค้งไปทางขวา เข้าสู่จุดที่เล็งไว้นั่นก็คือ 'ขาด้านหลังของหมูป่า' ที่แบกคิงสไลม์อยู่
ฟิ้ว~! ฟั่บๆๆๆ!
และเป็นอย่างที่คาด หมูป่าออกวิ่งหลบไปอีกทางหนึ่ง อย่างเต็มกำลัง "ฮูม! ฮูม!" มันคงคิดว่าตัวเองหนีพ้นแล้ว แต่สิ่งที่มันจะตรงไปเจอนั่นก็คือ
'เคียวอีกหนึ่งเล่ม' หมุนอ้อมมาดักรอมันอยู่แล้ว "ฉัวะ!" "อู๊ดดด!" หมูป่าที่ถูกโจมตีที่ขาอย่างกะทันหัน วิ่งเสียหลักล้มเอียงลงที่พื้นเสียงดังโครม
วินกระโดดสูงข้ามหัวมอนสเตอร์โผล่มาทันที "[สะสมพลัง ปลดปล่อย!] [เสริมพลังปราณ!]" เขาหมุนตัวตีลังกาหน้ากลางอากาศ วาดเท้าลงมาจากฟากฟ้า ตอกส้นเข้าที่กระดูกสันหลังของหมู่ป่าเต็มแรง
ตึง! "แอ๊~!" หมูป่ากระอักเลือด และนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ที่พื้น
คิงสไลม์ที่กระโดดออกจากหมูป่าตั้งแต่มันล้มเสียหลัก กระโดดดึ๋งๆ อยู่ตรงหน้าวิน สายตาของมันจ้องเขม็งมาที่เขา
"คราวนี้แกก็ไม่มีทางหนีแล้วนะ… เข้ามาสิ" วินหงายมือแล้วกระดิกนิ้วเรียก
คิงไสม์กระโดดเด้งเข้าโจมตีทันที หมายจะใช้ร่างของมันทับศัตรู ดึ๋ง! ตึม!
แต่สิ่งที่มันโจมตีโดนมีเพียงแค่พื้นดินที่ว่างเปล่า และเมื่อมันเงยหน้ามอง ก็เห็นวินอยู่เหนือหัวของมัน เงื้อหมัดเตรียมโจมตี
"เอานี่ไปกินซะ…!"
"อึกๆๆ"
"...."
วู้ม! เหมือนคิงสไลม์จะงงที่ทำไมมันไม่โดนโจมตี และที่งงยิ่งว่าก็คือ MP ของมันที่ใกล้จะหมดกลับเริ่มฟื้นคืนกลับมา มันสับสนถึงขั้นกระโดดวนไปมาอยู่กับที่ ดึ๋ง! ดึ๋ง! และเมื่อมันรู้สึกตัว มันเริ่มมองหาศัตรูที่อยู่ตรงหน้าเมื่อสักครู่อีกครั้ง
ราวกับบรรยากาศของโลกนี้ตอบรับความรู้สึกของเด็กหนุ่ม ท้องฟ้าที่เคยกระจ่างใส กลับมีเมฆก้อนใหญ่เข้ามาบดบัง จากพื้นหญ้าและต้นไม้ที่ส่องสว่างด้วยแสงจันทร์ บัดนี้ทั้งหมดนั้นได้ถูกเงามืดเข้าครอบงำ มอนสเตอร์ทั้งหลายต่างหยุดกึกทันทีที่สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป
คิงสไลม์รู้สึกว่าศัตรูของตนเองอยู่ในเงามืดของเมฆก้อนใหญ่ที่พาดผ่านผืนดิน และในไม่ช้ามันก็ได้รู้คำตอบต่อสิ่งที่มันสงสัย...
มีเสียงของมนุษย์คนหนึ่งเปล่งออกมาจากเงามืด เสียงนั้นไม่ได้ดังอะไรมากมาย แต่คิงสไลม์กลับได้ยินชัดทุกถ้อยคำ เป็นน้ำเสียงที่ราบเรียบ เฉยชา แต่แฝงด้วยอารมณ์ที่หนักหน่วงและแข็งแกร่ง เป็นเสียงที่แม้กระทั่งมอนสเตอร์เองยังฟังแล้วรู้สึกขนลุก
"...รู้ไหมว่า จุดอ่อนใหญ่ที่สุดของบอสอย่างแกคืออะไร?"
"....."
"...แกหนีไม่เป็นยังไงล่ะ แกมีแต่จะต้องสู้กับพวกเรา จนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายไป และตอนนี้คนที่กำหนดความเป็นความตายนั้น ไม่ใช่แกอีกต่อไปแล้ว" วินเดินอย่างเชื่องช้าเข้าใกล้คิงสไลม์ทีละนิดๆ จนใกล้พอที่มันเห็นดวงตาที่ดุดันและแข็งกร้าวของเขาอย่างชัดเจน แล้วพูดต่อว่า
"สิ่งที่ฉันยัดใส่ปากของแกก็คือ 'ไฮโพชั่นรี MP' อีกสักพักหนึ่งมานาของแกก็จะเต็ม แล้วแกจะต้องชุบชีวิตลูกน้องมาให้พวกฉันฆ่าไปเรื่อยๆ จนกว่าพวกฉันจะพอใจ เข้าใจไหม"
"...."
สไลม์เป็นมอนสเตอร์ที่มีรูปตากลมใสซื่อ และมีรูปปากที่ยิ้มตลอดเวลา ไม่ว่าจะอยู่ในสภาพไหน รูปร่างหน้ามันก็ไม่เปลี่ยน แต่ตอนนี้หากใครได้มาเห็นคิงสไลม์ตัวนี้ละก็ จะรู้ทันทีว่าสไลม์หน้าซีดนั้นเป็นอย่างไร
แจ็กสู้กับมอนสเตอร์อยู่ใกล้ที่สุด เลยได้ยินทุกคำที่วินพูด เขาถึงกับอึ้งเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นด้านนี้ของเพื่อนมาก่อนเช่นกัน ถึงเขาจะยังสงสัยอยู่บ้างว่าอะไรที่ทำให้วินต้องทุ่มสุดตัวขนาดนี้ แต่เขารู้ซึ้งทันทีเลยว่าเกมต่างโลกเกมนี้สำคัญกับวินมากขนาดไหน และไม่ว่ายังไงเขาพร้อมจะลุยไปให้สุดทางกับเพื่อนคนนี้เสมอ
วินเขกหัวคิงสไลม์ไปทีหนึ่ง แล้วพูดว่า "เร็วๆเข้า รีบใช้เวทชุบชีวิตได้แล้ว!" จากนั้นเขากระโดดถอยหลังไปยืนอยู่ใกล้ๆ กับแจ็ก
แจ็กยิ้มให้วิน เอามือซ้ายโอบไหล่ มือขวาขยี้หัว แล้วกล่าวชมว่า "แผนของนายนี่มันสุดโต่งจริงๆว่ะ"
"ฮ่ะฮ่ะ ขอบใจ แต่ถ้าไม่มีนาย ก็ทำไม่ได้หรอกเว้ยแผนนี้นะ"
วินตอบแบบยิ้มกลับ
"รังมอนสเตอร์ กับ คิงสไลม์ เออ นี่สินะแหล่งฟาร์มเลเวลของจริง พอดีเลย ฉันกำลังมันส์มือกับเคียวคู่ใหม่สุดๆ ใช้แล้วสนุกเป็นบ้า"
วู้มมมมมมมม คิงสไลม์ร่ายเวท[ซิง]สำเร็จ เกิดแสงสีเขียวเรืองบนตัวมอนสเตอร์ที่ล้มอยู่บนพื้น จากนั้นพวกมันครึ่งหนึ่งก็ลุกกลับขึ้นมามีชีวิตใหม่
สาวๆ ที่ยังคงสู้กับมอนสเตอร์อยู่ ตกใจและงุนงง "เอ๊ะ? อะไร? ยังไง? สรุปว่าฆ่ามันไม่สำเร็จเหรอ?"
วินหันหลังไปตะโกนบอกสาวๆ "พวกเธอ! เดี๋ยวฉันกับแจ็กจะไปรวมกลุ่มด้วย จากที่ฉันคำนวณฉันเชื่อว่าตอนนี้พวกเราสู้มันไปได้เรื่อยๆแน่นอน เพราะสกิล AOE มีพอแล้ว ไม่ต้องห่วงอะไร พวกเธอแค่โจมตีมอนสเตอร์ต่อไป พวกเราจะฟาร์มเก็บเลเวลกันยาวๆ ฟาร์มยันเช้าไปเลย!"
"ห๊ะ!"
"ไงนะ?!"
"ยันเช้าเลยเรอะ?!"
"พวกฉันเหนื่อยกันจนจะหมดแรงอยู่แล้วน้าม่ายยยยยยยย!"
....
4 ชั่วโมงผ่านไป เวลาเช้าตรู่ 6.00 น. ขณะที่พระอาทิตย์ของวันใหม่กำลังจะโผล่ขึ้นจากขอบฟ้า
"ติ๊ง!"
---------------------------
คุณได้สังหาร [คิงสไลม์] สำเร็จ!
คุณได้เลเวลอัพ!
คุณได้เลเวลอัพ!
คุณได้เลเวลอัพ!
คุณได้เลเวลอัพ!
คุณได้เลเวลอัพ!
---------------------------