บทที่ 5
หมู่บ้านนี้ไม่ใหญ่ ดังนั้นจึงรู้จักกันหมดทั้งหมู่บ้าน โจวหมิงอุ้มลิเลียไปพลางมองซ้ายขวาอย่างสำรวจ
ทันใดนั้นร่างหนึ่งเข้ามาขวาง โจวหมิงหรี่ตามองเล็กน้อย
ลี ลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้าน ร่างบึกบึนเกินไว ดูผิดปกติมาก อายุน่าจะพอๆ กับโจนาธาน เเต่ร่างกายกับสูงใหญ่ ทำเอาโจวหมิงนึกออกมาสองคำ
เด็กโข่ง ใช่ เจ้าเด็กชื่อ ลี นี่ น่าจะเป็นเด็กโข่ง
ลี ยืนกอดกอดอก พ่นลมหายใจออกจมูก ลูกน้องสองคนจ้องมายังโจวหมิงตาไม่กระพริบ
"เเก มาคุยกับข้าสิ ทางโน้น" ลีสั่งการด้วยน้ำเสียงอหังการ โจวหมิงยืนมองมันครู่หนึ่ง ก็เดินเฉียดไหล่ผ่านมันไป ทำมห้ลีโกรธ หันขวับ คว้ามือลงที่ไหล่ของโจวหมิงทันที
ทว่าโจวหมิงราวกับมีตาหลังเบี่ยงกายหลบในเสี่ยวพริบตา ทำให้มือของลีตกลงในอากาศ ไม่ทันได้ตั้งตัว เท้าข้างหนึ่งเหยียบที่ยอดอก ผลักอีกฝ่ายกระเด็นออกไป
"อ๊ากกก"
ลีร้องโหยหวย เขาเอามือกุมอกเเสดงความเจ็บปวดออกมา
"ไอ้เด็กโข่ง วันนี้ข้าพาลิเลียมาด้วย ดังนั้นข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน คราวหน้าก็ขอให้เจอในที่เปลียวๆเถอะ" โจวหมิงกล่าวจบก็จากไปทันที ไม่ใช่ว่าเขากลัวลี หรือหัวหน้าหมู่บ้าน เพียงเเค่ร่างกายของเขาขยับไม่ได้เท่านั้นเอง ตอนจะลงมือฆ่า ลี โจนาธานเเสดงอาการต่อต้านออกมาชัดเจนมาก ทำให้โจวหมิงเปลี่ยนไปถีบยอดอกไปทีหนึ่งเพื่อสังสอน เเทนที่จะหักคอเจ้านั่นด้วยมือเปล่า
โจวหมิงสับสนไม่น้อยทีเดียว เหตุใดโจนาธาน จึงต่อต้านการสังหาร ลี บุคคลที่มีส่วนในการตายของตนเอง ความทรงจำเลือนลางมาก โจวหมิงขบคิดจนปวดหัวก้มิได้คำตอบ จึงปล่อยวางเรื่องนี้ลง เพราะถึงบ้านลุงซัวเเล้ว
"โอ้ มาเเล้วเหรอ" ลุงซัวที่กำลังถอนหญ้าเอ่ย ทันทีที่เห็นเด็กชายอุ้มเด็กหญิงเดินเข้ามาในบริเวณบ้าน
"ลุงซัว" โจวหมิงทักทายอีกฝ่าย
"อ้าว โจนาธาน เจ้าหายไปไหนมา?" ลุงซัวทัก โจวหมิงจึงตอบไปเหมือนกับที่ตอบซิสเตอรืยีน่า สว่าหลงป่า ลังวัวพยักหน้าอย่างเข้าใจ พลางถามว่าไหวไม่ โจวหมิงจึงพยักหน้า ส่วนลิลัยถลกเเขนเสื้อเตรียมพร้อมเเล้ว
"โจนาธานกับลิเลียไปทำความสะอาดภายในบ้านเเล้วกัน มีไม้กวาดกับไม้ถูพื้นอยู่ทางโน้น ส่วนลุงจะถอนหญ้าเอง" ลุงซัวบอกอย่างเอ็นดู เขาไม่อยากให้เด็กมาทำงานตากเเดดเหงื่อท่วมหรอก จึงให้ไปทำงานในบ้านเเทน
โจวหมิงกับลิเลียเเยกย้านกันไป คนหนึ่งถือไม้กวาดเเละที่ตัก ส่วนอีกคนถือไม้ถูพื้น โจวหมิงลงมืออย่างว่องไว ทำให้ส่วนของเขาเสร็จสิ้นไปในเวลาไม่น้อย จึงคิดช่วยลิเลียถูพื้น
"ไม่ต้องหนูทำเองค่ะ!" ลิเลียส่งเสียงบอกเจือเเจว เเละวิ่งถูกพื้นอย่างสนุกสนาน
โจวหมิงเห็นเเบบนั้นก็ไม่ได้ห้าม เด็กเล็กๆ เเบบนี้ควรออกกำลังดีที่สุด ร่างกายจะได้เเข็งเเรง เขานั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองไปยังชั้นหนังสือ ซึ่งที่นี่ หนังสือเป้สิ่งหายาก เเม้จะเป็นบ้านนอกคอกนาก็ตาม น่าเเปลกที่ลุงซัวมีไว้เกือบสิบเล่ม โจวหมิงมองออกไปด้านนอก เเละถือวิสาสะหยิบเล่มหนึ่งมาอ่าน
ภาษามนุษยต่างดาวทำให้ โจวหมิงปวดหัวไม่น้อย เเต่สักพักก็ทำความเข้าใจตัวอักษรได้ เหมือนว่าโจนาธานจะรู้ตัวอักษร เพราะเรียนมาจากซิสเตอร์ยีน่า
หนังสือเล่มนี้ เขียนเกี่ยวกับมานาเอาไว้
โจวหมิงพลิกหนังสืออย่างสนใจ เขากบวาดตามองอ่านอย่างรวดเร็ว
มานา คือ พลังงานภายในร่างกายของสิ่งมีชีวิต เเละกระจายอยู่ทั่วไป มนุษย์ ร้อยคน มีเพียง 1 คนเท่านั้นจะมีพรสวรรค์ที่ฝึกฝนมานา ในดินเเดนเคออส มานาอยู่ภายในร่างกายของผู้มีพรสวรรค์ เมื่ออายุ 12 ปี ก็จะเริ่มฝึกโดยการรวบรวมมานาในร่างกาย สร้างเเกนมานาขึ้น
เเกนมานา คือ สิ่งที่กักเก็บพลังมานาไว้ หลังจากรวมมานาในร่างกายให้เป็นหนึ่ง เเละสร้างเเกนมานาขึ้นมา ก็จะกลายเป็นผู้ฝึกฝนมานาเต็มตัว
พลังมานา ความเข้มข้นของมันจะเเบ่งตามสี จากระดับต่ำสุดไปสูงสุด สีขาว สีเเดง สีเหลือง ที่เขียว น้ำเงิน สีคราม สีม่วง ยิ่งความเข้มข้นสูง มานายิ่งเเข็งเเกร่งทรงพลัง
"น่าสนใจ วิธีนี้เหมือนกับตอนที่เป็นผู้ฝึกตนเลย" โจวหมิงเอ่ย พลางอ่านต่อ เขาจดจำวิธีการฝึกฝนอย่างละเอียด เเละพลิกไปหลายสิบหน้า
ผู้ใช้มานา เเบ่งเป็นสองสายหลักๆ คือ สายเสริมพลัง นั่นคือการใช้มานาเสริมพลังให้กับการโจมตีหรือร่างกาย สองคือ นักเวท มันเป็นการ ร่ายคาถา เปลี่ยนมานาให้กลายเป็น เวทมนต์ ในด้านพลังโจมตี สายนักเวทจะทรงพลังมาก ทว่าผู้ที่เป็นนักเวท มีข้อเสียคือ คาถาในการร่ายยาวเกินไป ส่วนสายเสริมพลัง ข้อเสียคือ ระยะโจมตีสั้น หากอีกฝ่ายเป็นนักเวท เเละยังชำนาญเวทระยะไกล สายเสริมพลังจะเสียเปรียบอย่างมาก
โจวหมิงอ่านไปพลาง เงยหน้ามอง ก็พบว่าลิเลียหลับอยู่บนต้นขาของเขาเสียเเล้ว โจวหมิงจึงเก็บหนังสือเข้าชั้นวาง เเละปลุกสาวน้อยคนนี้
"ลิเลียตื่น ไว้ไปนอนที่บ้านพัก" โจวหมิงบอก เเต่ลิเลียไม่ตอบสนอง พ่นลมหายใจที่เป็นจังหวะออกมา หลับสนิทเชียวละ
ลิเลียมักจะหลับบ่อยครั้ง บางครั้งปลุกไม่ตื่น ซึ่งโจนาธานเองก็ไม่ทราบว่าร่างกายของเเม่หนูนี่ผิดปกติอันใด เเต่เพราะเเค่หลับไม่ได้เป็นอันตราบใดๆ จึงปล่อยเลยตามเลย โจวหมิงเเบกร่างงเล้กไว้บนหลัง ก้าวออกมานอกบ้าน
ลุงซัวนั่งพักอยู่ใต้ใช้คา เห็นเด้กทั้งสองเดินออกมา ก็เข้าไปหยิบเอาขนมห่อหนึ่งที่ห่อใบไม้เเห้งไว้ ส่งมาให้ โจวหมิงรับ ก้าวเดินกลับไปยังโบสถ์