"ให้ตายเถอะ" โจบ่นอุบ ขณะลุกขึ้นจากเตียง ร่างกายเขาปวดไปหมด ตามคาดหัวถึงหมอนหลับเป็นตาย เเต่เพราะต้องตื่น เขาจึงลุกโดยอัตโนมัติ
โจนาธานไม่ได้สวมใส่รองเท้า เเต่เลือกใชเท้าเปล่า เขามองยังหน้าต่างที่เปิดค้างไว้ก่อนจะนอน จากนั้นก็เดินด้วยฝีเท้าที่เงียบกริบ กระโจนลงจากหน้าต่าง ความสูงไม่ได้เป็นปัญหาเลย เขาเก็บตัวลงพื้นอย่างสวยงาม ก่อนจะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปตามเงาของต้นไม้เเละอาคาร มุ่งหน้าเข้าสู่ผืนป่าหลังที่พัก
เเสงจันทร์สาดลงมา ทำให้มองเห็นลางๆ ยังรอบๆ โจนาธานสำรวจซ้ายขวา ไม่มีสิ่งใด เขาก็เริ่มต้นด้วยการ นั่งท่าม้านั่ง เเน่นอนนี่คือพื้นฐาน อีกทั้งยังฝึกความอดทนเเละจุดศูนย์ถ่วงให้กับร่างกายนี้อีกด้วย
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
โจนาธานเหงื่อท่วมตัว เขารู้สึกว่าร่างกายใกล้จะไม่ไหวเเล้ว ทว่ายังเหลืออีกตั้งหนึ่งชั่วโมงจะถึงตี 5 เขาจึงต้องกัดฟันอดทนให้ได้ เป้าหมายของเขา หนึ่งเดือน ต้องนั่งท่าม้านี้ให้คล่องปรือ ถ้าทำได้ อย่างอื่นก็ง่ายเเล้ว เขาตั้งใจออกกำลังกายในเดือนถัดไปเพื่อฝึกฝนร่างกาย
จนครบอีกหนึ่งชั่วโมง รวมสองชั่วโมง โจนาธานทรุดตัวนอนเเผ่บนพื้น เขาหอบหายใจออกมา
"เหนื่อยสุดๆ ไม่ได้ทรมานเเบบนี้มานานเเล้วนะเนี่ย" โจนาธานหัวเราะเบาๆ พลางนึกถึงอดีต ผ่านไปสิบนาที เขาจึงปีนขึ้นต้นไม้ หาไข่นก เเน่นอนว่าเจอ โจนาธานไม่รอช้า ตอกไข่ใส่ปากตัวเองเเละกลืนลงไปในทันที
จากนั้นเก็บไปอีกสิบกว่าใบ กะว่าจะก่อไฟ หาหม้อใส่น้ำมาต้มไข่นกให้ลิเลียกิน เขาหอมันด้วยใบไม้เเละซุกไว้ในเสื้อ ก่อนจะนวดขาทั้งสองพลางเดินกลับอย่างเงียบเชียบ ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
รุ่งเช่า ลิเลียตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย ก่อนจะมองข้างตัว พบว่าพี่ชายกำลับนั่งขัดสมาธิหลับอยู่
"พี่" เสียงเล็กๆ ของเธอปลุกโจนาธานให้ตื่น เขามองดวงหน้าเด้กสาวพลาง เอ่ยขึ้น
"ตื่นเเล้วเหรอ ไปบ้วนปากเร็ว พี่ต้มไข่นกไว้ให้" โจนาธานบอกพลางล้วงเอาไข่นกต้มที่วางบนใบไม้ออกมาจากใต้เตียง
ลิเลียตาลุกวาว ไข่ต้ม ไม่ว่าจะอะไรก็เเล้วเเต่ เธอไม่ได้ลิ้มรสชาติมานาน ไม่ถามหาที่มาด้วยซ้ำ เด็กสาวพุ่งเข้าใส่มันทันที เเกะเปลือกเเละกินไข่นกต้มอย่างเอร็ดอร่อย
โจนาธานทำเพียงยิ้ม ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา พลางเช็ดปากที่เลอะให้ ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง
"ทุกอยางมันพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น"