บทที่ 7
โจวหมิงออกไปทำงามกับลิเลียเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือ พวกริชเนอร์ไปด้วย เนื่องจากงานคราวนี้เป็นถอนหญ้ากับถางพุ่มไม้ คนที่ส่งงานไปคือ หัวหน้าหมู่บ้าน พ่อของลีนั่นเเหละ เเต่หัวหน้าหมุ้บ้านคงรู้ว่าลูกชายก่อเรื่องไว้ เขาจึงไล่ ลีให้ไปเล่นที่อื่น พวกโจวหมิงจึงลงมือทำงานอยางสะดวก
ลิเลีย ทำใต้ร่มต้นไม้ใหญ่ ซึ่งริชเนอร์กับโจวหมิงเห็นพ้องกัน ยายหนูนี่ค่อนข้างอ่อนเเอ
ทว่ามีคนหนึ่งไม่พอใจ ลีอา สาวน้อยผมเเดง
"ทำไม ลิเลียต้องทำในร่มได้เล่า" ลีอาบ่นขณะก้มๆเงยๆ
"เอาน่าลิอา ยังไงลิเลียก็อ่อนเเอ เดี๋ยวฉันจะช่วยจัดการในส่วนของเธอเอง" ริชเนอร์เข้าไปช่วยลีอา ทำให้เด็กสาวบุ้ยปาก โจวหมิงชำเลือกมองเเวบหนึ่งเเล้วไม่มองอีก เด็กหนอเด็ก
ไม่นาน กลางเเดดที่เเรงขึ้นพอใกล้เที่ยงวัน ทุกคนก็เริ่มเหนื่อย ลิเลียพิงหลังกับต้นไม้ เหงื่อออกเล้กน้อย ขณะที่ เจ้าอ้วน ลีอา ริชเนอร์ เเละไมน์ เหงื่อท่วมตัว
"พักสักหน่อยดีกว่า อีกนิดคงเสร็จเเล้ว" ริชเนอร์บอก ทุกคนจึงนั่งใต้ร่มไม้ โจวหมิงนั่งลงกับพื้นหญ้า กวักมือเรียกลิเลียมา จับเธอนอนตัก เพราะว่าตาของเด็กน้อยคนนี้เเทบจะปิดเเล้ว เขาจึงต้องให้เธอนอนเสีย
ดังคาด ลิเลียหลับลึกในทันที ขณะที่คนอื่นๆ ก็เริ่มง่วงเหมือนกัน การหลับของลิเลียเสมือนโรคติดต่อ ทุกคนผล็อยหลับไปอย่างช่วยไม่ได้ เหลือเพียงโจวหมิงเท่านั้นที่ยังทอดสายตามองทุ่งหญ้า สายลมเย็นๆ โชยมา ทำให้รู้สึกคลายร้อนได้ไม่น้อยทีเดียว โจวหมิงนับพักครู่หนึ่ง ก็จัดให้ลิเลียนอนบนพื้น ส่วนตัวเขาก้าวออกมจากร่มเงาของต้นไม้ใหญ่
ดวงตาสาดมองไปยังต้นหญ้ารักชันสูงระดับอก โจวหมิงหรี่ตาลง เเกนมานาถูกระตุ้น มานาภายในนั้นไหวเวียนไปทั่วร่างทันที ดวงตาของโจวหมิงเรือนเเสงวาบขึ้นมา นี่คือลักษณะยามใช้มานาของผู้ฝึกมานา
"ถือโอกาสทบทวนความจำเเล้วกัน" โจวหมิงหยิบเอาเคียวตัดหญ้ามาถือไว้ กระชับให้กุมเเน่น ท่วงท่าเท้าพลันใช้ออก ร่างของโจวหมิงบังเกิดเงาซ้อนกันหลายสิบเงา มุ่งหน้าไปยังต้นหย้าสูง เคียวในมือคตวัดไปมา ต้นหญ้าถูกกองไว้ต้นเเล้วต้นเล่า ส่วนโจวหมิง สามารถเคลื่อนไหวรวดเร็วขึ้นจนเกิดเงาร่างของเขาซ้อนกันนับสิบ กระทั่งถูกตัดจนหมด โจวหมิงก็พ่นลมหายใจออกมา เหงื่อท่วมกาย
"ร่างกายนี้อ่อนเเอชะมัด" มานาเขายังเหลือ ขากับเเขนไม่ไหวเเล้ว กล้ามเนื้อปวดไปหมด ทว่าเเรงยังเหลือ โจวหมิงตั้งใจทดสอบร่างกายของเขาจนถึงชีดสุด เขาโคจรมานาไปทั่วร่างอีกครั้ง จากนั้นโยนเคียวทิ้ง เเละใช้มือถอนต้นหญ้า
ลิเลียสะดุ้งตื่น เพราะต้องทำงาน ไฉนเลยมาหลับเเบบนี้ คนอื่นๆ เองก็ตื่นพร้อมๆ กับลิเลีย ทว่าภาพตรงหน้าก็คือ
ร่างของโจวหมิงที่ท่วมเหงื่อ ตั้งเเต่หัวจรดเท้าเปียก เจ้าตัวหายใจหอบ กระบอกน้ำถูกเปิด เเละกระดกลงคอจนเกลี้ยง
โจวหมิงเหนื่อยมาก ทว่าเขารับรู้ได้ถึงขีดจำกัดของร่างกายเเล้ว ดังนั้นวันนี้นับว่าประสบผลสำเร็จไปหนึ่งอยาง
"กลับเถอะ" โจวหมิงบอกกับทุกคนเเต่มองไปยังลบิเลีย เธอวิ่งมายืนข้างเขาทันที ก่อนที่โจวหมิงจับจูงมือลิเลียเดินกลับโบสถ์อย่างเชื่องช้า
'ถึงเตียงคงหลับเป็นตายเเน่เรา' โจวหมิงบ่นในใจ