เป็นครั้งแรกที่ไวโอเล็ตรู้สึกอึดอัดต่อการนั่งอยู่ที่โซฟาในคฤหาสน์บ้านตัวเอง ตรงประตูเข้าเมืองท่านพ่อไม่พูดอะไรกับเธอเลยสักคำยิ่งชัดว่าท่านโมโหแค่ไหน กลับมาถึงก็สั่งพวกสาวใช้ให้พาเธอไปเปลี่ยนชุด ตรวจดูบาดแผลภายนอกแล้วจึงมาที่ห้องนี้กับพ่อบ้านเบน
"เอ่อ พ่อบ้านเบนคะ ท่านพ่อ.."
"ท่านดยุกกำลังฟังรายงานจากเซอร์แบรนดอนครับ"
เด็กหญิงถูนิ้วมือตัวเองที่กุมวางไว้บนตักไปมาแบบกดดัน ล่าสุดที่เคยถูกตำหนิก็เป็นออกไปเล่นน้ำฝนกับแดเนียล ทว่าอันนั้นมีพี่ชายมานั่งรับผิดด้วยเลยไม่หวั่นใจเท่า แถมเทียบกันแล้วหนนี้รุนแรงกว่ามาก เธอทั้งโกหก ก่อเรื่องแล้วยังออกไปอยู่ในสถานที่อันตรายอีก
เสียงเปิดประตูทำเธอสะดุ้ง ไวโอเล็ตลุกยืนมองบิดา ทว่าดยุกเมอร์ริแกนมองตอบแวบเดียวเท่านั้น ดวงตาคู่เล็กมองตามพ่อที่เดินไปนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามตาละห้อย
หลังเธอนั่งลงบิดาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา กว่าห้านาทีภายในห้องเหมือนถูกความเงียบกดทับหนักอึ้ง เธอมองพ่อหลายครั้งด้วยความรู้สึกผิด ตอนทราบเรื่องท่านน่าจะตกใจมากและถึงกับเตรียมจะออกตามหาด้วยตัวเอง ต้องขอบคุณพ่อบ้านเบนที่ช่วยโน้มน้าวให้ท่านใจเย็น
"ลูกขอโทษค่ะ"
"การที่ลูกพูดคำว่าขอโทษ แสดงว่าลูกรู้ตัวว่าทำผิด?" ดยุกสบตาบุตรี "หรือลูกเพียงพูดเพื่อให้ผ่านพ้นไป?"
"ไม่ใช่นะคะ ลูกรู้ตัวว่าทำผิด"
"ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงทำ?"
"นั่นเพราะ-เพราะว่า.."
ไวโอเล็ตพูดไม่ออกว่าเพราะเธอฝันร้าย ฝันถึงอนาคตว่าจะเกิดเรื่องกับพี่ชาย มันฟังดูเป็นข้ออ้างที่ไม่เข้าท่า
"ลูก..ขอโทษค่ะ หากท่านพ่อจะตำหนิหรือลงโทษ ลูกก็จะยอมรับค่ะ"
"ได้ พ่อจะสอนให้ลูกเข้าใจถึงความรับผิดชอบต่อผลที่จะตามมา" ดยุกเมอร์ริแกนกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "เบนให้คนนำตัวสาวใช้สองคนและคนคุ้มกันที่ติดตามบุตรีของข้าวันนี้ไปลงโทษให้หมด"
"ท่านพ่อ พวกเขาแค่จำเป็นต้องทำตามที่ลูกบอก พวกเขาไม่ได้ผิดนะคะ"
เด็กหญิงแย้งทันทีที่ได้ยินคำสั่ง กระนั้นบิดาก็ไม่มีท่าทีใจอ่อนแม้แต่น้อย เขาเน้นย้ำคำสั่งอีกรอบให้พ่อบ้านเบนปฏิบัติตาม
"เปลี่ยนสาวใช้ที่ติดตามใหม่ด้วย ข้าไม่ต้องการคนรับใช้ที่ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีไม่ได้"
"ท่านพ่อคะ ไม่นะ พวกเธออยู่กับข้ามาตั้งแต่เด็กนะคะ ลงโทษข้าแทน อย่าทำอย่างนั้นเลยค่ะ"
"และหน้าที่สำคัญคือคอยดูแลลูกให้ปลอดภัย แต่กลับไม่ห้ามแล้วปล่อยให้เกิดเรื่อง หากมีสัตว์ร้ายหรือวันนี้ลูกตกเป็นเป้าหมายเสียเองจะเป็นอย่างไร?"
"แต่-แต่ลูกปลอดภัย ลูกไม่อยากให้พวกเธอเดือดร้อน ถ้าพวกเธอถูกไล่ออกแล้วพวกเธอจะทำอย่างไรล่ะคะ?"
"ลูกถึงไม่ควรทำตั้งแต่แรก ไวโอเล็ต"
เธอเม้มปากแน่นน้ำตาเอ่อคลอหน่วยขณะที่ความโมโหผุดขึ้นในหัว เด็กหญิงก้มศีรษะหนึ่งครั้งขอตัวแล้วหันควับเดินไวๆ ออกจากห้อง ซึ่งดยุกเมอร์ริแกนก็ถอนหายใจ บุตรีไม่เคยดื้อขนาดนี้ เขายกมือกดขมับด้วยท่าทีเหนื่อยล้า
"ท่านดยุกไม่ต้องกังวล กระหม่อมเชื่อว่าเลดี้ไวโอเล็ตจะเข้าใจ"
"ข้าก็หวังอย่างนั้น"
พ่อบ้านเบนให้เซอร์แบรนดอนรุดหน้าไปก่อน กว่าเขาจะรู้ว่าลูกสาวหายตัวไปในป่าก็นานแล้ว วินาทีที่ได้ยินเขาแทบล้มทั้งยืน กังวลกลัวไปต่างๆ นานา ตอนเห็นบุตรีน้อยกลับมาอย่างปลอดภัยเขาอยากจะวิ่งเข้าไปอุ้มมากอด กระนั้นหากใจอ่อนไม่สอนหรือลงโทษ เธอก็จะโกหกและทำอย่างนี้อีก
"เลดี้ไวโอเล็ตไม่ค่อยได้ออกไปไหน เพื่อนวัยเดียวกันที่สนิทก็ยังไม่มี คงรู้สึกเหงาพ่ะย่ะค่ะ"
"..เพื่อนวัยเดียวกัน" ดยุกทวนคำ "ถ้าหาเด็กผู้หญิงเข้ามาฝึกเป็นสาวใช้จะดีไหม?"
"กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ คุณหนูหลายท่านก็มีสาวใช้คนสนิทอายุใกล้เคียงคอยดูแลและเป็นเพื่อน ตอนนี้เลดี้ไวโอเล็ตค่อนข้างสนิทกับเด็กรับใช้คลาร์ก บ้านนั้นมีลูกสาวคนเล็กอยู่พอดี ท่านดยุกคิดเห็นอย่างไร?"
"ดี เจ้าส่งจดหมายไปหาผู้ดูแลที่ดินคลาร์กได้เลย"
รับคำสั่งเรียบร้อยพ่อบ้านเบนก็ไปจัดการดำเนินเรื่อง แดเนียลที่ยืนรอเข้าพบก็ขออนุญาตเข้ามา เขาก้มศีรษะเคารพหนึ่งครั้ง
"ท่านพ่อ เรื่องไวโอเล็ตวันนี้.."
"พ่อสรุปไปแล้วแดเนียล"
"ครับ ข้าทราบว่าท่านจะไม่เปลี่ยนใจเรื่องบทลงโทษ" บุตรชายพยักหน้าน้อยๆ "เพียงแต่ข้าไม่อยากให้ท่านพ่อโมโหไวโอเล็ต เธอรักท่านพ่อมากนะครับ"
"..อืม"
"เรื่องครั้งนี้ไวโอเล็ตทำเพราะเป็นห่วงข้า คนของข้าบอกว่า..เธอรู้เรื่องที่จะมีคนลอบสังหาร"
ดยุกเมอร์ริแกนหรี่ตาลงเมื่อได้ฟัง ตอนเขาถามเหตุผลบุตรีก็ไม่เอ่ยเรื่องนี้ แดเนียลเองก็ไม่รู้ว่าน้องสาวได้ข่าวนี้มาจากที่ไหน
สไควร์ที่เป็นคนร้ายรับจ้างมาอีกทอด หัวธนูมีการเคลือบยาพิษรุนแรงเอาไว้ทำให้ม้าคลุ้มคลั่ง หากยิงถูกคนก็อาจถึงตายหรือเจ็บหนัก ศรมีสัญลักษณ์อื่นระบุแหล่งที่มาแต่อาจเป็นแค่การใส่ร้าย มีหลายอย่างที่ต้องค้นต่อ
.
วันถัดมาไวโอเล็ตเห็นสาวใช้ไม่คุ้นหน้ามาแทนคนเดิมก็หดหู่หนัก เธอไม่ยอมออกจากห้องนอน อาหารเช้าที่คนนำขึ้นไปก็ทานนิดเดียว
เธอรู้สึกผิดทั้งต่อคนที่ติดตามไปเมื่อวานและเศร้าที่ท่านพ่อเย็นชาใส่ ท่านไม่มาหา ไม่มากอดหรือพูดคุยแบบทุกครั้ง แถมเธอทำตัวเสียมารยาทพ่อก็อาจเกลียดเธอแล้ว ยิ่งคิดน้ำตาที่หยุดไปก็หยดลงหมอนซ้ำ เด็กหญิงกอดซุกแทบจะมุดหาย
หารู้ไม่ว่าดยุกเมอร์ริแกนยืนอยู่หน้าประตู เขากำลังลังเลและกดดัน เมื่อวานชัดเจนว่าลูกสาวโกรธ อาหารค่ำวันก่อนก็ไม่ทาน วันนี้ก็ทานน้อย ความเป็นห่วงกลัวเธอป่วยก็เลยพาขาเดินมาถึงที่นี่
"ท่านดยุกพ่ะย่ะค่ะ"
"มีอะไร?"
"เซอร์แบรนดอนขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ"
มีคนรับใช้เร่งเดินมาแจ้งเรื่องเขาก็ขมวดคิ้วจนมุ่นทำคนรายงานก้มทันทีนึกว่าทำอะไรผิด ดยุกหนุ่มหันมองทางเดิมใหม่อีกที รู้ดีว่าที่เธอต้องการคือตัวเองอย่างที่แดเนียลบอกจึงเคาะประตูเพื่อคุยด้วยก่อนไป
"ไวโอเล็ต"
เด็กหญิงสปริงตัวเงยหน้าหันมองไปทางประตูห้องในทันที เธอมั่นใจว่าเป็นเสียงบิดา
"มื้อค่ำ..ลงไปทานอาหารกับพ่อนะ"
ดยุกกระแอมเล็กน้อยด้วยความอายประหลาด การมีลูกสาวทำให้เขาปฏิบัติตัวขัดภาพลักษณ์ที่เคยมีมาอย่างแท้จริง
"เดี๋ยวพ่อต้องไปคุยกับเซอร์แบรนดอนก่อน ตอนค่ำพ่อจะมารับ"
"..ค่ะ"
เสียงตอบของเธอทำคนง้อโล่งใจ สัญญากันเรียบร้อยเขาก็ไปทำธุระได้อย่างสบายใจขึ้น ไวโอเล็ตเองก็เช่นกัน เธอปาดน้ำตาออกจากแก้มแล้วลุกไปส่องกระจกพบสภาพตัวเองที่เลวร้ายสุดๆ
มองหวีบนโต๊ะเธอก็หยิบมาสางผมสีดำที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่เข้าทาง หนึ่งในสาวใช้ที่ถูกไล่ออกเป็นคนที่อยู่เคียงข้างเธอในอนาคตยามอาศัยที่คฤหาสน์ฟรานโก ไวโอเล็ตไม่คิดว่าท่านพ่อจะลงโทษด้วยวิธีนี้ เธอรู้สึกเสียใจที่ทำให้จุดนี้เปลี่ยนไป คืนที่ผ่านมาฝันก็ไม่มีเธอคนที่พูดถึงอยู่ด้วยกันแล้ว
ผลกระทบจากการที่แดเนียลไม่กลายเป็นคนพิการนั้นกำลังแผ่ขยายเป็นวงกว้าง ฝันของเธอเริ่มบิดเบี้ยวเปลี่ยนไปทีละนิดยากจะจดจำ บางทีอาจเป็นอย่างนี้ไปสักพักกว่าที่มันจะชัดเจน น่าเศร้าที่มีเพียงปลายทางยังเป็นดังเดิม
สาวใช้คนใหม่มาช่วยเปลี่ยนชุด ไวโอเล็ตก็หลบไปนั่งที่ห้องหนังสือส่วนตัว ไม่ลืมฝากคนไปเชิญแขกมาพบหนึ่งท่าน เธอนั่งเหม่อรอที่โซฟารับลมเย็นๆ กับหนังสือหนึ่งเล่มที่วางไว้บนตักเฉยๆ จนมีเสียงแจ้งจากด้านนอกว่าคนที่ต้องการพบมาถึงแล้วก็ปั้นรอยยิ้มเตรียม
"เชิญเพคะ ท่านสเตฟาน"
ตอนนี้เธอขอล้มทุกความคิดก่อนหน้าทิ้งไป ตัวตนของเด็กชายที่เคยรับรู้ในฝัน ไม่ใช่ว่าหลายสิ่งหล่อหลอมคนตรงหน้าแต่มั่นใจได้ว่าส่วนหนึ่งก็มาจากเจ้าตัวเอง การที่เขาจะรับมือบรรดาพี่ชายต่างมารดาจะใช้เพียงรอยยิ้มใสซื่อจิตใจขาวสะอาดมันก็ฟังดูยากลำบาก ท่าทางเจ้าชายคนนี้จะรู้ดีเรื่องฐานอำนาจ ไวโอเล็ตขัดใจที่ถูกการละครตบตามาได้ตั้งหลายวัน ถึงแม้เธอเองก็ไม่ต่างแต่ความรู้สึกที่ฟ้องว่าเขาก็รู้มันเหมือนตัวเองถูกปั่นหัว
"เรามาเล่นหมากรุกกันไหมเพคะ?"
"ครับ"
เขาคลี่ยิ้มและนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าเกมกระดาน เด็กหญิงเองก็มานั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม เธอสั่งให้สาวใช้ออกไปหน้าห้องให้หมดและปิดประตู เหลืออยู่สองคนตามลำพังไวโอเล็ตจึงเปิดประเด็น
"ทำไมท่านถึงให้องครักษ์ปลิดชีพสไควร์คนนั้นล่ะเพคะ?"
"เป็นความผิดพลาดน่ะครับ องครักษ์ของข้าคิดว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายข้า"
"ไม่ใช่ว่าเพื่อปิดปากเหรอเพคะ?" ดวงตาสีม่วงเลื่อนมอง "จะอ้างเช่นนั้นจริงๆ ใช่ไหมเพคะ?"
ฟังคำเค้นสเตฟานก็หัวเราะน้อยๆ เขามองตัวหมากสักครู่ก่อนจะหยิบเดิน การทำตัวสบายๆ ของเขาทำให้เธอหงุดหงิด
"เหตุใดถึงคิดทำร้ายท่านพี่ของหม่อมฉันเพคะ"
"ข้าเพียงยื่นข้อเสนอให้คนๆ หนึ่งครับ แต่ไม่ว่าจะสำเร็จหรือพลาด ข้าก็ต้องการผูกมิตรกับเมอร์ริแกนเสมอครับ"
"หมายความว่าอย่างไรเพคะ?"
"เมอร์ริแกนที่ข้าต้องการคือเมอร์ริแกนที่อยู่ฝ่ายข้าครับ หวังว่าเท่านี้เลดี้จะเข้าใจ"
ไวโอเล็ตกำฝ่ามือตัวเองพร้อมจ้องเขม็ง ก่อนได้เป็นจักรพรรดิเขากำจัดพวกที่ขวางทางจนหมด ถ้านิสัยโหดเหี้ยมของสเตฟานเป็นเจ้าตัวเองมาตั้งแต่แรก หากพ่อของเธอไม่สนับสนุนเขา คนๆ นี้อาจคิดสังหารบิดาของเธอในอนาคตแน่
"อย่าโมโหเลยครับ ตอนที่เลดี้กล่าวว่าอยากเป็นสหายของข้านั้นข้ารู้สึกดีใจจริงๆ นะครับ"
"เพคะ หม่อมฉันก็ไม่ได้โกหกเรื่องนั้นเช่นกัน"
"ครับ" เขามองตอบสายตาชนิดไม่ทุกข์ร้อน "อย่างนี้เราก็เป็นสหายกันแล้วใช่ไหม?"
"ใช่เพคะ"
เธอเผยยิ้มหวานตามที่ถูกสอน ฝ่ายเจ้าชายก็เช่นกัน พวกเธอช่างคล้ายกันแปลกๆ นี่ถือเป็นผลลัพธ์ที่ดี สามารถสนทนาได้ง่ายกว่าคิดหาวิธีชวนขนลุกอย่างทำตัวน่ารักๆ หลอกล่อวางแผนให้หลงใหลเข้าพวก
"หม่อมฉันยินดีจะช่วยเหลือท่านในอนาคตอยู่แล้วเพคะ" ไวโอเล็ตเอียงศีรษะเล็กน้อยพองาม "หลังเปิดตัวเดบูตองต์ หม่อมฉันจะไปพบท่านอีกครั้งที่เมืองหลวงแน่นอน หวังว่าถึงตอนนั้นจะให้เกียรติเต้นรำกับหม่อมฉันเป็นคนแรกนะเพคะ"
เขาตกใจนิดหน่อยกับคำขอตรงไปตรงมา การเต้นรำกับบุตรีขุนนางระดับดยุกในงานใหญ่ของเมืองหลวงเป็นคนแรกมันอาจสร้างข่าวลือได้เป็นพัน สัญญานี้แสดงจุดประสงค์ว่าไวโอเล็ตหมายมั่นตำแหน่งคู่หมั้นของเขา สเตฟานหัวเราะแต่ก็พยักหน้า
"ข้าจะรอวันนั้นครับ เลดี้ไวโอเล็ต"