ในยุคของคริสต์ศักราช 1830 ที่ใครๆต่างก็เอาเปรียบกัน แล้วเราจะอยู่ในสังคมแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน
สาวน้อยหัวแข็งและต่อต้านความอยุติธรรม มีชื่อว่า Inès Donnadieu หรือ อิเนส ดอนเนดีเย
Inès เป็นภาษาฝรั่งเศส เเปลว่า บริสุทธิ์
ส่วน Donnadieu เป็นนามสกุลภาษาฝรั่งเศส คนที่ใช้นามสกุลนี้ถ้าไม่เป็นเด็กกำพร้าก็บวช
ใช่!
ที่ฉันใช้นามสกุลนี้เพราะว่าฉันเป็นเด็กำพร้าที่ถูกทิ้ง เมื่อสิบห้าปีก่อน ฉันในวัยสองปีถูกทิ้งไว้ข้างๆกำแพงเปลี่ยวที่มืดมิด
มีพระจันทร์เสี้ยวและหิมะตกหนักเมื่อคืนนี้เลย แม้ว่าฉันไม่ได้แสดงท่าทางที่หวาดกลัวออกมาแต่ความจริงแล้ว ทุกคืนที่เป็นแบบนี้ฉันหวั่นใจอยู่ตลอด
ในวันนั้น วันที่ฉันถูกทิ้ง เสื้อคลุมขนสัตว์ที่ใส่ไม่ช่วยให้ความหนาวเย็นนั้นลดลงแม้แค่นิดเดียว
ตอนนั้นฉันรู้ว่าอากาศหนาวมันค่อยๆซึมลึกมาที่ปลายเท้าฉัน
แล้วค่อยๆเข้ามาที่ฝ่าเท้าไล่มาเรื่อยๆถึงข้อเท้าไล่มาถึงหน้าเเข้ง
ที่บนศีรษะเองก็มีหิมะที่ตกมากองหนาอยู่บนหัวฉัน ทำไมน่ะมันถึงไม่หล่นลงไป
ตัวฉันหนาวสั่นจนสุดจะบรรยาย
ณ ตอนนั้น ลมหายใจฉันริบรี่ในหนึ่งวินาทีไม่มีลมหายใจเข้าออก
ขณะที่ฉันกำลังจะขาดใจ
มีเด็กชายคนนึงอายุราวสิบสาม
โยนเสื้อคลุมขนสัตว์ที่ขนาดค่อนข้างใหญ่ใส่หน้าฉันอย่างเย็นชา
แม้แต่หางตาเขาก็ไม่มองฉันสักนิด
น้ำเสียงเเม้จะแข็งแต่แฝงความอ่อนโยนที่อิเนสสัมผัสไปไม่ถึง
ทำไมถึงตายง่ายจัง!!
แล้วคนคนนั้นก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
ฉันเองก็อยากจะมองหน้าผู้มีพระคุณสักครั้ง
แต่เรี่ยวแรงที่จะเงยหน้ายังไม่มีบวกกับเขาไม่ให้เวลาฉันสักนิด
เวลาผ่านไปสิบห้าปี แต่ฉันกลับยังจำได้
ชั่งเถอะ!! เพราะตอนนี้เขาไม่ได้มีอิทธิพลในชีวิตฉันสักหน่อย
อิเนสสวมเสื้อสีครีมบัตเตอร์มิลด์แขนยาว
ปลายแขนพองเเต่ที่ข้อมือรูดแคบให้พอดี
เเละกระโปรงสีน้ำตาลวอทนัทแบบเอวสูงบาน ความยาวตั้งแต่เอวจนถึงข้อเท้า และ เสื้อคลุมขนสัตว์สีดำเข้ม รองเท้าบู๊ดสีเดียวกับกระโปรง แต่ทั้งหมดนี้ประกอบด้วยความเก่าและสกปรก
นับตั้งแต่อายุสองขวบอิเนสก็ใช้ชีวิตแบบช่วยตัวเองตลอด
ไม่ว่าการขอทาส รับจ้าง และงานทุกงานแม้กระทั่งงานด้านมืด
ตอนนี้ฉันกำลังทำงานนึงแบบลับๆ
ก้าวแต่ละย่างของอิเนสเท้าจมลงกลางหิมะเป้าหมายของเธอคือการกลับไปหาที่ซุกหัวนอน
บ้านหรือที่อยู่อาศัย ฉันไม่มี!!
งานของฉันมันก็ไปเรื่อยๆ บ้านของฉันก็เช่นกัน มันไปเรื่อยๆ
ไม่ว่าท้องถนน หรือ หลังคากระท่อม ฉันล้วนอาศัยมันเป็นที่นอน พอจากไปก็เท่านั้น เราจะไปจำทำไมกัน
เหมือนเรื่องราวชีวิตของฉันมันจะดราม่าหรือโรแมติก ฉันก็จะไม่สนใจ เป้าหมายคือความอยู่รอด